Echo & The Bunnymen, Rosebleed @ Gagarin 205, 28/04/11

Ανέκαθεν η post-punk σκηνή είχε το κοινό της στη χώρα μας. Το «χορό έσερναν» οι Cure κυρίως και από κοντά ακολουθούσαν μπάντες όπως οι Joy Division, που η βραχύβια καριέρα τους θα αποδεικνυόταν «larger than life», οι Jesus And Mary Chain και φυσικά το κύριο θέμα του εν λόγω report, οι Echo & The Bunnymen. To βρετανικό συγκρότημα το βράδυ της Πέμπτης έδειξε την προαναφερθείσα δυναμική της σκηνής, καθώς κατάφερε και γέμισε σε ικανοποιητικό βαθμό το Gagarin 205 με κόσμο που είτε πέρασε τα εφηβικά του χρόνια στα '80s αγκαλιά με το βινύλιο του "Ocean Rain", είτε τους έμαθε προσφάτως, χάρις σε ένα τυχαίο συναπάντημα με το "The Killing Moon".

Πριν τους Echo & The Bunnymen, όμως, εμφανίστηκαν οι Rosebleed, οι οποίοι δε χρειάζονται και πολλές συστάσεις πλέον. Το group που αναδείχθηκε από το συναυλιακό θεσμό του Schoolwave συγκαταλέγεται δικαίως στα πιο αξιόλογα και γνωστά αγγλόφωνα pop / rock συγκροτήματα της χώρας μας και αυτό το αποδεικνύει και με τα κομμάτια του, αλλά και με τις live εμφανίσεις του. Εάν κάτι όμως εκτιμώ ιδιαιτέρως όσες φορές τους έχω παρακολουθήσει ζωντανά είναι η σεμνότητα και η σοβαρότητα την οποία επιδεικνύουν τα νεαρά μέλη του συγκροτήματος, που δείχνουν να μην παρασύρονται από την επιτυχία που έχουν σημειώσει μέχρι στιγμής.

Όταν οι Echo & The Bunnymen ανέβηκαν στη σκηνή του Gagarin 205, τα βλέμματα δύσκολα ξεκολλούσαν από την εμβληματική φιγούρα του Ian McCulloch. Ατημέλητο μαλλί, τσιγάρο ανάμεσα στα δάκτυλα, γυαλί ηλίου μέσα στα σκοτάδι, που δεν αποχωρίστηκε ούτε δευτερόλεπτο, μα κυρίως αψεγάδιαστη ερμηνεία και από αυτόν και από το υπόλοιπο συγκρότημα, που αναδείχθηκε πλήρως από τον εξαιρετικό ήχο που απολαύσαμε καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας.

Η μπάντα από το Λίβερπουλ ναι μεν μετράει 30+ χρόνια δισκογραφίας (με ένα «διάλειμμα»), αλλά το 90% του setlist που ακούσαμε το βράδυ της Πέμπτης αντλήθηκε από τη χρυσή εποχή 1980-1987, κατά την οποία οι Echo & The Bunnymen μεγαλούργησαν με πέντε άλμπουμ. Ο απολογισμός αυτός σίγουρα στάθηκε καταλύτης, ώστε η συναυλία να αποκτήσει μια άγρια ομορφιά, βουτηγμένη στο πλούσιο παρελθόν του συγκροτήματος. Από την άλλη, δημιούργησε και στιγμιαίες σκέψεις κατά πόσο το συγκρότημα έχει εμπιστοσύνη στο πιο πρόσφατο υλικό του.

To "Villiers Terrace" του "Crocodile", το "Silver" του "Ocean Rain", το "All My Colours (Zimbo)" του "Heaven Up Here" και το "Bedbugs And Ballyhoo" του ομώνυμου άλμπουμ του συγκροτήματος ήταν εκεί για να θυμίσουν στους παλαιότερους τη μελωδική και μελαγχολική πλευρά των '80s και στους νεότερους να διδάξουν το πώς γράφτηκε ένα μέρος της βρετανικής μουσικής ιστορίας. Φυσικά δε θα μπορούσε να λείπει το χαρακτηριστικό και αποκαλούμενο ως «το καλύτερο τραγούδι του γράφτηκε ποτέ», "The Killing Moon", αλλά και το "The Cutter" που έκλεισε το main set.

Άλλος ένας όμως παράγοντας για μια επιτυχημένη συναυλία των Echo & The Bunnymen τυγχάνει ο ίδιος ο McCulloch, του οποίου τα κέφια αποτελούν το σημαντικό ρυθμιστή στο feeling της κάθε βραδιάς. Για καλή μας τύχη, την Πέμπτη όλα είχαν πάει «δεξιά» στον McCulloch και η προσωπικότητα του εξέπεμπε θετική ενέργεια, η οποία και εξαντλούταν σε ακατάληπτης αγγλικής προφοράς αστειάκια (σ.σ.: θα σκίσω το Proficiency, δεν κατάλαβα λέξη!) ή ακόμα και στο μοίρασμα τσιγάρων προς το κοινό.

Για το encore οι Echo & The Bunnymen μας επεφύλασσαν ένα πολύ όμορφο medley, που ξεκινούσε από το "Nothing Lasts Forever", περνούσε μια «βόλτα» από το "Walk On The Wild Side" του Lou Reed και κατέληγε στο "The Fountain", ενώ το "Lips Like Sugar" θα μπορούσε να θεωρηθεί από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς. Με το "Do It Clean" το συγκρότημα μας αποχαιρέτησε και μόλις άναψαν τα φώτα επιστρέψαμε στο 2011...

Η βραδιά που μας προσέφεραν οι Echo & The Bunnymen είχε όλα εκείνα τα στοιχεία που πιθανολογώ ότι η πλειοψηφία των παρευρισκομένων αναζητούσε μόλις πέρασε το κατώφλι του Gagarin 205. Είχε σπουδαία τραγούδια από την καλύτερη φάση του συγκροτήματος, είχε μια αύρα νοσταλγίας και μια γλυκιά γεύση από ένα παρελθόν που έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Κυρίως, όμως, όλα αυτά τα είχε υπό ένα πλαίσιο που δε «μύριζε» παρακμή και αυτό το θεωρώ πολύ σημαντικό.

Setlist:

Going Up
Show Of Strength
Rescue
Villiers Terrace
Bedbugs And Ballyhoo
Seven Seas
Bring On The Dancing Horses
Silver
The Disease
All That Jazz
Think I Need It Too
Never Stop
All My Colours (Zimbo)
The Back Of Love
The Killing Moon
The Cutter
----------------------------------
Nothing Lasts Forever / Walk On The Wild Side / The Fountain
Lips Like Sugar
----------------------------------
Do It Clean

Γιάννης Κοτζιάς