Acid Mother's Temple And The Cosmic Inferno live @ Bios
07/07/2005 @ 05:34
06/07/05, Bios, Αθήνα
Ένα φεστιβάλ με την συμμετοχή των Dj Spooky, Peter Murphy, Acid Mother's Temple, Stephen O' Malley vs Merzbow, Enslaved (ή Rotting Christ) και Fantomas σε έναν διαφημισμένο νέο χώρο αποτελεί μία από τις πιο δυνατές προτάσεις που έχουν γίνει ποτέ στην Ελλάδα; Κατά την ταπεινή μου άποψη, ναι. Το φεστιβάλ θα κόντραρε σε εντυπώσεις ακόμα και αυτή τη μεγαλειώδη εμφάνιση των Black Sabbath. Δυστυχώς μείναμε στα θα και στα μακάρι, καθώς αντί να δούμε όλους αυτούς τους σπουδαίους καλλιτέχνες, είδαμε σπαστά (σε δύο δόσεις και σε άλλο χώρο) μόνο τους τρεις πρώτους από τους προαναφερθέντες. O Stephen O' Malley με τον Merzbow μάλλον χάθηκαν κάπου στο δρόμο και το report που γράφω αφορά μόνο τους Acid Mother's Temple.
Η συναυλία ξεκίνησε στο Bios γύρω στις 11:50 (νωρίς νωρίς), τη στιγμή που είχε ανακοινωθεί πως θα ξεκινούσε σχεδόν μία ώρα νωρίτερα. Αυτό που ανακοινώθηκε λίγο πριν τις 11 ήταν απλά πως ο Stephen O' Malley και ο Merzbow δε θα εμφανιστούν (έλα μωρέ τώρα γκρινιάρη...). Τουλάχιστον το εισιτήριο μειώθηκε στα 12 ευρώ για προφανείς λόγους. Τώρα το αν το Bios είναι κατάλληλος συναυλιακός χώρος ή όχι, απλά αναφέρω πως ειδικά γι' αυτήν την εποχή είναι μάλλον ανεπαρκής (πρόβλημα εξαερισμού και χωρητικότητας) για να φιλοξενήσει πάνω από 100 άτομα. Αυτά τα ολίγα περί χώρου και διοργάνωσης και ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματα του.
Στο καθαρά μουσικό σκέλος τώρα, με δέος αναφέρω πως το live που είχα την τιμή να παρακολουθήσω λίγες ώρες πριν, είναι ένα από τα καλύτερα που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Δεν είχα ακούσει τίποτα από τους τρομερούς και φοβερούς Ιάπωνες πριν πάω στο Bios. Ας πρόσεχα... Μπάσο, 2 drummers (!) και 2 κιθαρίστες εκ των οποίων ο ένας έπαιζε και πλήκτρα. Οι τυπάρες μας τίναξαν τα μυαλά στον αέρα, τα ανακάτεψαν με μπόλικη ψυχεδέλεια και μας τα έδωσαν να τα πιούμε σε ψηλό, χοντρό ποτήρι. Το show ξεκίνησε με μια 15λεπτη επανάληψη μιας συγκεκριμένης μελωδίας (μέρος του "Anthem Of The Space"), την οποία κράταγε κυρίως ο Kawabata Makoto, κατά τη διάρκεια της οποίας οι drummer Okano Futoshi (που παρεπιμπτόντως ξέρναγε τα άντερα του στην τουαλέτα 3 λεπτά πριν ξεκινήσει το live) και Shimura Koji κρατούσαν κάποιους ρυθμούς, ο μπασίστας Tabata Mitsuru όλο και εμπλούτιζε το παίξιμο του και ο Higashi Hiroshi εκφραζόταν πότε με την κιθάρα του και πότε με τα πλήκτρα. Λίγο πριν αρχίζει να μας κουράζει αυτή η επανάληψη, μας χτύπησε η ορμή των A.M.T..
