Παύλος Παυλίδης: «Η κίνηση των νέων κομματιών θα είναι περισσότερο αυτοσχεδιαστική»

Ο Παύλος Παυλίδης μας παρουσιάζει τον τρόπο που δουλεύει με τους B-Movies τον καινούργιο τους δίσκο, ενώ μας μιλά για τα αληθινά ποιήματα που δεν γράφονται με λέξεις, αλλά με πράξεις

Από την Κέρη Καραλή, 17/11/2017 @ 14:13

Πηγαίνοντας να συναντήσω τον Παύλο, είχα στο μυαλό μου τις ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις του σχετικά με το βασικό συστατικό του λόγου, ήτοι την απλότητά του, όπως μου επεσήμανε την προηγούμενη φορά που τον είδα, ως προϋπόθεση για την κατανόησή του. Θα έλεγα, πως αυτή η παρατήρηση συνυφαίνεται, σε μεγάλο βαθμό, με την απλότητα του ατόμου, που το κάνει να ξεχωρίζει από το ομιχλώδες κοινωνικό σύνολο. Αυτή η απλότητα αποτελεί ίδιον γνώρισμα του Παύλου και δημιουργεί την άνεση για να βρεθείς πιο κοντά στον κόσμο του. Έτσι λοιπόν, με υποδέχτηκε με την ηρεμία στο βλέμμα και την διάθεση για μια ενδιαφέρουσα, όπως εξελίχθηκε, συζήτηση. Μιλήσαμε για τον καινούργιο δίσκο που ετοιμάζουν με τους B-Movies, για τις εμφανίσεις τους στη σκηνή του Σταυρού του Νότου όλες τις Παρασκευές του Νοέμβρη, για την τέχνη της καθημερινότητας! Ελπίζω να απολαύσετε αυτά που ειπώθηκαν, όσο κι εγώ.

Παύλος Παυλίδης

Παύλο, πώς είναι να εμφανίζεσθε κάθε εβδομάδα στον ίδιο χώρο, τί περισσότερο σας προσφέρει που, ενδεχομένως, λείπει από τις μεμονωμένες συναυλίες;

Αυτό το κάνουμε σχεδόν κάθε χρόνο. Νομίζω είναι περισσότερες οι φορές που το κάνουμε από αυτές που δεν το κάνουμε, εδώ και περίπου μια δεκαετία. Ένας λόγος, που μας βοηθάει το να το κάνουμε, έχει να κάνει με μια ιδιαιτερότητα της δικής μας μπάντας. Είναι ένα συγκρότημα που το μισό βρίσκεται στην Αθήνα και το άλλο μισό στη Θεσσαλονίκη. Οπότε, το να συναντιόμαστε για έναν μήνα και να παίζουμε, μας κινητοποιεί μ’ έναν τρόπο που έχει να κάνει και με το δισκογραφικό μας κομμάτι. Κατεβαίνουν τα παιδιά πιο πριν, ή κάθονται πιο μετά από αυτές τις εμφανίσεις και δουλεύουμε. Επίσης, όλο αυτό αποτελεί πια και μια επαφή με το κοινό μας, που την έχουμε -κάπως- καθιερώσει.

Κάθε σας εμφάνιση έχει το στοιχείο της μοναδικότητας, μιας ολότελα καινούργιας εμπειρίας που δεν μοιάζει με τις προηγούμενες. Πόσο εύκολα μπορεί αυτή η μοναδικότητα να εκδηλώνεται κάθε Παρασκευή, αυτή η επανάληψη δεν επιφέρει κάποιου είδους φθορά;

Αυτή η ερώτηση είναι πολύ καλή. Θα μπορούσαν να είναι τέσσερις διαφορετικές εμφανίσεις, σε τέσσερις διαφορετικές πόλεις. Για μας ισχύει πάντοτε αυτό που λες, κάθε φορά είναι η τελευταία φορά. Μ’ αυτή τη λογική πηγαίνουμε. Οπότε κάτι τέτοιο δεν με έχει προβληματίσει ως τώρα. Νομίζω βέβαια, ότι και αυτό από μόνο του έχει ένα όριο. Δεν μπορείς δηλαδή να το κάνεις δέκα συνεχόμενες φορές. Νομίζω ότι με τον αριθμό των εμφανίσεων που βάζουμε στο Σταυρό, είμαστε και εμείς ικανοποιημένοι και ο κόσμος. Δεν προλαβαίνει να φθαρεί, όπως σωστά υποθέτεις.

