Avatarium: «Καμιά φορά είναι τα λάθη μας που κάνουν τα πράγματα ενδιαφέροντα»

Η συζήτηση με τον Marcus Jidell, τον πολυπράγμονα Σουηδό κιθαρίστα των Soen και στενότερο συνεργάτη του Leif Edling τα τελευταία χρόνια, παρά το γεγονός πως πραγματοποιήθηκε κάτω από αρκετά δυσμενείς συνθήκες (λόγω τεχνικών δυσκολιών), μας αποκάλυψε πολλά κι ενδιαφέροντα πράγματα. Τόσο για τους Avatarium, όσο και για τις υπόλοιπες μπάντες που συμμετέχει, τους The Doomsday Kingdom και τους Soen, οι οποίες μας έχουν απασχολήσει φέτος με τις νέες τους, πολύ ενδιαφέρουσες δουλειές. Σε μια κουβέντα εφ' όλης της ύλης, μιλήσαμε για τις διεργασίες που συμβαίνουν στα ενδότερα των προαναφερθεισών μπαντών, αναλύσαμε κομμάτι-κομμάτι το "Hurricanes And Halos", τον εξαιρετικό νέο δίσκο των Avatarium, και εντρυφήσαμε για ακόμη μια φορά στην αλαβάστρινη εποποιία των '70s.

Γεια σου Marcus, είναι υπέροχο που έχουμε την ευκαιρία γι' αυτήν τη συνέντευξη. Πώς πηγαίνει η περιοδεία σας με τους The Doomsday Kingdom;

Έχουμε κάνει μόλις μερικές εμφανίσεις. Παίξαμε στο Roadburn κι εμφανιστήκαμε και στη Στοκχόλμη, η οποία ήταν η πρώτη μας εμφάνιση με τους The Doomsday Kingdom. Υποθέτω πως όλοι μας ήμασταν κάπως αγχωμένοι, όπως συμβαίνει συνήθως στα πρώτα show, αλλά η ανταπόκριση που λάβαμε ήταν πολύ καλή. Στο Roadburn μας υποδέχτηκαν πολύ θερμά και νιώσαμε πως ο κόσμος πραγματικά απήλαυσε και κατάλαβε αυτά που είχαμε να δώσουμε. Ήταν υπέροχο. Ομοίως και στη Στοκχόλμη, όλοι ήταν εγκάρδιοι και κάθε φορά που είμαι εκεί νιώθω σαν στο σπίτι μου. Γενικά, μέχρι στιγμής η περιοδεία πάει πολύ καλά. Τα τζαμαρίσματα είναι old school κι εκτελεστικά όλα βγαίνουν πολύ δυνατά κι έντονα, κάτι που πραγματικά απολαμβάνω.

Πριν μιλήσουμε για τους Avatarium και τη νέα σας προσπάθεια, θα ήθελα να συγχαρώ κι εσένα για τον νέο δίσκο των The Doomsday Kingdom που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό. Τον θεωρώ μια εξαίσια δουλειά, με την κιθαριστική σου δουλειά να λάμπει... Πώς νιώθεις, λοιπόν, γι' αυτό το άλμπουμ, μιας κι απ' όσο ξέρω είσαι εκείνος που οργάνωσε κι ανέλαβε το μεγαλύτερο μέρος της υλοποίησής του (εκτός των συνθέσεων);

Ξέρεις, στον δίσκο των Doomsday Kingdom λειτουργήσαμε παρόμοια με τότε που φτιάχναμε το πρώτο άλμπουμ των Avatarium. Η μπάντα δεν μπορούσε να βρεθεί όλη στο ίδιο μέρος, κάτι που είναι φυσικό όταν δουλεύεις μαζί με τον Leif Edling. Προσωπικά, ήθελα να κάνω έναν καθαρόαιμο metal δίσκο, σαν κι εκείνους που έβγαιναν στα τέλη των '70s και τις αρχές των '80s και μεγαλώσαμε με αυτούς, και ήταν η ιδανική ευκαιρία για κάτι τέτοιο. Ξέρεις, από τη στιγμή που ο Leif είναι ένας κορυφαίος τραγουδοποιός, δεν θα μπορούσε να πάει κάτι στραβά και έτσι συνέβη, καθώς ήμουν πολύ ικανοποιημένος με αυτά που πετύχαμε σε αυτό το άλμπουμ. Είναι ένα πολύ δυνατό ντεμπούτο για την μπάντα και, αν όλα πάνε καλά, θα συνεχίσουμε ακόμη καλύτερα. Για την ακρίβεια, αγαπώ το άλμπουμ και λατρεύω τη φωνή του Niklas, είναι τόσο metal και η ενέργεια της είναι αξιοθαύμαστη. Επίσης, ο Andreas, ο ντράμερ μας, είναι ένας εξαιρετικός παίκτης και το να παίζεις με ένα τόσο καλό ντράμερ είναι ευλογία. Τα πράγματα που κάνει με τα τύμπανα του είναι τρελά, ενώ την ίδια ώρα ζει το κάθε τραγούδι.

