Flotsam And Jetsam, Memorain, Speedblow, Spider Kickers @ An Club, 14/05/15

Δεν είχα ιδιαίτερα μεγάλες προσδοκίες από αυτό το event. Λατρεύω τους δύο πρώτους δίσκους των Flotsam And Jetsam, μου αρέσουν αρκετά τραγούδια από τα επόμενά τους, αλλά περισσότερο είχα στο μυαλό μου αυτή τη συναυλία σαν ένα κομμάτι του «παζλ των απωθημένων», που πρέπει να οπωσδήποτε να συμπληρωθεί. Όμως, εδώ μιλάμε ότι πέσανε σφυριές κατακέφαλα, στους λίγους τυχερούς (και προνοητικούς) που φρόντισαν να βρεθούν στο Αn και να ζήσουν αυτή την ΤΕΛΕΙΑ εμφάνιση των Αμερικανών.

Και επειδή δεν αντέχω να περιμένω να το γράψω μετά, απλά θα εκφράσω δυνατά την απορία μου: υπάρχει κανείς από αυτούς που βρέθηκαν την Πέμπτη στο Αn, που να πιστεύει ότι κάποιος άλλος thrash τραγουδιστής (παλιός, νέος, δεν έχει σημασία) μπορεί να συγκριθεί με αυτόν τον καταπληκτικό Eric A.K.; Ο άνθρωπος απέδωσε τα κομμάτια σχεδόν «καρφί» όπως στα άλμπουμ και όχι στο «περίπου», όπως οι περισσότεροι (και πολύ διασημότεροι) συνάδελφοί του, με υποδειγματική τεχνική και συναίσθημα! Ήταν ο επικεφαλής της ηχητικής επίθεσης των Flotsam And Jetsam και δεν ήταν λίγες οι φορές που γυρνούσα το κεφάλι μου προς τα πίσω και έβλεπα τις αποσβολωμένες φάτσες των οπαδών από τη λυσσαλέα του ερμηνεία! Αναλυτικά, λοιπόν...

Χωρίς ιδιαίτερη καθυστέρηση από το πρόγραμμα, λίγο μετά τις 21:00, οι βετεράνοι thrash / deathsters Spider Kickers από τα Ιωάννινα (μια μπάντα χωρίς κλαρίνο στη σύνθεσή της), μπροστά σε λιγοστό κόσμο, που είχε πιάσει τις άκρες του club (σαν τις κατσαρίδες στα σοβατεπιά, κάνουμε ώρες ώρες), άνοιξαν την αυλαία.

O drummer - frontman τους ήταν επόμενο να κλέψει την παράσταση, καθώς ήταν άψογος και στους δύο ρόλους που έχει αναλάβει, ενώ και σε γενικές γραμμές η μπάντα έπαιξε δεμένα και δυνατά, με καλό ήχο, αλλά με πολύ συγκρατημένη σκηνική παρουσία, που ερχόταν σε αντίθεση με τον κατακλυσμιαίο χαρακτήρα της μουσικής τους. Kορυφαία στιγμή του set τους, για μένα, το "Certified In Drinks" από τον τελευταίο τους δίσκο ("The Hill Of The Dead", Sleaszy Rider, 2014).

Στις 21:53 ήταν η ώρα για τους Αθηναίους Speedblow, τους οποίους έβλεπα για πρώτη φορά ζωντανά. Εξαιρετικό σύγχρονο επιθετικό heavy metal, με όμορφα μελωδικά classic metal solo και aggressive φωνητικά, θα ήταν η περιγραφή του μισάωρου που είχαν στη διάθεσή τους.

Με αρκετά groovy και rock ‘n’ roll σημεία στη μουσική τους, με εξαιρετικό frontman (της «παρανοϊκής» σχολής) και εξαιρετικό μυστακοφόρο lead κιθαρίστα, οι Speedblow ήταν αρκετά κινητικοί και ενθουσιώδεις επί σκηνής και ανταπεξήλθαν στο δύσκολο έργο να ζεστάνουν ένα κοινό που φανερά αδημονούσε για τους headliners.

Λίγο μετά τις 22:30, οι τελευταίοι guests ήταν οι Memorain. Επίσης με μισή ώρα στη διάθεσή τους και χωρίς πολλά λόγια, απέδωσαν το υλικό τους, μπροστά σε λιγοστό ακόμα κοινό.