Αισθάνομαι ότι με τους δίσκους "Στον Διπλανό Ουρανό" και "Μια Πυρκαγιά Σ’ Ένα Σπιρτόκουτο" έκλεισε ένας κύκλος τραγουδιών, με πολύ συγκεκριμένη κατεύθυνση. Αυτή η διαδρομή σας έχει οδηγήσει σε νέα μουσικά μονοπάτια κι αν ναι, αυτό σημαίνει ότι προετοιμάζετε νέο δίσκο;

Θα συμπεριλάβω και τις "Ιστορίες Που Ίσως Έχουν Συμβεί". Στην ουσία, πρόκειται για μια τριλογία. Όντως είναι κομμάτια μίας τριετίας, με τα τρία album να έχουν πολύ κοινό ήχο και να πηγαίνουν προς μία κατεύθυνση. Θα μπορούσα να πω ότι τα τρία αυτά album ήταν όντως ένας τίτλος τραγουδιού και ένας πολύ συγκεκριμένος τρόπος δουλειάς. Τώρα, πάμε σε τελείως άλλα μονοπάτια. Τώρα, έχουμε μπει σε μια λογική αυτοσχεδιαστική και νομίζω πως τώρα, περισσότερο από ποτέ, θα φανεί η ομάδα.

Οπότε η συμμετοχή των B-Movies θα είναι ακόμα μεγαλύτερη;

Αυτή τη φορά νομίζω, πως θα είναι η πιο μεγάλη -ίσως- που θα έχω ζήσει εγώ από την εποχή του "Μια Ματιά Σα Βροχή", οπότε ήταν και αυτή μια πάρα πολύ ομαδική δουλειά. Πηγαίνουμε λοιπόν σ’ αυτή την κατεύθυνση. Η κίνηση των νέων κομματιών θα είναι πολύ περισσότερο αυτοσχεδιαστική. Αυτή τη φορά, έχουμε μπει στο studio και σε πολλά κομμάτια εγώ δεν παίζω καν, δεν συμμετέχω καν. Παρακολουθώ τη διαδικασία και δίνω κάποια κατεύθυνση και αυτό όχι πάντα. Αυτό είναι καινούργιο. Αυτή τη στιγμή, έχουμε περίπου μισό δίσκο, ίσως και περισσότερο, ο οποίος έχει προκύψει από δύο μεγάλα jams.

Με το στιχουργικό κομμάτι;

Στο στιχουργικό κομμάτι δεν τη γλιτώνω! Αυτό που σου λέω, είναι στην ουσία ο τρόπος θα δουλέψουμε. Μπαίνουμε δηλαδή στο studio, ο καθ’ ένας κάνει ό,τι θέλει, σε όποια αρμονία θέλει και στην ουσία κάποια στιγμή συντονίζεται η ομάδα και μοιάζει να δημιουργεί κάποια τοπία απ’ τα οποία θα προκύψουν τα κομμάτια. Αυτό από μόνο του, επειδή δεν έχει την κλασική δομή του τραγουδιού με την εισαγωγή, το κουπλέ, το ρεφρέν είναι άλλο στυλ μουσικής και νομίζω πως θα καθορίσει πολύ και το ύφος του επόμενου δίσκου.

Από όσα μου λες, καταλαβαίνω ότι μπαίνετε σε μια νέα περίοδο.

Πολύ ξεκάθαρα. Πάλι θα υπάρχουν τραγούδια, γιατί έχω πάντοτε υλικό για επόμενο δίσκο, αλλά θα καθοριστούν από τον ήχο που θα βγάλει η μπάντα κάνοντας ό,τι της καπνίσει! Καινούργιο επίσης είναι ότι υπάρχουν δύο νέα μέλη αυτή τη φορά. Ηχογραφούμε με τον Δημήτρη Οικονόμου στα τύμπανα και τον Αλέκο Βουλγαράκη στην ηλεκτρική κιθάρα, όπου πρώτη φορά συνεργαζόμαστε στο studio και ήδη αυτό έχει φανεί. Έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό η παρουσία του Δημήτρη τον καινούργιο ήχο και την καινούργια νοοτροπία επάνω στη δουλειά, γιατί είναι κι ένα παιδί 21 ετών, με απίστευτη ορμή. Και φαίνεται πολύ ξεκάθαρα το πώς μας παρασύρει και επί σκηνής, αλλά και μέσα στο studio και αυτό είναι κάτι που απολαμβάνω ιδιαιτέρως. Είναι ένα άλογο που καλπάζει και το ακολουθούμε και αυτό μας βγάζει σε ωραία λιβάδια, σε ωραία τοπία. Στο studio λοιπόν είναι καθοριστική η συμμετοχή τους.

