John Mayer @ The O2 Arena, Λονδίνο, 13/10/19 [Sponsored]

Έχοντας χάσει την προηγούμενη του συναυλία στο Λονδίνο και περιμένοντας πέντε χρόνια για το επόμενο ευρωπαϊκό του tour, δεν υπήρχε καμία περίπτωση στις 13 Οκτωβρίου να μη βρίσκομαι στο O2 Arena.

Δεν θα πω ψέματα, στον δρόμο για το venue τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Από τη μία θα έβλεπα για πρώτη φορά ζωντανά έναν καλλιτέχνη που θαυμάζω από τα δεκαπέντε μου, αλλά από την άλλη υπήρχε ο κρυφός φόβος πως ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά μου είδωλα θα αποδομούταν.

Μπαίνοντας στην O2 Arena το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν η μικρή για τα κυβικά του συγκεκριμένου χώρου σκηνή. Έχοντας πάει σε αρκετές συναυλίες εκεί, μπορώ να πω ότι ήταν η πιο μικρή και λιτή παραγωγή που έχω δει. Αυτό δεν είχε καμία σημασία όμως γιατί αυτό που ακολούθησε μόνο μικρό και λιτό δεν ήταν.

O Mayer ανέβηκε στη σκηνή στις 19:30 ακριβώς και χωρίς συστάσεις και υπερβολές ξεκίνησε κατευθείαν με το τραγούδι "Helpless" από τον τελευταίο του δίσκο "The Search For Everything". Σε αυτό το σημείο να αναφερθεί ότι η συναυλία δεν είχε opening act, κάτι που γνωρίζαμε από πριν καθώς αυτή ήταν η γραμμή που είχε ακολουθήσει και στην αμερικανική περιοδεία.

Σβήνω και γράφω και ξανασβήνω και ξαναγράφω αυτήν την παράγραφο, γιατί πραγματικά δεν μπορώ να περιγράψω την ενέργεια που ξαφνικά δημιουργήθηκε στην Arena από το πρώτο κιόλας τραγούδι. Η χαρακτηριστική φωνή του John Mayer ακουγόταν από τα ηχεία τόσο καθαρά σαν να ήταν προ ηχογραφημένη. Η κιθάρα του αλλά και το συγκρότημα που τον συνόδευε ήταν όλοι τόσο καλά κουρδισμένοι και συγχρονισμένοι μεταξύ τους που πραγματικά ήταν σαν να είναι ψέματα. Το πιο εντυπωσιακό βέβαια σε όλο αυτό ήταν πως με κάποιον τρόπο το έκαναν να φαίνεται αβίαστο, σαν να έκαναν μία πρόβα στο στούντιο μόνοι τους και όχι μία συναυλία με 20,000 άτομα από κάτω να ουρλιάζουν. 

Το πρώτο μονόωρο set κύλησε δυναμικά με τον Mayer αλλά και τους μουσικούς του να εντυπωσιάζουν όλο και περισσότερο το κοινό με κάθε τραγούδι, όχι μόνο με τις μουσικές τους δεξιότητες (που θα αναλύσω παρακάτω) αλλά και με την απίστευτη χημεία που φαινόταν να έχουν μεταξύ τους. Από τα πιο ξεσηκωτικά "Who Says" και "Love On The Weekend" μέχρι και το πιο mellow "I Guess I Just Feel Like" ο κόσμος δεν σταμάτησε να τραγουδάει και να ζητωκραυγάζει! Προφανώς από κάθε τραγούδι δεν έλειπε και από ένα κιθαριστικό σόλο του τραγουδιστή που έκανε ακόμα και τον δύσπιστο φίλο μου που καθόταν δίπλα μου και δεν ήξερε καν ποιος είναι ο John Mayer πριν τον τραβολογήσω μαζί μου, να σηκωθεί και να χειροκροτήσει.

Στις 20:30 ευχαρίστησε το κοινό και είπε ότι θα επιστρέψει σύντομα, σημαίνοντας το διάλειμμα της συναυλίας και δίνοντας μας ένα γεμάτο μισάωρο να συνειδητοποιήσουμε πως δεν πρόκειται για μία συναυλία περιττών παραγωγικών εντυπωσιασμών και υπερβολών, παρά για μία καθαρά μουσική εμπειρία ατελείωτου ταλέντου και πάθους.

Το καλύτερο μέρος βέβαια ήρθε στο δεύτερο set. «Παραδοσιακά» σε αυτήν την περιοδεία το δεύτερο μέρος είναι ακουστικό. O John Mayer, μία κιθάρα, τρία φώτα, μία οθόνη LED και το κοινό. Και η αλήθεια είναι πως ο συγκεκριμένος δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω για να κρατήσει το ενδιαφέρον μέχρι και τον τελευταίο στον εξώστη.

Το δεύτερο set θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως αφιέρωμα στα πιο παλιά και πιο ερωτικά τραγούδια του Mayer, όπως το "Neon", το "Free Fallin" και το "Slow Dancing In A Burning Room". Υπήρξαν πολλά δάκρυα και πολλοί φακοί κινητών στον αέρα, σίγουρα όμως δεν υπήρξε δευτερόλεπτο που (τουλάχιστον εμείς) να είπαμε «φτάνει πια με τις μπαλάντες, πάμε να φύγουμε».

Η συναυλία έκλεισε με ένα μαγικό performance του "Gravity" και το super on party mood "New Light".

Άφησα τα τεχνικά κομμάτια του show για το τέλος, γιατί ίσως να ήταν αυτά τελικά που έκαναν αυτήν την εμπειρία τόσο ξεχωριστή. Έχοντας πάει σε αρκετές συναυλίες στην Ο2 Arena, σε αρκετές από τις οποίες παρακολούθησα σπουδαίους καλλιτέχνες, μπορώ να πω με σιγουριά ότι τεχνικά ήταν ο καλύτερος ήχος που έχω ακούσει ποτέ μέσα σε αυτόν τον χώρο. Ήταν όλα προσεγμένα στην εντέλεια. Η φωνή και η κιθάρα του John Mayer έφτανε στα αυτιά σου σαν να ήταν δίπλα σου και σου τραγουδούσε, κάτι που πραγματικά δημιούργησε μία τρομερή ένωση μεταξύ καλλιτέχνη και κοινού. Σε μία συναυλία που κράτησε δυόμιση ώρες ο Mayer δεν έχασε ούτε μία νότα, ο τρόπος που ακούμπαγε τις χορδές της κιθάρας ήταν σαν να “χαϊδεύει” το πάπλωμα, και πραγματικά όλο αυτό ήταν αρκετό.

Επιστρέφοντας στην αρχική μου αναφορά για τη μικρή σκηνή, η αλήθεια είναι πως δεν χρειαζόταν τελικά μεγαλύτερη, ούτε περισσότερα φώτα, ούτε πυροτεχνήματα, ούτε καν opening act.

Όλο to show ήταν ο John Mayer και αυτό είναι το τελικό συμπέρασμα. Ένας καλλιτέχνης που χωρίς να μιλήσει πολύ κατάφερε με τη μουσική του, το ταλέντο του και την προσοχή του στη λεπτομέρεια να μαγνητίσει 20.000 άτομα.

Ηρώ Βαϊράμη (Panik Records)

*Οι δίσκοι του John Mayer "Room For Squares", "Continuum" και "Heavier Things" επανακυκλοφόρησαν στη χώρα μας σε χρυσό, διαφανές και πράσινο βινύλιο αντίστοιχα