Με ομάδες που κανένας δεν τις ξέρει...

Ο Νίκος Παπαδογιάννης ταξίδεψε στο φεστιβάλ του Werchter και είδε, για έκτη φορά αν δεν έχασε το μέτρημα, το κορυφαίο συγκρότημα του πλανήτη

Από τον Νίκο Παπαδογιάννη, 01/07/2015 @ 10:18
Πρωτοείδα τους Muse στο Rockwave του 2000, όταν καλά καλά δεν τους γνώριζε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους. Θυμάμαι ότι τους ξεχώρισα από ένα CD συλλογή, δώρο του περιοδικού Q. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, νιώθω πολύ περήφανος για την ανακάλυψή μου!

Τω καιρώ εκείνω, στο πάρκο Τρίτση, έπαιξαν μέρα μεσημέρι, με ομάδες που κανένας δεν τις ξέρει. Για την ακρίβεια, βγήκαν μέσα στο λιοπύρι, κατά τις 5:30 μμ, πριν τους Closer. Ναι, οι Muse που έμελλε να καταπιούν τον πλανήτη έπαιξαν πριν από τους Έλληνες Closer!

Τα μουσικά έντυπα στην πατρίδα τους έγραφαν τον πρώτο καιρό, μετά το "Showbiz" του 1999, ότι «οι Muse μιμούνται τους Radiohead». Δεν το καταλάβαινα τότε και δεν το καταλαβαίνω ούτε τώρα.

Το έντεχνο και φιλόδοξο του πράγματος συνδέει τις δύο μπάντες, και άλλο ουδέν. Και ο «προοδευτικός» ήχος. Οι Radiohead είναι το άκρον άωτον της εσωστρέφειας, οι Muse της εξωστρέφειας.

Ο Matt Bellamy είπε κάποτε ότι ζηλεύει τον Berlioz, στα κονσέρτα του οποίου ο κόσμος πάθαινε παράκρουση και λιποθυμούσε από συγκίνηση. Δεν είναι πια και τόσο μακριά...

Είδα στους Muse στο Ρόδον, όταν ήρθαν για αρπαχτή και έπαιξαν 50 λεπτά, χωρίς encore. Έγραψα επιστολή διαμαρτυρίας στο Q και επιβραβεύτηκα με ένα δωρεάν ζευγάρι ακριβά ακουστικά, ιδανικά για να ακούει κανείς -τι ειρωνεία...- τους Muse της ύστερης εποχής.

Υποσχέθηκα να μη τους ξανατιμήσω, αλλά το πνεύμα αποδείχθηκε ασθενές, οπότε η σαρξ κουβαλήθηκε στη Μαλακάσα, Οκτώβριο μήνα του 2007, μαζί με άλλους 3 χιλιάδες πιστούς.

Τέσσερις μήνες πιο πριν, οι Muse εγκαινίασαν το νέο Wembley με δύο sold-out συναυλίες. Στο Λονδίνο μάζεψαν 200.000 κόσμο, στην Ελλάδα σαράντα νοματαίους. Φυσικά δεν ξαναπάτησαν στα μέρη μας...

Η μουσική τους βάλθηκε να συγκινεί τα πλήθη μετά το "Black Holes And Revelations" του 2005, αλλά η μπάλα εκτοξεύτηκε στην εξέδρα και εξαφανίστηκε.

Ερωτευμένοι παράφορα με τον εαυτό τους, οι Muse έπεσαν στην παγίδα του prog των '90s και η πρωτοπορία έδωσε τη θέση της στην επιδειξιμανία. Ο Bellamy ξέχασε τον Hendrix και αποφάσισε να γίνει Rachmaninoff. Ή Berlioz.

Το "Resistance" του 2009 μετά βίας ξεπέρασε το μέτριο, το "The 2nd Law" του 2012 σχεδόν δεν ακούγεται.

Έτσι, τουλάχιστον, νόμιζα, μέχρι που πήγα και τους είδα πρόπερσι στη Ρώμη. Και τότε ένιωσα σαν να άνοιξαν οι ουρανοί.