Σε όλη αυτή την πιο ελεύθερη δημιουργία έξω από τη φόρμα συνετέλεσε και η εμπειρία σου γράφοντας την μουσική για το χοροθέατρο "Beyond Collapse" της Εύης Σούλη; 

Κοίτα, όλο αυτό που έγινε με την παράσταση θα αποτυπωθεί στα καινούργια πράγματα που κάνουμε. Δηλαδή αυτή η αίσθηση ότι η φόρμα σπάει, υπάρχει ήδη. Αν περιμένουμε λίγο, νομίζω πως θα φανεί πολύ ξεκάθαρα στον επόμενο δίσκο, γιατί έχουν προηγηθεί όλα αυτά που λέμε. Σκέψου, ότι αυτό το έκανα καθώς τελειώναμε με τα παιδιά τον τελευταίο δίσκο κι ενώ υπήρχε όλος αυτός ο φόρτος της δουλειάς, η αφοσίωση και η κούραση που συνεπάγεται. Με το που μπήκα όμως στο trip ήταν σαν να είχα μόλις ξυπνήσει. Ήταν δηλαδή κάπως λυτρωτικό και σαφώς απελευθερωτικό. Όταν με ρώταγαν τί κάνω, έλεγα ότι κατασκευάζω ένα διαστημικό πάρκο. Και το έζησα έτσι. Ήταν σαν να κάνω κάποιου είδους αρχιτεκτονική και αυτό μου άρεσε πάρα πολύ. Ήταν από τις πιο ωραίες εμπειρίες. Με τεράστια χαρά θα ξαναέμπαινα σ’ ένα τέτοιο project.

Πώς ξεκίνησε αυτή η συνεργασία;

Τελείως τυχαία! Από κάποιο βίντεο που είχα δει. Γνωριστήκαμε με την Εύη και προέκυψε χωρίς να το σκεφτούμε και πάρα πολύ. Είπαμε «να κάνουμε αυτό, ας το κάνουμε» και έτσι άρχισα να πηγαίνω στις πρόβες. Ήταν πάρα πολύ ευχάριστη εμπειρία και αισθανόμουν ότι ζω και ένα κομμάτι της Αθήνας που αν δεν υπήρχε αυτό το project, θα περνούσα, ας πούμε, από δίπλα του, από γύρω του. Ακόμη και το ότι κατέβαινα στην Πειραιώς τα βράδια και έβλεπα πολύ καθαρά τί συμβαίνει στο κέντρο, ήταν σημαντική εμπειρία για μένα. Επίσης, το να βλέπω νέα παιδιά, χωρίς τεράστια εμπειρία σ’ αυτό που κάνουν, να έχουν τέτοιο πάθος, όρεξη, να τα δίνουν όλα ξέροντας πως και η ανταπόκριση είναι αρκετά αμφίβολη, αλλά και ότι δεν υπάρχει κάποια οικονομική ή επαγγελματική, ας πούμε, άμεση προοπτική από αυτό, με εξιτάριζε ακόμα περισσότερο. Με ενθουσίαζε το να συμμετέχω σε κάτι που έμοιαζε να στηρίζετε με πολύ κόπο και εσωτερικό αγώνα. Χάρηκα που αυτή η παράσταση τελικά ταξίδεψε μέχρι τη Δανία.