Αναμφίβολα δεμένοι και καλοπροβαρισμένοι, με καλό ήχο και αυτοί, ωστόσο δεν θα έλεγα ότι κατάφεραν να ενθουσιάσουν τον κόσμο. Διαπίστωσα μια αμηχανία στην σκηνική τους παρουσία, ωστόσο το τεχνικό thrashing heavy metal τους παρουσιάστηκε ικανοποιητικά.

Στις 23:23 ήρθε ο θάνατος. Flotsam And Jetsam, κύριοι, και ήρθε η ώρα να προσθέσω άλλη μία αγαπημένη thrash metal εμφάνιση, πλάι σε εκείνη την αξέχαστη συναυλία των Testament στο Ρόδον το 2000. Τώρα, όπως και τότε, ο κόσμος δεν ήταν πολύς, όμως αυτό δεν εμπόδισε καμία από τις δύο μπάντες να ισοπεδώσουν το σύμπαν. Οι Flotsam And Jetsam, όπως ήδη αναφέρθηκε, ήταν τέλειοι. Τίμησαν τους οπαδούς τους, δεν χαμπάριασαν καθόλου από τη χαμηλή προσέλευση και γύρισαν τον χρόνο πολλά χρόνια πίσω, στις ένδοξες εποχές του αμερικάνικου thrash metal.



Το setlist τους έχω την εντύπωση πως ήταν ειδικά διαμορφωμένο στα γούστα του ελληνικού κοινού, περιλαμβάνοντας 12 (από τα συνολικά 16) κομμάτια μέσα από τα θρυλικά "Doomsday For The Deceiver" και "No Place For Disgrace". Με το καλημέρα, οι Flotsam δεν έδειξαν έλεος. "No Place For Disgrace", "Desecrator", "She Took An Axe" χωρίς ανάσα και διακοπή, και όλος ο κόσμος παραδίδεται αμαχητί. Χαλάρωση (που λέει ο λόγος) με "Suffer The Masses" και "Gitty Up" για να επιστρέψουν με ένα απίστευτο σερί ύμνων από τους δύο πρώτους δίσκους, σε παθιασμένες εκτελέσεις.



Όλη η μπάντα (ανανεωμένη κατά τα 2/5) μένει πιστή στις αυθεντικές εκτελέσεις και παρασύρει τον κόσμο σε ακατάσχετο headbanging, όποτε αυτός δεν ψαρώνει από τις ερμηνείες του μοναδικού Eric A.K. Τελευταίο κομμάτι του κανονικού set είναι το "Doomsday For The Deceiver", ένα διαμάντι του συνολικού heavy metal κόσμου, το οποίο αποδίδεται με τη μεγαλοπρέπεια που του αξίζει. Ο κόσμος παραληρεί και μετά το φινάλε του κομματιού φωνάζει πειστικά για ένα encore, και οι Flotsam δεν θα του χαλάσουν χατήρι: "P.A.A.B.", λοιπόν, για το φινάλε και δεν υπάρχει άνθρωπος μέσα στο AN που να μην έχει μείνει 100% ευχαριστημένος.



Είναι κρίμα που οι Flotsam And Jetsam, παρά την άριστη -κυριολεκτικά- εκκίνησή τους στη δισκογραφία, και μολονότι ο ήχος τους ήταν συμπαθής ακόμα και σε μη ακραιφνείς thrashers, λόγω του μελωδικού και τεχνικού του χαρακτήρα, κατέληξαν τελικά να παίζουν σε club μεγέθους An, και δίχως να το γεμίζουν κιόλας. Η αλήθεια είναι ότι δισκογραφικά δεν κατάφεραν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων που είχαν δημιουργηθεί από τα "Doomsday..." και "No Place...".



Όμως, αν κρίνω από το επίπεδο του συγκροτήματος που είδα μπροστά μου στις 14/05/15, πιστεύω ότι δεν είναι άπιαστο όνειρο να περιμένουμε ένα comeback άλμπουμ επιπέδου "The Gathering" ή "Tempo Of The Damned" ή "Ironbound" από τους Flotsam, το οποίο θα τους έδινε τη δυνατότητα, με την κατάλληλη στήριξη, να παρουσιάσουν το πραγματικά εντυπωσιακό υλικό τους, όπως ακριβώς του αξίζει. Τι άλλο να πει κανείς... Εκπληκτικά, άριστα, στρογγυλό δεκάρι με τόνο, πώς το λένε.
 
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com