Ω-Ray, Dead Ends @ Ίλιον Plus, 19/01/18

Το ένα συγκρότημα επανέλαβε και το άλλο επαναδιατύπωσε το υλικό του

Από τον Κώστα Σακκαλή, 22/01/2018 @ 10:54

Ο συνδυασμός δύο συγκροτημάτων που μέσα στη χρονιά κυκλοφόρησαν δύο εξαιρετικές, αν όχι και τις καλύτερες, εγχώριες ψυχεδελικές δουλειές, φάνταζε εξ αρχής ιδιαίτερα ελκυστικός. Κι ας είναι οι διαφορές τους και μεγάλες και φανερές. Από τη μία έχουμε δύο εντελώς διαφορετικά είδη ψυχεδέλειας, την μυστικιστική των Ω-Ray και την με ξεκάθαρες '60s επιρροές των Dead Ends. Από την άλλη έχουμε ένα συγκρότημα με δύο μέλη που προέρχονται από ένα από τα μεγαλύτερα ελληνικά ροκ συγκροτήματα σε αντιδιαστολή με μία νεοεμφανιζόμενη παρέα και μάλιστα με καταγωγή από επαρχιακή πόλη. Παρ' όλα αυτά το κοινό τους σημείο που είχε να κάνει με την ποιότητα της δουλειάς τους αλλά και την προσπάθεια να βάλουν προσωπική σφραγίδα και με ισχυρό ελληνικό στοιχείο στη μουσική τους, τους ένωνε πολύ περισσότερο.

Με αυτές τις πρόχειρες σκέψεις ακόμα στο μυαλό μου, υποδέχτηκα κι εγώ όπως και οι λιγοστοί, όπως και απαιτεί ο συγκεκριμένος χώρος, παρευρισκόμενοι του Ίλιον Plus τους Dead Ends. Ένα τρίο, με κιθαρίστα, πληκτρά και drummer και τον τελευταίο να πρωταγωνιστεί και στη φωνή, που γεμίζει πάντως τον ήχο πολύ περισσότερο από ότι τη σκηνή. Το πόσο συμπαγής και πλούσια ήταν η ενορχήστρωσή τους δεν μπορούσε να μην (ξανα)φέρει στο μυαλό τούς Doors παρότι όπως διαπιστώσαμε στην ακρόαση του δίσκου τους και επιβεβαιώσαμε και διά ζώσης, είναι πολύ περισσότερα από αυτό.

Dead Ends

Τα σύγχρονα στοιχεία που βγάζουν στα τραγούδια τους τούς εντάσσουν μάλλον περισσότερο στη νεοψυχεδέλεια, οι αναφορές σε ελληνικούς ρυθμούς τους δίνει χαρακτήρα ενώ οι καθαρές μελωδικές γραμμές τους κάνουν ελκυστικούς. Παίζοντας αν όχι ολόκληρο τότε σίγουρα στην πλειοψηφία του το ντεμπούτο τους αλλά και ένα νέο τραγούδι και μία διασκευή στο "Travelling Song" των Pentangle θεωρώ πως είτε δικαίωσαν όσους ήδη τους ήξεραν, είτε εντυπωσίασαν όσους τους άκουγαν για πρώτη φορά.

Dead Ends

Σε αρκετά διαφορετικό κλίμα συνέχισαν οι Ω-Ray, ο δίσκος των οποίων ακούστηκε αρκετά μέσα στη χρονιά, απέσπασε πολλές διθυραμβικές κριτικές και ήταν πιθανότατα ο κεντρικός πόλος έλξης για τη βραδιά. Και λέμε διαφορετικό κλίμα γιατί η ζωντανή εκτέλεση των τραγουδιών τους απομακρύνθηκε σε σημαντικό βαθμό από αυτό που ακούσαμε στο βινύλιο (ή το CD). Και δεν είναι τόσο τα κάποια λαθάκια, είτε αυτά αφορούσαν σε τεχνικά ζητήματα του ήχου, είτε σε μία έλλειψη συγχρονισμού που κυρίως εμφανιζόταν στον περκασιονίστα του συγκροτήματος. Κυρίως έγινε εμφανής μία διαφορετική προσέγγιση στο υλικό τους που ποτέ δεν καταλάβαμε αν ήταν από άποψη ή από ανάγκη.

Ω-Ray

Με λίγα λόγια θα λέγαμε ότι οι Ω-Ray στη συναυλιακή εκδοχή τους βγήκαν πιο δυνατοί και «rock» από ό,τι τους περιμέναμε. Και κάνοντας αυτό κέρδισαν σε ηχητικό όγκο αλλά έχασαν σε μυσταγωγία και ατμόσφαιρα. Σίγουρα αυτό θα ικανοποίησε κάποιους, αρκετοί στο κοινό το διασκέδαζαν απτόητοι, προσωπικά ένιωσα κάτι να μου λείπει. Η λογική της δύναμης παρέσυρε ένα προς ένα κι άλλα στοιχεία της μουσικής τους, με τον Καρανικόλα να υψώνει περισσότερο τη φωνή του για να καλύψει τα δύο κρουστά, να αποδυναμώνονται έτσι οι φωνητικές μελωδίες που ήδη είχαν χάσει σε σχέση με τα διπλά φωνητικά του δίσκου.

Ω-Ray

Προσθέτοντας σε αυτά και τις δυναμικές που καλύπτονταν από την ένταση η προσωπική μου αίσθηση ήταν ότι ακούσαμε μία πιο δυνατή, πιο επιβλητική αλλά τελικά λιγότερο ενδιαφέρουσα και λιγότερο υποβλητική εκδοχή των τραγουδιών των Ω-Ray. Κι αν αυτό θα ήταν ίσως απαραίτητο για εμφανίσεις όπως η καλοκαιρινή στο Release, για έναν μικρό χώρο σαν το Ίλιον Plus μία πιο ζεστή ίσως ήταν πιο επιθυμητή.

Ω-Ray

Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και με τις παραπάνω ενστάσεις, η ποιότητα των τραγουδιών ήταν εμφανής και με τέτοιο υλικό είναι δύσκολο μία συναυλία να πέσει κάτω από κάποια στάνταρ. Μάλιστα και ένα νέο τραγούδι που παίχθηκε για πρώτη φορά, παρότι σε αρχική ακρόαση εντελώς Bowie-ικό και άρα σε διαφορετική φιλοσοφία με τα υπόλοιπα, ήταν αρκετά καλό ώστε να γίνει απευθείας αποδεκτό. Πρόσημο θετικό λοιπόν, απλά όχι στο βαθμό και στις προσδοκίες που μας (μου;) είχαν οι ίδιοι δημιουργήσει.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος

  • SHARE
  • TWEET