Όλη αυτή η καινούργια διαδικασία, μου ακούγεται σαν εξερεύνηση και σπάσιμο, εν τινι τρόπω, και των προσωπικών ορίων. Τελικά το επιζητούσες ή σου δημιούργησε ανασφάλεια για το τί θα την ακολουθήσει;

Σίγουρα ήταν μια εξερεύνηση για μένα. Και σε τεχνικό επίπεδο, επειδή τα έκανα όλο μόνος μου στο studio. Δεν χρησιμοποίησα άλλους μουσικούς, ήταν ένας δικός μου αυτοσχεδιασμός, που αφορούσε και την σχέση μου τεχνολογικά με την μουσική και με το studio, οπότε ήταν σίγουρα πολύ σημαντικό. Σαφώς, πάντα μαθαίνεις πράγματα έτσι. Δεν γίνεται να μην αισθάνεσαι ανασφάλεια. Αν αισθάνεσαι απόλυτη ασφάλεια, νομίζω πως τότε είσαι σε κίνδυνο. Δεν γίνεται να μην ρισκάρεις πράγματα. Δεν γίνεται να μην αισθάνεσαι κάποια στιγμή ότι κινδυνεύεις να χαθείς. Πολλές φορές το ζητούμενο είναι να χαθούμε και αυτό είναι και το πιο δύσκολο, δηλαδή να αφεθούμε και να χαθούμε. Δεν γίνεται όμως να προχωρήσεις, αν δεν περάσεις από αυτό το συναίσθημα.

Παύλος Παυλίδης & B-Movies

Τον Σεπτέμβρη σε είδαμε στην Τεχνόπολη μαζί με τον Γιάννη Αγγελάκα, στα πλαίσια του mini tour "Από Γιορτή Σε Γιορτή", που από κοινού κάνατε. Πέραν της ιστορικής απόχρωσης που πολλοί του έδωσαν, προσωπικά αισθάνθηκα την έκδηλη χαρά να πηγάζει τόσο από τον κόσμο, όσο και από εσάς. Τί σου έμεινε από αυτό το αντάμωμα;

Ήταν ξεκάθαρο από τον τίτλο, "Από Γιορτή Σε Γιορτή". Μάλιστα είχε πολλή πλάκα, όταν λέγαμε πώς τόσος πολύς κόσμος στην Τεχνόπολη, κι ούτε η παραμικρή φασαρία και ένταση δεν υπήρχε! Ήταν σαν να λένε όλοι, όποιος επιθυμεί «από πληγή σε πληγή» να πάει έξω, γιατί εκεί ήταν «από γιορτή σε γιορτή». Οπότε, αυτό νομίζω πως κυριάρχησε. Και σαν κίνηση, το να ενωθούμε αυτές οι δύο ομάδες, ήταν για όλους εμάς κάτι, τουλάχιστον, χαρμόσυνο. Είχε ξεκινήσει από το προηγούμενο καλοκαίρι, γιατί στην ουσία παίζαμε με το Γιάννη, σε διάφορα φεστιβάλ, όπου όμως συναντιόμασταν τυχαία. Τότε λοιπόν καταλαβαίναμε ότι ήταν αμοιβαία η χαρά και ότι όντως και τα δυο συγκροτήματα νοιώθαμε σαν να βρισκόμασταν στα νερά μας. Συνέβαινε κάτι μαγικό και πριν τη συναυλία και μετά, που κάναμε παρέα. Οπότε κάπως έτσι το αποφασίσαμε. Σκεφτήκαμε ότι όντως αξίζει τον κόπο να το κάνουμε κάπως πιο οργανωμένα, να του δώσουμε κι ένα τίτλο. Και αν σκεφτεί κανείς ότι με το Γιάννη γνωριζόμαστε από την δεκαετία του ’80 μέχρι σήμερα, ήταν κάτι που μάλλον ήρθε και κάπως φυσιολογικά, ας πούμε, μετά από τριάντα χρόνια, περίπου!

Παρατηρούσα ότι εκτός εκείνων που σας ακολουθούν πολλά χρόνια, μεγάλο μέρος του κοινού απαρτίζονταν από νεαρότερες ηλικίες, στις οποίες προφανώς ακόμα μεταλαμπαδεύεται η μουσική σας. Πού, πιστεύεις, οφείλεται αυτό;