Ο Kawabata σεληνιάστηκε και προχώρησε σε έναν άνευ προηγουμένου βιασμό της κιθάρας του (χρησιμοποιεί κιθάρα για αριστερόχειρες αν και δεξιόχειρας). Το παλικάρι απλά το χάζευες να χρησιμοποιεί το τρέμολο όπως κανείς άλλος και να παράγει ήχους που σε οδηγούν στην απόλυτη ηδονή. Καλά κάνουν και τον λένε γκουρού της ταχύτητας. Και λίγα λένε... Την ίδια ώρα που ο Higashi έπαιζε με τα ηλεκτρονικά, ο Tabata ξέφευγε στο μπάσο (γενικώς μιλάμε για μεγάλο παλίκαρο που σε κάποια φάση φόρεσε τη φανέλα του Γιαννακόπουλου και μίλαγε για μπάλα) και οι δύο drummer παρέδιδαν μαθήματα συγχρονισμού. Αυτά τα πράγματα δεν υπάρχουν, δε γίνονται, απλά δεν! Το κοινό άρχισε να μπαίνει στο κλίμα και να συμμετέχει ενεργά στον δρόμο προς τον κόσμο των A.M.T.. Η μπάντα φυσικά δε σταμάτησε εκεί. Το ψυχεδελόμετρο βάρεσε κόκκινο και εμείς αποτρελαθήκαμε. Εκεί που ο Kawabata χτύπαγε την άμοιρη κιθάρα του όπου έβρισκε, εκεί που ο latino cool Koji ξεχαρβάλωσε τα drums του, εκεί που ο Okano (god speed) παρέδιδε μαθήματα, εκεί που ο Tabata έδινε το δικό του show, εκεί που ο dancin' king Higashi έδινε τα ρέστα του στα ηλεκτρονικά εφέ η εμπειρία ξαφνικά τελείωσε. Ποιος χώρος, ποιος χρόνος... όλα τα διέλυσαν οι Acid Mother's Temple And The Cosmic Inferno και μας άφησαν να ψάχνουμε τι μας χτύπησε. Έδειξαν, δε, και το χιούμορ τους τόσο στην επικοινωνία τους με το κοινό, όσο και στο παιχνίδι με τις φωνές τους στο τέλος όπου η μορφάρα Tabata τα έδωσε όλα.
Για 70 λεπτά συνολικά η μπάντα μας έδωσε τη δυνατότητα να ζήσουμε μια κοσμική κόλαση που εγώ τουλάχιστον δεν είχα ξαναζήσει ποτέ πριν. Οι τυχεροί που παρευρέθηκαν καταλαβαίνουν απόλυτα τι λέω. Μακάρι να βλέπαμε όλες τις μπάντες, μακάρι να βλέπαμε ολόκληρο το line-up του φεστιβάλ αλλά δυστυχώς ίσως δεν είμαστε έτοιμοι ακόμα, κοινό και διοργανωτές, για τέτοιες συγκινήσεις.
Υ.Γ.: Η ζωή είναι τουλάχιστον περίεργη. Γιάννη, Χρύσα να 'στε καλά παίδες.
Ένα φεστιβάλ με την συμμετοχή των Dj Spooky, Peter Murphy, Acid Mother's Temple, Stephen O' Malley vs Merzbow, Enslaved (ή Rotting Christ) και Fantomas σε έναν διαφημισμένο νέο χώρο αποτελεί μία από τις πιο δυνατές προτάσεις που έχουν γίνει ποτέ στην Ελλάδα; Κατά την ταπεινή μου άποψη, ναι. Το φεστιβάλ θα κόντραρε σε εντυπώσεις ακόμα και αυτή τη μεγαλειώδη εμφάνιση των Black Sabbath. Δυστυχώς μείναμε στα θα και στα μακάρι, καθώς αντί να δούμε όλους αυτούς τους σπουδαίους καλλιτέχνες, είδαμε σπαστά (σε δύο δόσεις και σε άλλο χώρο) μόνο τους τρεις πρώτους από τους προαναφερθέντες. O Stephen O' Malley με τον Merzbow μάλλον χάθηκαν κάπου στο δρόμο και το report που γράφω αφορά μόνο τους Acid Mother's Temple.
Η συναυλία ξεκίνησε στο Bios γύρω στις 11:50 (νωρίς νωρίς), τη στιγμή που είχε ανακοινωθεί πως θα ξεκινούσε σχεδόν μία ώρα νωρίτερα. Αυτό που ανακοινώθηκε λίγο πριν τις 11 ήταν απλά πως ο Stephen O' Malley και ο Merzbow δε θα εμφανιστούν (έλα μωρέ τώρα γκρινιάρη...). Τουλάχιστον το εισιτήριο μειώθηκε στα 12 ευρώ για προφανείς λόγους. Τώρα το αν το Bios είναι κατάλληλος συναυλιακός χώρος ή όχι, απλά αναφέρω πως ειδικά γι' αυτήν την εποχή είναι μάλλον ανεπαρκής (πρόβλημα εξαερισμού και χωρητικότητας) για να φιλοξενήσει πάνω από 100 άτομα. Αυτά τα ολίγα περί χώρου και διοργάνωσης και ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματα του.