Όλα έχουν να κάνουν με το να αποδεχτείς τις καταστάσεις γύρω σου και να εκμεταλλευτείς όσα ξέρεις. Έτσι μονάχα μπορείς να προχωρήσεις”

Ας περάσουμε, λοιπόν, στον νέο σας δίσκο με τους Avatarium, το "Hurricanes And Halos". Σαν πρώτο σχόλιο, θα έλεγα πως είναι πιθανόν ο περισσότερο '70s oriented δίσκος σας μέχρι στιγμής και ίσως ο πιο ολοκληρωμένος, από άποψη συνοχής. Ποια είναι η γνώμη σου;

Πραγματικά χαίρομαι που το ακούω αυτό. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Είναι υπέροχο που κατάλαβες αυτό που νιώθω κι εγώ προσωπικά, καθώς θεωρώ πως με αυτόν τον δίσκο επιτέλους φτάνω εκεί που ήθελα ως μουσικός, παραγωγός, αλλά και ως άνθρωπος. Οπότε, σίγουρα θα συμφωνήσω με τα λεγόμενα σου.

Πάντως, έχω παρατηρήσει πως όσο περνούν τα χρόνια, οι Avatarium αποκτούν ολοένα και λιγότερα doom και metal στοιχεία και πολύ περισσότερα hard rock. Ξέρεις, το ντεμπούτο σας έμοιαζε πολύ με μια female fronted εκδοχή των ύστερων Candlemass, ενώ το "The Girl With The Raven Mask" είχε κάποια heavy riff, αλλά ήταν αρκετά πιο ψυχεδελικό και bluesy. Στον καινούργιο σας δίσκο, όμως, ακούμε ξεκάθαρο '70s hard rock κι αναρωτιέμαι, θέλατε αυτή η μετάβαση να συμβεί από άλμπουμ σε άλμπουμ εσκεμμένα ή αυτές οι αλλαγές προέκυψαν φυσικά;

Θεωρώ πως η εξέλιξη αυτή ήρθε φυσικά. Προφανώς, εννοείται πως υπήρχε η πρόθεση και, προσωπικά, το όραμα να φτάσουμε μουσικά εδώ που είμαστε τώρα, αλλά απαραίτητη προϋπόθεση όλων είναι να γράψεις καλά τραγούδια και να κυκλοφορήσεις δίσκους. Έτσι κι εγώ, κάνοντας όλα αυτά που προανέφερα καταφέρνω να προοδεύω ως μουσικός. Στον νέο δίσκο όλοι μας είμαστε διαφορετικοί απ' ό,τι στο παρελθόν, καθώς είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι πια, ζούμε σε μια άλλη εποχή και έχουμε μάθει νέα πράγματα. Όλα έχουν να κάνουν με το να αποδεχτείς τις καταστάσεις γύρω σου και να εκμεταλλευτείς όσα ξέρεις. Έτσι μονάχα μπορείς να προχωρήσεις.

Ξέρεις, είμαι μεγάλος οπαδός των όσων κυκλοφόρησαν στα '60s και στα '70s μπάντες όπως ο Neil Young, οι Mountain, οι Deep Purple, οι Black Sabbath, οι Beatles και οι Crosby, Stills & Nash. Είναι τεράστια επιρροή για τη μουσική μας και είναι απολύτως φυσικό να προσπαθούμε να πλησιάσουμε ηχητικά με αυτές τις μπάντες. Πάντως, ακούω πολλή και διαφορετική μουσική, αρκετή folk για παράδειγμα, και δεν μας βλέπω ως μια retro μπάντα. Ακούω σύγχρονη μουσική και μου αρέσουν αρκετά καινούργια πράγματα, αλλά απολαμβάνω τη ζεστασιά του ήχου εκείνης της εποχής και τη νοοτροπία του πώς να δημιουργείς μουσική. Τότε, ήταν απλώς μια χούφτα άνθρωποι σε ένα δωμάτιο κι έπαιζαν τη μουσική τους, ενώ κάποιος τους ηχογραφούσε. Κι αυτό ήταν. Αυτό είναι που λατρεύω στους δίσκους από τα '60s και τα '70s και αυτό προσπαθώ κιόλας να πετύχω.