Νομίζω ότι έχει να κάνει καθαρά με το περιεχόμενο των συναυλιών μας και των δίσκων μας. Σαν να έχει γίνει πια ένα κοινό ταξίδι, σαν να ταξιδεύουμε όλοι μαζί και να πηγαίνουμε όλοι μαζί να ανακαλύψουμε καινούργια τοπία και να ζήσουμε μαζί καινούργια πράγματα. Το ότι αυτό μεταλαμπαδεύεται, όπως λες, όντως σε νέες ηλικίες, προφανώς οφείλεται στο ότι κάτι υπάρχει μέσα στα τραγούδια, το οποίο είναι αυτό που δεν φθείρεται, είναι αυτό που διατηρεί τη σχέση μας με το κοινό και την ανανεώνει. Σίγουρα κι εμείς προσπαθούμε πολύ ξεκάθαρα και συνειδητά να προχωράμε, να μην μένουμε στάσιμοι και να γινόμαστε καλύτεροι.

Κάτι ακόμα που μου άφησε εκείνη η συναυλία στην Τεχνόπολη ήταν η αίσθηση ότι το set σας ηχούσε σαν ένα συμπαγές, ενιαίο σώμα, με μια πιο σκοτεινή προσέγγιση.

Έτσι ήταν πράγματι! Αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι οι B-Movies είναι ένα συγκρότημα που συνδέεται περισσότερο με ένταση, χορό, ταχύτητα. Έχω κάνει δύο διαφορετικές ομάδες. Υπάρχει ένα τρίο, το οποίο παίζει περισσότερο, αν όχι αποκλειστικά, τις μπαλάντες και τα ατμοσφαιρικά και πιο ambient, ας πούμε, κομμάτια, ενώ ο ρόλος πια των B-Movies είναι αυτός που περιέγραψα πριν. Παίζουν καθαρά δυναμικά, έντονα και γρήγορα. Και αυτό, πιστεύω, είναι που κάνει -πια- τον ήχο των B-Movies πιο συμπαγή και την ατμόσφαιρα πιο ενιαία. Δεν σπάει η ροή με διαφορετικές ατμόσφαιρες, είναι αρκετά πιο compact όλο το ύφος. Οπότε ναι, συμβαίνει όντως αυτό που λες. Νομίζω ότι και στον δίσκο που ετοιμάζουμε τώρα, αυτό που σου λέω, θα φανεί ακόμα περισσότερο. Έχω και πολλά χρόνια να κάνω δίσκο που να είναι ξεκάθαρα σ’ αυτή την κατεύθυνση.

Έχεις κάποια εικόνα για το πότε να περιμένουμε το καινούργιο άλμπουμ;

Δεν μπορώ να πω με ακρίβεια, γιατί δεν έχει πολύ καιρό που ξεκίνησε αυτός ο τρόπος δουλειάς. Αλλά, θα ήθελα πάρα πολύ να έχουμε έτοιμο ένα single γύρω στις γιορτές ή στην αρχή του καινούργιου χρόνου.

Η απομόνωση, από συγκεκριμένο άτομο, μιας φράσης του Γιάννη, που ειπώθηκε στη συνέντευξη που δώσατε στον Θεοδόση Μίχο, για το popaganda.gr, οδήγησε σε δημοσιεύσεις ατεκμηρίωτων, κακεντρεχών σκέψεων, που ξεχείλιζαν από ακατανόητη εμπάθεια. Ο Γιάννης απήντησε, εσύ όχι. Πώς αισθάνθηκες μ’ αυτά που γράφτηκαν;

Εντάξει γελάμε μ’ αυτά. Νομίζω ότι πρόκειται για περίπτωση όπου δεν αξίζει κανείς να δώσει ιδιαίτερη προσοχή. Μάλλον για κάποια κάκιστη «ανθυποδημοσιογραφία» πρόκειται και όχι για κάτι που μας αφορά στ’ αλήθεια. Ο Γιάννης απήντησε επειδή θίχτηκε η επαγγελματική και η προσωπική του σχέση με τους μουσικούς του. Γιατί ειπώθηκαν απίστευτες ανακρίβειες και κακεντρέχειες. Εμένα με αποκάλεσε «ντίβα» οπότε, τί να πει κανείς. Θα μπορούσα ίσως, να τον προσκαλέσω στο χωράφι που συχνάζω τον περισσότερο καιρό και να κάνουμε μαζί τις ντίβες στις καρακάξες και στα τσακάλια που συχνάζουν στην περιοχή... Νομίζω ότι στους ανθρώπους που φέρονται έτσι, αυτή η αρνητικότητα επιστρέφεται πολλαπλασιασμένη.