Στο καθαρά μουσικό σκέλος τώρα, με δέος αναφέρω πως το live που είχα την τιμή να παρακολουθήσω λίγες ώρες πριν, είναι ένα από τα καλύτερα που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Δεν είχα ακούσει τίποτα από τους τρομερούς και φοβερούς Ιάπωνες πριν πάω στο Bios. Ας πρόσεχα... Μπάσο, 2 drummers (!) και 2 κιθαρίστες εκ των οποίων ο ένας έπαιζε και πλήκτρα. Οι τυπάρες μας τίναξαν τα μυαλά στον αέρα, τα ανακάτεψαν με μπόλικη ψυχεδέλεια και μας τα έδωσαν να τα πιούμε σε ψηλό, χοντρό ποτήρι. Το show ξεκίνησε με μια 15λεπτη επανάληψη μιας συγκεκριμένης μελωδίας (μέρος του "Anthem Of The Space"), την οποία κράταγε κυρίως ο Kawabata Makoto, κατά τη διάρκεια της οποίας οι drummer Okano Futoshi (που παρεπιμπτόντως ξέρναγε τα άντερα του στην τουαλέτα 3 λεπτά πριν ξεκινήσει το live) και Shimura Koji κρατούσαν κάποιους ρυθμούς, ο μπασίστας Tabata Mitsuru όλο και εμπλούτιζε το παίξιμο του και ο Higashi Hiroshi εκφραζόταν πότε με την κιθάρα του και πότε με τα πλήκτρα. Λίγο πριν αρχίζει να μας κουράζει αυτή η επανάληψη, μας χτύπησε η ορμή των A.M.T..
Ο Kawabata σεληνιάστηκε και προχώρησε σε έναν άνευ προηγουμένου βιασμό της κιθάρας του (χρησιμοποιεί κιθάρα για αριστερόχειρες αν και δεξιόχειρας). Το παλικάρι απλά το χάζευες να χρησιμοποιεί το τρέμολο όπως κανείς άλλος και να παράγει ήχους που σε οδηγούν στην απόλυτη ηδονή. Καλά κάνουν και τον λένε γκουρού της ταχύτητας. Και λίγα λένε... Την ίδια ώρα που ο Higashi έπαιζε με τα ηλεκτρονικά, ο Tabata ξέφευγε στο μπάσο (γενικώς μιλάμε για μεγάλο παλίκαρο που σε κάποια φάση φόρεσε τη φανέλα του Γιαννακόπουλου και μίλαγε για μπάλα) και οι δύο drummer παρέδιδαν μαθήματα συγχρονισμού. Αυτά τα πράγματα δεν υπάρχουν, δε γίνονται, απλά δεν! Το κοινό άρχισε να μπαίνει στο κλίμα και να συμμετέχει ενεργά στον δρόμο προς τον κόσμο των A.M.T.. Η μπάντα φυσικά δε σταμάτησε εκεί. Το ψυχεδελόμετρο βάρεσε κόκκινο και εμείς αποτρελαθήκαμε. Εκεί που ο Kawabata χτύπαγε την άμοιρη κιθάρα του όπου έβρισκε, εκεί που ο latino cool Koji ξεχαρβάλωσε τα drums του, εκεί που ο Okano (god speed) παρέδιδε μαθήματα, εκεί που ο Tabata έδινε το δικό του show, εκεί που ο dancin' king Higashi έδινε τα ρέστα του στα ηλεκτρονικά εφέ η εμπειρία ξαφνικά τελείωσε. Ποιος χώρος, ποιος χρόνος... όλα τα διέλυσαν οι Acid Mother's Temple And The Cosmic Inferno και μας άφησαν να ψάχνουμε τι μας χτύπησε. Έδειξαν, δε, και το χιούμορ τους τόσο στην επικοινωνία τους με το κοινό, όσο και στο παιχνίδι με τις φωνές τους στο τέλος όπου η μορφάρα Tabata τα έδωσε όλα.
Για 70 λεπτά συνολικά η μπάντα μας έδωσε τη δυνατότητα να ζήσουμε μια κοσμική κόλαση που εγώ τουλάχιστον δεν είχα ξαναζήσει ποτέ πριν. Οι τυχεροί που παρευρέθηκαν καταλαβαίνουν απόλυτα τι λέω. Μακάρι να βλέπαμε όλες τις μπάντες, μακάρι να βλέπαμε ολόκληρο το line-up του φεστιβάλ αλλά δυστυχώς ίσως δεν είμαστε έτοιμοι ακόμα, κοινό και διοργανωτές, για τέτοιες συγκινήσεις.
Υ.Γ.: Η ζωή είναι τουλάχιστον περίεργη. Γιάννη, Χρύσα να 'στε καλά παίδες.
ROCKING FEATURED