Πάντως, όταν ακούω το άλμπουμ μας, σίγουρα ακούω σύγχρονη μουσική. Έχει πολύ περισσότερη ενέργεια. Ξέρεις, έχει αυτόν τον παχύ, σύγχρονο ήχο και σίγουρα δεν ακούγεται σαν ένα παλιό άλμπουμ. Προφανώς, μπορείς να ακούσεις τις επιρροές και την ιστορία τους, μιας κι έχουμε πολλά στοιχεία από εκείνες τις εποχές, αλλά τα εντάσσουμε με διαφορετικό τρόπο. Είναι πιο bluesy, πιο jazzy, αφού αναμειγνύουμε πολλά πράγματα, αλλά στην τελική, είναι απλώς η μουσική που μου αρέσει να παίζω. Έτσι, όταν ακούω τον δίσκο, λέω «να κάτι που θα μου άρεσε να ακούσω αλλά δεν είχα βρει την ευκαιρία».

Πριν λίγο καιρό, είχα μια συζήτηση με τον Leif Edling και είπαμε κάποια πράγματα σχετικά με τα τραγούδια του νέου δίσκου των Avatarium. Οπότε, θα ήθελες να κάναμε μια μικρή ανάλυση σε κάθε ένα από τα περιεχόμενα τραγούδια;

Φυσικά, ας το κάνουμε.

Το εναρκτήριο κομμάτι είναι το "Into The Fire/Into The Storm", το οποίο υπήρξε και το πρώτο video από τον νέο δίσκο. Υποθέτω αυτό είναι το Deep Purple τραγούδι του άλμπουμ; Και πώς καταλήξατε σε αυτό για το πρώτο single;

Ξέρεις, αντικατοπτρίζει τις δυναμικές της μπάντας αυτήν τη στιγμή. Για μένα, δείχνει ό,τι μου αρέσει στο rock 'n' roll, στο hard rock και στο metal. Πάντα χρειάζεσαι ισχυρές δυναμικές, αλλά και έναν γεμάτο ήχο για να κάνεις κάτι να ακούγεται ενδιαφέρον. Προσωπικά, θεωρώ πως αυτό το τραγούδι έχει όλα αυτά τα στοιχεία που θέλω και γι' αυτό κιόλας το επιλέξαμε.

Με τον Leif συμφωνούμε σε πολλά, αλλά έχουμε και πολλές δημιουργικές διαφωνίες. Αλλά αυτός είναι ο τρόπος που δουλεύουμε

Το επόμενο είναι το "The Starless Sleep", το οποίο πιστεύω έχει μια έντονη Blue Oyster Cult αύρα. Είμαι σωστός ως προς αυτό και τι έχεις να μας πεις για το στιχουργικό του μέρος;

Πάντοτε είχαμε κάποια Blue Oyster Cult στοιχεία, άλλωστε βγαίνουν φυσικά στη μουσική μας. Αλλά για μένα, υπάρχουν και πολλές επιρροές από τον Jimi Hendrix. Αν ακούσεις καλύτερα, θα ανακαλύψεις πολλά στοιχεία από Jimi Hendrix, αυτό επιδίωξα κιόλας με τον τρόπο που έπαιξα τη μελωδία του και το πώς οργάνωσα τη δομή του τραγουδιού. Μοιάζει πολύ με τα όσα μας έδειξε ο Hendrix ή ακόμη και οι The Mamas And The Papas, ξέρεις, αυτό το '60s ύφος, αλλά υπό το δικό μας Blue Oyster Cult worshiping πρίσμα και με έναν σχεδόν gothic αέρα, λόγω και των σκοτεινών και ποιητικών στίχων.

Σχετικά με αυτούς, έχουν να κάνουν με τον φόβο για τον θάνατο, ή ακόμη και με το φόβο του να κοιμηθείς. Ξέρεις, εξαιτίας των όσων βιώνεις όταν πέφτεις για ύπνο, αυτής της κατάστασης αλλά και των ονείρων, μοιάζει με μια μικρή καταδίκη θανάτου κάθε φορά που πέφτεις για ύπνο. Είναι σαν να αφήνεις προς στιγμήν αυτήν τη ζωή, ίσως κιόλας να είναι κάτι τέτοιο, αν καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Ίσως είναι ένα πέρασμα σε άλλους κόσμους, δεν ξέρω αλλά αυτή είναι η δική μου αντανάκλαση. Οπότε, οι στίχοι είναι σκοτεινοί και όταν έχεις τέτοια στιχουργική, προφανώς και η μουσική πρέπει να είναι ανάλογη.