Περισσότερο είναι να λυπάσαι γι’ αυτούς, παρά να στεναχωριέσαι γι’ αυτά που γράφουν. Το θλιβερό είναι ότι επειδή απομόνωσε μία φράση του Γιάννη, παρασύρθηκαν και κάποιοι σοβαροί άνθρωποι και μάλλον παραπλανήθηκαν, ώστε απήντησαν σε κάτι το οποίο ειπώθηκε τελείως διαφορετικά. Νομίζω όμως ότι πια, αυτό είναι τόσο λίγο σε σχέση μ’ αυτό που έγινε και μ’ αυτό που ζήσαμε, οπότε και πολλά είπαμε.

Παύλος Παυλίδης

Η αδυναμία του ανθρώπου απέναντι σ’ αυτό που του συμβαίνει, θεωρείς ότι μπορεί να δικαιολογήσει την ραγδαία εξάπλωση του φασισμού σε όλον τον κόσμο;

Όταν πιέζονται -σε τέτοιο βαθμό- οι κοινωνίες, στην ουσία αποκαλύπτονται. Όταν βουλιάζουν τα καράβια, αρχίζουν τα ποντίκια και βγαίνουν στην επιφάνεια. Κάπως έτσι θέλω να το εξηγήσω. Μπορεί ν’ ακούγεται απλοϊκό, έτσι όπως στο λέω, και είναι, αλλά παρ’ όλα αυτά, σε κάποιο βαθμό, περιγράφει αυτό που συμβαίνει. Είναι σίγουρο ότι όταν βλέπεις να οδηγούνται ολόκληροι λαοί, ξεκάθαρα διά της βίας και ανώφελα -κατά βάθος- σε εξαθλίωση είναι λογικό τέτοιες νοοτροπίες να βρίσκουν την ευκαιρία να ξεπηδούν. Ενώ πριν φωλιάζανε και κατάφερναν να κρύβονται, βολεμένες αυτές οι νοοτροπίες και οι τάσεις μέσα στο σύστημα των εξουσιών. Τώρα, είναι σαν αυτά τα φίδια να βγαίνουν λίγο από την τρύπα τους και τα βλέπουμε περισσότερο. Εκεί ήταν πάντα, εκεί ήταν.

Πώς μπορεί ο πολίτης να λειτουργεί μέσα σ’ ένα κράτος δικαίου, όπου δεν υπάρχει δικαιοσύνη, όπως φαίνεται, για παράδειγμα, στην περίπτωση της Ηριάννας, την οποία είσαι ένας από τους πολλούς που -με τον τρόπο σου- στηρίζεις;

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το επίσημο κράτος προφανώς έχει μια τέτοια δομή και τέτοια σύνθεση, ώστε να καταφέρνουν αυτού του τύπου οι αδικίες να βρίσκουν κοινοβουλευτική στήριξη. Είναι θλιβερό. Ελπίζω πως θα καταφέρουν το αντίθετο από αυτό που πιστεύουν. Δηλαδή νομίζω ότι περισσότερο κάνουν τον κόσμο να ξυπνάει και να συνειδητοποιεί ότι είναι ώρα να διεκδικήσει τα δικαιώματά του και τις ελευθερίες του, περισσότερο από ποτέ. Νομίζω πως όλο αυτό θα τους γυρίσει μπούμερανγκ. Είναι παγκόσμιο το φαινόμενο. Προφανώς, είναι μέσα στο βηματισμό του καπιταλισμού. Προφανώς, έτσι λειτουργεί το γρανάζι αυτή τη στιγμή, αλλά σημασία έχει τί κάνουμε εμείς, όχι τί κάνει το γρανάζι.

Διακρίνεις και την απάθεια στην οποία έχει περιέλθει μια μερίδα πολιτών απέναντι σε τέτοιου είδους ζητήματα;

Και την απάθεια διακρίνω, αλλά ταυτόχρονα, διακρίνω και την εμπάθεια των ανθρώπων που λένε «ναι, καλά να πάθουν, ναι, καλά τους κάνουνε». Κανείς δεν συνηδειτοποιεί ότι ανά πάσα στιγμή, μπορεί να βρεθείς σ’ αυτή τη θέση, απολύτως αδύναμος. Νομίζω ότι είναι στα όρια της επιστημονικής φαντασίας, θυμίζει πια την ταινία ‘Brazil’, όπου ο πολίτης γαλουχείται με την νοοτροπία ότι δεν έχει δικαιώματα και καλά θα κάνει να το συνηθίσει αυτό. Δοκιμάζουν τα όριά μας. Καλό είναι κι εμείς να δείξουμε ποια θεωρούμε ότι είναι τα πράγματα που ανεχόμαστε και ποια όχι.

