The Aristocrats @ Αθηνά Live, 05/04/14

Όντας ταυτόχρονα εντυπωσιακοί αλλά και εντυπωσιακά προσιτοί, οι Aristocrats αποτελούν ιδανική εισαγωγή στον κόσμο των «βιρτουόζων μουσικών»

Από τον Κώστα Σακκαλή, 07/04/2014 @ 15:05
Δεύτερη επίσκεψη σε περίπου ένα χρόνο και πάλι με νέο CD για τους Aristocrats, το συγκρότημα δηλαδή των Guthrie Govan, Bryan Beller και Marco Minnemann. Ο γεμάτος συναυλιακός χώρος του Ωδείου του Γιώργου Φακανά όμως, απέδειξε ότι όχι μόνο δεν τους έχει χορτάσει ο κόσμος αλλά το κοινό τους αυξάνεται. Χαρακτηριστικό, δε, ότι όταν το ίδιο το συγκρότημα από σκηνής ρώτησε αν κάποιος ήταν παρών και την προηγούμενη ημέρα που επίσης έπαιξαν στον ίδιο χώρο, δεν βρέθηκε κανένας. Γέμισαν δηλαδή δύο μέρες τον χώρο χωρίς καμία κοινή παρουσία.



Αν κάποιος μου ζητούσε να περιγράψω με δύο φράσεις τη μουσική των Aristocrats, τότε η πρώτη, η πιο τεχνοκρατική, θα ήταν ότι πρόκειται για ένα συγκρότημα που κινείται σε μία γκρίζα ζώνη ανάμεσα στο progressive rock και τη fusion. Η δεύτερη όμως, που έγινε ακόμα πιο απτά φανερή στη συναυλία τους, είναι ότι δεν έχουν ίχνος σοβαροφάνειας και δημιουργούν στα πλαίσια αυτά διασκεδαστική μουσική. Και αναφέρομαι πρωτίστως στην ίδια τη μουσική τους που, ακόμα και αν την ακούς από το CD, έχει κάτι το παιχνιδιάρικο σε όλη της την προσέγγιση χωρίς, επ' ουδενί, να γίνεται κάποια έκπτωση στην τεχνική της αρτιότητα. Αυτό την κάνει και πιο εύκολα προσβάσιμη ακόμα και σε μη θιασώτες της σκηνής.



Πολύ περισσότερο αυτό ήταν φανερό στη σκηνή όπου οι τρεις τύποι έκαναν διαρκώς χαβαλέ μετά μουσικής, κάτι σαν ένα stand up fusion comedy, σε σημείο να συμπεριλάβουν στα «όργανά» τους και τρεις παιδικές κούκλες-καραμούζες (στο τραγούδι "Get It Like That"). Σε συνδυασμό με τις ιστορίες που εισήγαγαν κάθε σύνθεση με σκοπό να εξηγήσουν την έμπνευση ή το θέμα της το όλο show κυλούσε και άνετα και με ουσία.



Η ουσία ήταν φυσικά η μουσική και αυτή αντλήθηκε σχεδόν ισόποσα από τα δύο CD τους και με ισορροπία ως προς τη συνθετική προσφορά του κάθε μέλους. Τη συνθετική, τονίζω, γιατί εκτελεστικά τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Το μηχανάκι που λέγεται Minnemann και φυσικά ο απίστευτος Govan που άλλαζε στυλ και ήχο κατά το δοκούν χωρίς ούτε μία φορά να αναλωθεί σε εσωστρεφή solo, ήταν με διαφορά οι εστίες προσοχής του κοινού, με τον Beller, ανεπίσημο frontman του συγκροτήματος σε ότι έχει να κάνει με την επικοινωνία με το κοινό, να περιορίζεται σε υποστηρικτικό ρόλο.



Τόσο το fun της μουσικής τους όσο και αυτή η ιδιαίτερη στιλιστική περιοχή στην οποία κινούνται, που εκτείνεται από τα blues μέχρι το heavy metal, πάντα με ένα prog ή fusion φίλτρο, τους οδηγεί, κατ’ εμέ, σε Zapp-ικά μονοπάτια τελικά. Πολύ περισσότερο σίγουρα από ότι στον 70s prog ήχο, που μπορεί να περίμεναν κάποιοι λιγότερο σχετικοί με τη μουσική τους, λόγω της συμμετοχής των 2/3 τους στο συγκρότημα του Steven Wilson.



Τελικά όντας ταυτόχρονα εντυπωσιακοί αλλά και εντυπωσιακά προσιτοί, οι Aristocrats αποτελούν ιδανική εισαγωγή στον κόσμο των «βιρτουόζων μουσικών» και υπό αυτή την έννοια κάθε επίσκεψή τους στην Ελλάδα ίσως και να αποτελεί μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για νέους ακροατές από το rock και metal χώρο να προσεγγίζουν το Ωδείο Αθηνά και, γιατί όχι, ίσως σταδιακά να γίνονται και θαμώνες.

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com
  • SHARE
  • TWEET