Προσωπικά, όταν συνθέτω, οργανώνω ορισμένα μέρη ή ακόμη κι όταν επιτελώ χρέη παραγωγού, θεωρώ πολύ σημαντικούς τους στίχους. Ουσιαστικά, είναι αυτοί που τα καθοδηγούν όλα. Με τον Leif συμφωνούμε σε πολλά, αλλά έχουμε και πολλές δημιουργικές διαφωνίες. Αλλά αυτός είναι ο τρόπος που δουλεύουμε κι έχω μάθει πολλά πράγματα από τη συνεργασία μας.

Ακολουθεί το "Road To Jerusalem", το οποίο είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια στον δίσκο. Είναι στο μυαλό μου ή όντως σε αυτό έχετε επηρεαστεί πολύ από τους Led Zeppelin;

Για την ακρίβεια, προσπάθησα να γράψω ένα τραγούδι στα πρότυπα των Crosby, Stills & Nash, αλλά λατρεύω το πώς βγήκε τελικά. Ακούγεται τόσο χαρούμενο κατά μια έννοια. Χρησιμοποίησα ένα ιδιαίτερο κούρδισμα σε αυτό, το οποίο δανείστηκα από τους Crosby, Stills & Nash. Αλλά μου θυμίζει αρκετά και Led Zeppelin. Γενικά, έχω απολαύσει τα προσωπικά άλμπουμ του Robert Plant όλα αυτά τα χρόνια, οπότε ίσως υπάρχουν στοιχεία από αυτά τα άλμπουμ και σε αυτό το τραγούδι. Πάντως, κι εμένα μου αρέσει πολύ το συγκεκριμένο κομμάτι και χαίρομαι που σου άρεσε τόσο.

Έπειτα, έχουμε το "Medusa Child", ίσως το πιο πολύπλοκο κι ενδιαφέρον τραγούδι του δίσκου. Έχει ένα πολύ δυνατό ρεφρέν, ένα πολύ ιδιαίτερο ψυχεδελικό τελείωμα και νομίζω ακούω ένα παιδάκι να τραγουδάει κάποια στιγμή; Τι έχεις να πεις γι' αυτό;

Αυτό το τραγούδι είναι απίθανο. Είναι σύνθεση του Leif, μια τυπική Leif σύνθεση θα έλεγα. Είναι ένας κορυφαίος καλλιτέχνης και συνθέτης, αλλά το θέμα με ορισμένες συνθέσεις του είναι η επαναδιάρθρωση τους ώστε να είναι πιο λειτουργικές. Όταν ο Leif πρωτοέφερε το τραγούδι, ήμουν σε φάση «ναι, αλλά πως θα κάνουμε όλα αυτά τα κομμάτια του να δουλέψουν μαζί;». Όταν έχει ένα όραμα συνήθως ξέρω πως θα δουλέψει. Αν εκείνος νομίζει ότι μπορεί να λειτουργήσει κάτι, τον εμπιστεύομαι και δουλεύουμε όσο περισσότερο μπορούμε για να βρούμε έναν τρόπο να ολοκληρώσουμε την εκάστοτε σύνθεση. Η συγκεκριμένη με παίδεψε αρκετά αλλά τα αγαθά κόποις κτώνται και το αποτέλεσμα με δικαιώνει, αφού βγήκε τόσο καλό τελικά. Το παιδί που ακούς προφανώς έχει τον ρόλο του παιδιού της Μέδουσας που αναφέρει το τραγούδι. Υπήρχαν τα παιδιά και ήθελαν να είναι μέρος του δίσκου, οπότε γιατί όχι; Οι στίχοι του έχουν να κάνουν με την απομόνωση. Θεωρητικά, η Μέδουσα απέφευγε τους ανθρώπους γιατί τους φοβόταν. Αλλά και οι άνθρωποι τρομάζουν συνήθως εύκολα. Δεν βλέπουν τη δική σου οπτική των πραγμάτων, το πώς σκέφτεσαι εσύ ή τι κάνεις, και αυτός ο φόβος τους κάνει αντίστοιχα επικίνδυνους και τρομακτικούς.