Η τέχνη έχει τη δύναμη να συμβάλει στην συνειδητοποίηση αυτών των ορίων του ανθρώπου;

Η τέχνη μπορεί να συμβάλει ακριβώς όπως μπορούν να συμβάλουν όλες οι πρακτικές της ζωής των ανθρώπων. Δηλαδή, είναι λίγο άτοπο να πιστεύουμε πως η τέχνη παραμένει ένα πεδίο όπου μπορεί ο άνθρωπος να λειτουργεί με κάποια ανωτερότητα και στο μέγιστο των δυνατοτήτων του. Πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτό είναι καθημερινή υπόθεση όλων μας. Δεν μπορείς να ζητάς από ένα τραγούδι να αλλάξει τον κόσμο. Πρέπει να πιστεύεις, ότι στο να αλλάζεις εσύ, με κάθε σου κίνηση από την ώρα που ξυπνάς ως την ώρα που κοιμάσαι, βρίσκεται η αληθινή ουσία. Όπως και η αληθινή ποίηση δεν βρίσκεται μέσα στις λέξεις, βρίσκεται μέσα στις πράξεις. Έχω συναντήσει πολλούς ποιητές που δεν έχουν γράψει ούτε λέξη στο χαρτί, παρ’ όλο αυτά, ο τρόπος που υπάρχουν και εμπνέουν και τους γύρω τους να υπάρχουν και να λειτουργούν, είναι σαν ένα ωραίο ποίημα. Σαν ένα ωραίο τραγούδι. Έχω δει συμπεριφορές ανθρώπων που είναι πιο όμορφες και από τα πιο ωραία τραγούδια που έχω ακούσει. Έχω δει συμπεριφορές ανθρώπων, να με επηρεάζουν περισσότερο και να με ανυψώνουν περισσότερο από ένα πολύ ωραίο βιβλίο ή μια ωραία ταινία όπου έχω διαβάσει ή δει. Νομίζω, ότι εκεί πρέπει να εστιάζουμε, στην τέχνη της καθημερινότητας. Στην τέχνη του πώς να υπάρχουμε. Και να μην διαχωρίζουμε τα έργα τέχνης, όπως ας πούμε ένα πίνακα ζωγραφικής, από μια συζήτηση που μπορούμε να κάνουμε ή από τον τρόπο που μπορούμε να πλησιάσουμε έναν άνθρωπο.

Πώς αισθάνεσαι όταν κάποιοι σου εκφράζουν το πόσο πολύ τους έχει επηρεάσει ένα τραγούδι που έχεις γράψει, στον τρόπο που λειτουργούν στην ζωή τους;

Σίγουρα μου προκαλεί χαρά. Είναι πολλά τα χρόνια που αισθάνομαι ότι κάποια τραγούδια, κάποια στιγμή, βοήθησαν ή βοηθούν -ίσως- κάποιους ανθρώπους. Αυτό είναι η διαφορά μ’ ένα τραγούδι. Ταξιδεύει πιο εύκολα από κάτι που θα κάνουμε σήμερα το απόγευμα, στη στροφή κάποιου δρόμου. Και επειδή είναι, ας πούμε, συμπυκνωμένη η ζωή κάθε φορά που ξαναπαίζεται ένα τραγούδι ή μια ταινία, μπορεί πιο εύκολα να επαναφέρει τα συναισθήματα και το μήνυμα. Γι’ αυτό ακριβώς, έχει και η τέχνη μια εξέχουσα θέση στη ζωή μας. Μπορεί να είναι και όπλο μπορεί να είναι και όχημα.

Οι Παύλος Παυλίδης & B-Movies θα εμφανιστούν στο Σταυρό Του Νότου στις 17 & 24 του Νοέμβρη.

  • SHARE
  • TWEET