Τα τραγούδια τους, ακόμα και οι ασημαντότητες του "The 2nd Law", είναι γραμμένα για να παίζονται live, σε αχανή στάδια, με διαστημόπλοια να απογειώνονται, ρομπότ να σουλατσάρουν μες στο πλήθος, βεγγαλικά να κάνουν τη νύχτα μέρα και δυσοίωνα τέρατα να κρύβονται πίσω από τους ουρανοξύστες των ηχείων.

Οι Muse δεν γράφουν rock για τα ακουστικά. Συνθέτουν το soundtrack της δυστοπίας. «Θα ξαναπάω, κι ας μου βγει και σε κακό», αποφάσισα τότε, φεύγοντας παραζαλισμένος από το στάδιο Olimpico.

Στα τρία χρόνια που μεσολάβησαν έκτοτε, συνέβη κάτι που κλόνισε τον Matt Bellamy και τον προσγείωσε στον πλανήτη Γη: ο χωρισμός του με τη σύζυγο και γυναίκα του παιδιού του, ηθοποιό Kate Hudson.

Το ολοκαίνουργιο "Drones" αγαπάει τις θεωρίες συνωμοσίας όσο όλα τα άλμπουμ των Muse, αλλά σε δεύτερη ανάγνωση είναι ένας δίσκος που θρηνεί τη σβησμένη αγάπη. Όχι με τον τρόπο των Radiohead, αλλά ανδρικά και υπερήφανα.

Ε, λοιπόν, επί σκηνής αυτή η πικρία μετατρέπεται σε οργή. Τσουνάμι οργής. Τα μπλιμπλίκια κλειδώνονται στα αποδυτήρια και οι κιθάρες ξαναβγαίνουν μπροστά μετά από χρόνια. Πολύ μπροστά. Εκκωφαντικά μπροστά.

Στην κυριακάτικη εμφάνισή τους στο Werchter, o Bellamy κάθισε μόλις πέντε λεπτά στο πιάνο και δεν είπε ούτε μισή μπαλάντα, από τις πολλές υπέροχες που έχει γράψει. Πέρασε δύο ώρες με την κιθάρα στο χέρι και κόντεψε να τη διαλύσει.

Ο Sergio Pizzorno των Kasabian ενθουσιάστηκε τόσο πολύ, ώστε έφυγε σφαίρα από τα πλάγια της σκηνής, ξάπλωσε στο κέντρο της και χόρεψε breakdance, πριν τον πάρει σηκωτό ένας σεκιουριτάς που δεν τον αναγνώρισε, μέσα στον χαλασμό!

Οι Muse του 2015 δεν είναι πια ένα συγκρότημα του ηλεκτρονικού prog rock, αλλά μια μπάντα heavy metal, αλλά heavy metal από τη δεκαετία του 2030. Είμαι βέβαιος ότι το κοινό του Rocking.gr θα τους έβγαζε το καπέλο.

Μετά τον 15-λεπτο δυναμίτη που διάλεξαν οι Muse για να ολοκληρώσουν το κανονικό σετ ("Reapers" και καπάκι "Stockholm Syndrome"), το κεφάλι μου κόντευε να ξεκολλήσει από τη θέση του.

Στο encore, έφτασε η ώρα της συνθηματολογίας, για να βγάλουμε το άχτι μας και εμείς που πήγαμε στο Werchter για να ανεμίσουμε την ελληνική σημαία στην καρδιά της Ευρωζώνης.

«We will be victorious» στο "Uprising", «You and I must fight for our rights» στο "Knights Of Cydonia". «Τhey will not force us», λέμε! Στη διαπασών, για να το ακούσουν ο Σόιμπλε, ο Γιουνκέρ και ο Ντάισελμπλουμ!

Μαζέψαμε λόγια συμπάθειας από τους ξένους και επιστρέψαμε στη μαυρίλα της χρεωκοπημένης Ελλάδας, με τα κύτταρα ανανεωμένα. Στο Werchter είδαμε, φέτος, την κορυφαία μπάντα του πλανήτη.
  • SHARE
  • TWEET