Το "The Sky At The Bottom Of The Sea" είναι ξεκάθαρα το Uriah Heep τραγούδι του δίσκου. Να υποθέσω πως αυτή η έντονη ομοιότητα με το "Easy Livin" ήταν επιτηδευμένη, για να επιτελέσει τον ρόλο ενός τρανταχτού φόρου τιμής σε αυτήν την τόσο υποτιμημένη '70s μπάντα;

Λατρεύουμε τους Uriah Heep. Μάλιστα, έχω παίξει μερικές φορές μαζί με τον Lee Kerslake, ο οποίος είναι ένας από τους αγαπημένους μου ντράμερ. Η μπάντα είναι τεράστια επιρροή για εμάς και γι' αυτό ίσως θέλαμε να κάνουμε κάτι παρεμφερές με τους Uriah Heep. Αλλά ο ντράμερ μας, ο Andreas, είναι ένας μουσικός που θέλει να κάνει τα πράγματα με τον δικό του τρόπο, δεν είναι ένας τυπικός ντράμερ. Παίζει έτσι όπως θέλει να παίξει. Ευτυχώς, όταν ο Leif γράφει ένα τραγούδι, σχεδόν πάντα καταλήγει σε κάτι ενδιαφέρον. Έκανα κάποιες τροποποιήσεις κι εδώ, νομίζω πρόσθεσα κάποια Jimi Hendrix lead μέρη, ενώ τα φωνητικά είναι ηχογραφημένα ζωντανά από το στούντιο που ηχογραφήσαμε και τις κιθάρες, το μπάσο και τα τύμπανα. Όταν τα ακούσαμε ήμασταν όλοι σε φάση «αυτά τα φωνητικά ακούγονται τόσο καλά», αλλά η Jennie ήθελε να τα αλλάξει. Την παρακάλεσα να τα ξανακούσει προσεκτικά γιατί τα θεωρούσα τέλεια και τελικά την έπεισα να τα κρατήσουμε. Τόσο καλά ζωντανά ηχογραφημένα φωνητικά, είναι απίστευτο.

Ξέρω πως το επόμενο, το "When Breath Turns To Air" έχει ένα πολύ βαθύτερο νόημα για σένα. Είναι ένα πολύ συναισθηματικό τραγούδι, τόσο μουσικά, όσο κι ερμηνευτικά. Θα ήθελες να μας πεις δύο λόγια γι' αυτό;

Είχα αυτήν την ιδέα αλλά δεν την ολοκλήρωσα τις πρώτες βδομάδες που την δούλευα. Είχα το γενικό του κορμό, τη μελωδία του, αλλά μετά απλώς το ξέχασα. Πέρυσι, όμως, ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή και ηχογράφησα αρκετά instrumental κομμάτια σαν θεραπεία, για να ξεχαστώ, και μαζί δούλεψα ξανά και το συγκεκριμένο. Ζήτησα από τη Jennie Ann να γράψει κάποιους στίχους. Ξέρεις, πιστεύω πως με την τελευταία σου πνοή γίνεσαι μέρος του όλου, ένα κομμάτι του σύμπαντος. Σίγουρα, είναι ένα στενάχωρο τραγούδι, αλλά συγχρόνως έχει ένα μεταθανάτιο μήνυμα. Επίσης, υπάρχει μια επιρροή από τις μπαλάντες των Deep Purple. Όλοι τους υπήρξαν εξαιρετικοί μουσικοί και είχαν πολλά σπουδαία τραγούδια που δεν κατέληξαν σε κάποιον δίσκο τους, όπως αυτό (λογικά αναφέρεται στο "When A Blind Man Cries").

Προσπαθώ να φέρω την προσωπικότητα της μπάντας σε πρώτο πλάνο, διότι έτσι πιστεύω πως γίνεται ενδιαφέρουσα η μουσική: όταν μπορείς να ακούσεις το πρόσωπο πίσω από το όργανο

Άλλο ένα αγαπημένο μου, το "A Kiss From The End Of The World", στο οποίο αναζητώ τις ευρύτερες επιρροές του. Τι υπάρχει σχετικά με αυτό;

Για μένα, είναι μια τυπική σύνθεση του Leif Edling γεμάτη Black Sabbath επιρροές. Κι έπειτα, που είχα να την επεξεργαστώ, το μετέτρεψα λιγάκι. Είναι αρκετά εύθραυστο κι έχει σπουδαίο feeling. Προσωπικά, μου φαίνεται σαν ένα πολύ καλό doom τραγούδι, με έναν Heaven And Hell αέρα, ξέρεις, του τελευταίου άλμπουμ με τον Dio. Και αυτό το κομμάτι δείχνει ακριβώς τον τρόπο που παίζουμε και ποιοι είμαστε σαν μπάντα.

Τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, είναι το ομότιτλο instrumental. Πώς κι αποφασίσατε να κλείσετε τον δίσκο με αυτόν τον τρόπο;

Κι αυτή ήταν μια ιδέα του Leif κι έμοιαζε τόσο φυσικό να κλείσουμε το άλμπουμ με αυτήν. Είναι ένα μικρό κομμάτι, αλλά παρ' όλα αυτά πολύ όμορφο. Ηχογραφήσαμε τις κιθάρες στο στούντιο μου, είχαμε μια μελωδία κι έπειτα χτίσαμε γύρω από αυτήν. Ήταν μια πολύ γρήγορη διαδικασία, βασικά.

Για το τέλος, πραγματικά πρέπει να σε ρωτήσω σχετικά με τον τελευταίο Soen δίσκο, ο οποίος ήταν στα αλήθεια υπέροχος. Ποια η συμβολή σου στο αποτέλεσμα που ακούσαμε και πώς καταφέρατε να δημιουργήσετε ένα τόσο ιδιαίτερο άλμπουμ;

Το θέμα είναι πως μπήκα στην μπάντα έπειτα από την κυκλοφορία του "Tellurian" και τότε που αρχίσαμε να παίζουμε μαζί σε συναυλίες, τους είπες πως αυτός θα έπρεπε να είναι ο ήχος μας και όχι εκείνος ο χαοτικός ήχος των παλιότερων κυκλοφοριών μας. Οι παλιοί δίσκοι μας είναι πραγματικά καλοί αλλά ήθελα κάτι πιο προσωπικό και τους είπα να προσπαθήσουμε να αναπαράγουμε τον ήχο από τις ζωντανές μας εμφανίσεις. Ήθελα να ακούσω τον καθένα να παίζει, τον Martin Lopez να παίζει τα τύμπανα του, τον Joel να τραγουδά καθαρά και όλους μας να προσπαθούμε σκληρά για το καλύτερο. Ήθελα να νιώσω τον Stefan να παίζει μπάσο, όχι απλώς να τον ακούσω. Έτσι πράττω σχεδόν πάντα όταν έχω να κάνω την παραγωγή ενός δίσκου. Προσπαθώ να φέρω την προσωπικότητα της μπάντας σε πρώτο πλάνο, διότι έτσι πιστεύω πως γίνεται ενδιαφέρουσα η μουσική: όταν μπορείς να ακούσεις το πρόσωπο πίσω από το όργανο. Οπότε αυτό που κάναμε ήταν... Δεν ξέρω πώς να το πω ακριβώς... Προσπαθήσαμε να είμαστε ειλικρινείς και να βγάλουμε προσωπικότητα. Κάποιοι άνθρωποι ίσως πιστεύουν πως το να βάζεις τόσο πολύ προσωπικό στοιχείο στη μουσική είναι λάθος, αλλά καμιά φορά αυτά τα λάθη είναι που κάνουν τα πράγματα ενδιαφέροντα. Οπότε, μέχρι στιγμής είμαι πολύ υπερήφανος γι' αυτήν τη συνεργασία. Μου αρέσει η παραγωγή του δίσκου και ηχογράφησα όλες τις κιθάρες και το μπάσο στο στούντιο μου, κάτι που είχα κάνει μόνο για τους The Doomsday Kingdom. Ξέρεις, κάποιες φορές δουλεύω σε άλλα στούντιο, αλλά γι' αυτές τις δύο δουλειές αποφάσισα να δουλέψω μόνο στον προσωπικό μου χώρο.

Αυτά από μένα Marcus. Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου. Κλείσε όπως θέλεις...

Πραγματικά ελπίζω να μπορέσουμε να έρθουμε στην Ελλάδα. Την προηγούμενη φορά οι οπαδοί εκεί μας υποδέχτηκαν εγκάρδια και ξέρω πως ολόκληρη η μπάντα θέλει να επιστρέψουμε για μια εμφάνιση. Οπότε, ελπίζω το νέο άλμπουμ να σας αρέσει και να καταφέρουμε να έρθουμε εκεί για εσάς.

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Hurricanes And Halos" από τον Σπύρο Κούκα.