Fates Warning, Methodica @ Principal, 26/01/18

Οι Fates Warning δεν είναι το πιο δημοφιλές σχήμα της πάλαι ποτέ αγίας τριάδας του progressive ήχου αλλά ανέκαθεν είχε συγκεκριμένους, πιστούς, «ορκισμένους» οπαδούς. Μιλάμε για αυτούς που κατά την ημερομηνία διεξαγωγής της κάθε συναυλίας τους ο χρόνος σταματά και οτιδήποτε άλλο συμβαίνει την συγκεκριμένη ημέρα περνά σε δεύτερη μοίρα. Από τις 18 Ιανουαρίου που το αγαπημένο σχήμα πάτησε το πόδι του σε ευρωπαϊκό έδαφος, παρακολουθούσαμε, με σχεδόν κατασκοπικό τρόπο την κάθε τους κίνηση και κυρίως  τις (μικρο)αλλαγές στο setlist των εμφανίσεων τους.

Φτάνοντας στο Principal γνωρίζαμε ότι δεν πρόκειται να αντικρύσουμε τεράστιες ποσότητες κόσμου. Έτσι, το γεγονός ότι στην έναρξη της εμφάνισης των Fates Warning o χώρος γέμισε σχεδόν κατά το ήμιση θεωρείται επιτυχία, άσχετα αν το συγκεκριμένο συγκρότημα αξίζει πολλά περισσότερα.

Τη βραδιά άνοιξαν οι Methodica από τη Βερόνα της γειτονικής Ιταλίας. Από την πρώτη στιγμή έδειξαν αυτό που χαρακτηρίζει την πλειοφηψία των Ιταλών καλλιτεχνών, έναν απόλυτο επαγγελματισμό. Banner για φόντο, στυλάτο ντύσιμο, αξιοπρεπής ήχος και αξιόλογη σκηνική παρουσία. Όλα αυτά πρόσθεσαν πόντους στην μουσική τους  η οποία σε κανένα σημείο δεν ενόχλησε αλλά δεν κατάφερε να συγκινήσει τους παρευρισκόμενους. Λόγω του ενθουσιασμού και της ευγενικής παρουσίας τους όμως, εύχομαι να κατάφεραν να κερδίσουν οπαδούς από τις εμφανίσεις αυτές.

Οι τελευταίες δυο στάσεις του ευρωπαϊκού tour των Fates Warning δεν θα πραγματοποιούνταν με τον πιο εύκολο τρόπο. Μια πολύωρη καθυστέρηση στα σύνορα και ο εξονυχιστικός έλεγχος για παράνομες ουσίες έφερε την μπάντα κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή στην Θεσσαλονίκη και άφησε τα μέλη ταλαιπωρημένα και εξαντλημένα. Ευτυχώς το παραπάνω δεν θα γινόταν φανερό στο κοινό αφού από την στιγμή που πάτησαν στην σκηνή του Principal όλοι είχαν μια φανερά καλή διάθεση (με εξαίρεση τον Jim Matheos από τον οποίο γνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε εκρήξεις ενθουσιασμού).

Ο Ray Alder εδώ και κάποια χρόνια περνά δεύτερη εφηβεία και η φωνή του βρίσκεται σε καταπληκτικά επίπεδα. Πήρε τις ανάσες του στα σημεία που η παρουσία του δεν ήταν απαραίτητη, απέφυγε, όπως συνήθως, τα πολλά λόγια με αποτέλεσμα τα κομμάτια του setlist να «δέσουν» ακόμα καλύτερα. Ο Ray έτσι και αλλιώς αποτελεί μια από τις πιο ευχάριστες φιγούρες που συναντούμε στην metal σκηνή και δεν χρειάζεται περιττές τεχνικές για να κερδίσει το κοινό.

Ο Jim Matheos όπως προαναφέραμε, παρέμεινε αφοσιωμένος στην μουσική του και απέφυγε οποιοδήποτε eye-contact. Ετσι ήταν πάντα, έτσι συνεχίζει να είναι και κανείς πλέον δεν τον παρεξηγεί. Ο Joey Vera από την αντίθετη, είναι ένας άνθρωπος με μια έκφραση για κάθε νότα που χτυπά στο μπάσο του. Ορεξάτος και ενθουσιώδης, απολαυστικός τόσο μουσικά όσο και από πλευράς σκηνικής παρουσίας. Πίσω τους ο γνωστός πλέον ογκόλιθος Bobby Jarzombek, προσπαθούσε να μην γκρεμίσει τελείως το drumkit ενώ την μπάντα για το συγκεκριμένο τουρ συμπλήρωνε ως δεύτερος κιθαρίστας ο Michael Adbow o οποίος παρέμεινε σεμνός και ταπεινός στην γωνιά του.

Απο πλευράς setlist η μπάντα μας άφησε απόλυτα ικανοποιημένους και οποιαδήποτε παράπονα βασίζονται καθαρά στο προσωπικό γούστο του καθενός. Ακούσαμε ορισμένα κομμάτια που οι Fates δεν τα συνηθίζουν αλλά και αρκετά classics ενώ διατηρήθηκε σχεδόν απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στους δίσκους τους (αφήνοντας φυσικά εκτός την περίοδο με τον John Arch). Κατά πάσα πιθανότητα όλοι οι συνομήλικοι μου θα αντάλλαζαν το "And Yet It Moves" με το "Still Remains" αλλά ανταμοιφθήκαμε με δυο μέρη από το "The Ivory Gate Of Dreams" και άλλα δυο από το "A Pleasant Shade Of Gray". Σημαντικότερη ανταμοιβή αποτέλεσε η ίδια η διάρκεια του σετ, η μεγαλύτερη που έχουμε ζήσει στην Θεσσαλονίκη, αν δεν με απατά η μνήμη μου, άσχετα αν την επόμενη μέρα στην πρωτεύουσα θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη.

Μοναδικό αρνητικό στοιχείο της βραδιάς τα προβλήματα με τον ήχο τα οποία ευτυχώς λύθηκαν σχετικά γρήγορα ενώ θα τολμούσα να «κατηγορήσω» τον ηχολήπτη των Fates και κατά συνέπεια την ίδια την μπάντα η οποία πλέον μας έχει συνηθίσει σε τέτοιου είδους προβλήματα.

Συμπερασματικά, είμαστε διατεθειμένοι να υποδεχόμαστε τους Fates Warning κάθε χρόνο ειδικά αν η επίσκεψή τους συνοδεύεται από τέτοιες εμφανίσεις.

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας