School Of Rock #3: Transatlantic - "The Whirlwind"
Άδειο Fuzz την ερχόμενη Πέμπτη σημαίνει -προσέξτε/τραγικό- πως ξεμείναμε εντελώς από σκεπτόμενους μουσικόφιλους ως Έλληνες!
Από τον Χρήστο Κισατζεκιάν, 20/09/2013 @ 12:25
Συστατική Επιστολή (αντί προλόγου)
1990.
Μετρώντας ήδη επτά χρόνια ως φωτορεπόρτερ στην εφημερίδα «Έθνος» (1983-1985) και ως υπεύθυνος φωτογραφικού τμήματος στο «Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων» (1989-1996) μεταξύ άλλων, άγγιξα τα βαθύτερα όνειρά μου καταρχήν χάρη σε δυο ανθρώπους: την τότε σύντροφό μου Jane Σαμπανίκου που έγραφε στο Metal Hammer και τον τότε διευθυντή σύνταξης και πλέον φίλτατο Χάρη Καραολίδη.
Το πάντρεμα Μουσικής & Φωτογραφίας υπήρξε ανέκαθεν διακαής πόθος μου και η «Μουσικοεκδοτική Α.Ε.» ήταν το καταλληλότερο πεδίο δράσης ως κραταιά, κατέχοντας στο portfolio της ιστορικά έντυπα όπως τα «Ποπ & Ροκ», «Metal Hammer» και λίγο αργότερα τα «Zoo» και «Δίφωνο».
Τούτη μου η εξειδίκευση όμως έμελλε να επεκταθεί «ακούσια» τέσσερα χρόνια αργότερα. Ήταν Σεπτέμβρης του '94 όταν ο τότε διευθυντής του Metal Hammer, ο αγαπητός Γιώργος Φλωράκης, μου πρότεινε να αναλάβω τη σκυτάλη της αγαπημένης μου μόνιμης στήλης του περιοδικού που άλλωστε ήμουν αναγνώστης από το 1984. Τα "Forgotten Jewels" των Στεργίου/Στέφα που μας μάθαιναν Μουσική χρόνια και χρόνια αποζητούσαν «πατέρα»! «Εγώ;» τον ρώτησα, «που έγραφα στην Α' δημοτικού το εγώ με όμικρον και περισπωμένη;;;». Κι όμως. Ήταν να μην κάνω τη βουτιά... Έρως ανίκατε μάχαν. Τα "Monuments" ξεκίνησαν για να μετατραπούν αργότερα σε "One by One" με εμβόλιμο τον «Τρελό του Χωριού», και πλέον ο χρόνος θέλει του χρόνου τη μόνιμη στήλη μου να σβήσει είκοσι κεράκια, γεγονός που σίγουρα χρωστώ επίσης στον συνοδοιπόρο και μακροβιέστερο διευθυντή σύνταξης Κώστα Χρονόπουλο.
Η «συγγραφική» μου ιδιότητα επεκτάθηκε αυτές τις δυο δεκαετίες και στα άλλα ιστορικά έντυπα («Ποπ & Ροκ», «Zoo», και ενίοτε στο «Δίφωνο»).
Είκοσι χρόνια ανεκτίμητων εμπειριών, χιλίων και βάλε συνεντεύξεων με ήρωές μου και το πιο σημαντικό, ατέρμονου πάρε-δώσε με δυο γενιές αναγνωστών που άνοιξαν τα φτερά τους αναζητώντας με τη σειρά τους τον επόμενο κρυμμένο θησαυρό...
2013.
Σε καιρούς χαλεπούς, έως και εχθρικότατους σε κάθε μορφή Τέχνης και Πολιτισμού τολμώ να πω, τούτη η συνεργασία του Rocking.gr με το Rock House έρχεται να δώσει αντίστοιχα μια νέα ευκαιρία στις νέες γενιές ανήσυχων ακροατών. Ακροατών που ίσως δεν είχαν καν γεννηθεί το 1990! Η ευθύνη που αναλαμβάνω με χαρά περίσσια για άλλη μια φορά, είναι τεράστια, και εύχομαι να ανταπεξέλθω.
Και όπως μέχρι τώρα, έτσι και από σήμερα, σκοπός μου/μας είναι να σας προτείνουμε «τροφή για σκέψη», εξειδικευμένη και εμπεριστατωμένη ενημέρωση, φιλτραρισμένες γνώσεις και εμπειρίες, έτσι ώστε να ανοίξτε και σεις με τη σειρά σας τα δικά σας φτερά στο ατέρμονο Σύμπαν της Μουσικής.
Όσο για το μουσικό «στίγμα» και τα όρια της στήλης που ονομάσαμε "School Of Rock", (καθ)ορίζονται από αυτά καθαυτά τα ονόματα των παραπάνω ναών του Rock 'n' Roll. Άρα εδώ θα κοιτάξω να σας προτείνω κάθε βδομάδα ένα ξεχωριστό μουσικό έργο της εποποιίας της Rock, ορίζοντας ως απαρχή την «ηλεκτροδότηση» του αγαπημένου μας ιδιώματος που επιχείρησε μαζικά πρώτος ο Muddy Waters στα '40s και ουχί το "You Really Got Me" των Kinks που θεωρείται δικαίως το πρώτο σκληρό riff, φτάνοντας έως τις ξεχωριστές κυκλοφορίες του... αύριο. Ναι, του αύριο, αφού ως μουσικοί συντάκτες κατέχουμε το προνόμιο της πρώιμης παραλαβής τους από τις δισκογραφικές εταιρίες. «Ταβάνι» μας ορίζεται επίσης το ακραίο heavy metal και οι ογκόλιθοί του. Αν τώρα «ξεφεύγω» πού και πού και στα χωράφια της soul, funk, fusion, πιστέψτε με, θα είναι για καλό!
Σημείωση: ξεκαθαρίζουμε ότι η στήλη ΔΕ θέλει να είναι «ελιτιστική», παρουσιάζοντας αυστηρά και μόνο πανσπάνια, vintage, πανάκριβα βινύλια! Δίπλα σε αυτά, θα παρελάσουν από εδώ και κάποια μνημειώδη μα πολυπλατινένια albums που έγραψαν ιστορία. Άρα «mainstream» θησαυροί έως και αυτοχρηματοδοτούμενες δουλειές πρωτοεμφανιζόμενων ντόπιων σχημάτων/καλλιτεχνών που δεν κατέχουν καν δισκογραφικό συμβόλαιο, όλα τους θα έχουν τη θέση που τους αξίζει στο "School Of Rock".
Τέλος, ως καίριο συμπλήρωμα κάθε προτεινόμενου έργου, το section "Rock 'n' Roll Stories" θα εμπλουτίζει ακόμη περισσότερο τις γνώσεις μας, είτε με ενδιαφέρουσες Ιστορίες που μου έχουν εκμυστηρευτεί οι ίδιοι οι καλλιτέχνες σε συνεντεύξεις τους, ή με προσωπικές εμπειρίες μου από τη συναναστροφή μου με αυτούς, είτε με καταγεγραμμένα ιστορικά γεγονότα που θα αντλώ κατά περίπτωση από την πλουσιότατη εξειδικευμένη βιβλιοθήκη της ιδιωτικής συλλογής μου.
«...Είθε να είναι μακρύς ο δρόμος μας στο πηγαιμό για την Ιθάκη...»
(Ομήρου «Οδύσσεια»)
Χρήστος Κισατζεκιάν
kissadjekian@yahoo.com
Transatlantic
"The Whirlwind"
(InsideOut – 2009)
Line-up:
Neal Morse (φωνητικά, πλήκτρα, ακουστικές κιθάρες), Mike Portnoy (τύμπανα, φωνητικά), Roine Stolt (κιθάρες, φωνητικά, mellotron), Pete Trewavas (μπάσο, φωνητικά), Chris Carmichael (έγχορδα), Marc Papeghin (γαλλικό κόρνο)
Ζωντανή στήλη σημαίνει χρήσιμη στήλη. Και από πού πηγάζει τούτη η «ζωντάνια» της; Πρώτα από όλα από τη συμμετοχή των ενδιαφερομένων εκ των αναγνωστών. Δεύτερον από την ευελιξία της να δηλώνει -και να είναι!- ανοικτή για κάθε εξέχον έργο από όπου κι αν αυτό προέρχεται. Τρίτον -και θα σταθώ εδώ- από την ετοιμότητά της στο να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει εκεί έξω σήμερα, τώρα, δίπλα μα και μακριά μας.
Αυτό που συμβαίνει λοιπόν και πάλι τούτη τη στιγμή με την πολυαναμενόμενη για κάποιους από εμάς συναυλία του Neal Morse και των επώνυμων συνεργατών του, συμβαίνει εδώ και δυο δεκαετίες στη χώρα μας. Και ναι, είναι άξιο εργαστηριακής έρευνας, τελεία και παύλα! Σχήμα οξύμωρο (σε παγκόσμιο επίπεδο) λοιπόν η βαθιά γνώση και ενημέρωση του μέσου Έλληνα οπαδού της Rock ‘n’ Roll εποποιίας, μα ταυτοχρόνως, η αρρωστημένη εμμονή του να στηρίζει ΜΟΝΟ τις ζωντανές εμφανίσεις σχημάτων/καλλιτεχνών που μετρούνται -κυριολεκτικά- στα δάχτυλα του ενός χεριού και επισκέπτονται τα μέρη μας κάθε χρόνο, έως και δυο φορές! Χαζοί είναι;
Ε, η ανοιχτή μου παλάμη προς απάντησή τους, νισάφι πια, αφού τη χρόνια και εύλογη απορία μου ακολουθεί πλέον η αγανάκτηση μου για αυτό το τραγικό φαινόμενο... Συμπαθάτε με, όμως πλέον η καθοδηγούμενη «κρίση» που βιώνουμε όλοι ανεξαιρέτως ξάφνου έγινε επιχείρημα όσων πάνε μόνο στους Maiden, Guardian, Wasp, Scorpions, ενώ εγώ μιλώ για είκοσι συναπτά χρόνια τουλάχιστον που π.χ. τα gigs των Dream Theater είναι πάντοτε sold-out και οι Riverside δε γέμισαν το Rodeo Club, την τρούπα ρε σεις, την τρούπα που γεμίζει με διακόσιους, το Μάιο του 2010! Ακόμη κουνώ το κεφάλι μου... Και εκεί που λέω να σταματήσω να κάνω κακό αίμα για τούτη μας τη «παγκόσμια αποκλειστικότητα», κάθε τόσο, να, σαν και σήμερα, έρχεται το επόμενο δείγμα μονομανίας να φουντώσει το άχτι μου.
Ως ζωντανός οργανισμός λοιπόν, τούτη η μόνιμη στήλη απεύχεται προκαταβολικά το απεχθές θέαμα ενός μισοάδειου Fuzz την ερχόμενη Πέμπτη. Kαι αντιστέκεται. Πώς; Ενημερώνοντας όσους τυχόν δε γνωρίζουν το υπερμέγεθες απόβαρο των Morse, Portnoy, George, Gillette & Hubauer μέσω του "The Whirlwind" και υπενθυμίζοντας στους ήδη γνωρίζοντες τη σημαντικότητα της βραδιάς, όχι μόνο ως μοναδικό μουσικό γεγονός, αφού από τη συμμετοχή όλων μας εξαρτώνται αντίστοιχες μετακλήσεις αγαπημένων μας σχημάτων όπως οι Transatlantic και Spock's Beard. Λόγια δια στόματος Neal σας μεταφέρω, όχι εικασίες!
Στο δια ταύτα λοιπόν.
Εκεί που όλοι πιστεύαμε πως το αξιοπρεπέστατο "Bridge Across Forever" ήταν το κύκνειο άσμα της υπερ-μπάντας πίσω στο 2002, με τη πρώτη κιόλας ακρόαση του παρουσιαζόμενου concept album αποσβολωθήκαμε. Όχι μόνο δεν έκλεισαν το στόμα τους οι βετεράνοι σκεφτήκαμε, μα μας χάρισαν την κορυφαία τους στιγμή ως κεραυνό εν αιθρία! Τέτοιες εκπλήξεις, μάλιστα, δώστε μας με τη σέσουλα κύριοι. Στα εβδομήντα επτά λεπτά και πενήντα πέντε δευτερόλεπτα που διαρκεί τούτο το ποίημα του Προοδευτικού Ροκ, το πισωγύρισμα σε εποχές ανεπανάληπτες ήταν ακαριαίο. Ουδέποτε αποποιήθηκε ο αρχιτέκτονας Neal την αγάπη και το θαυμασμό του για τους πρώιμους Genesis των '70s. Η συμμετοχή του "The Return Of The Giant Hogweed" από την Gabriel εποχή των Βρετανών άλλωστε στο bonus cd της συλλεκτικής έκδοσης προσυπογράφει καίρια τα λεγόμενα μου.
Το κυρίως πιάτο λοιπόν αποτελεί μια επικολυρική σουίτα χωρισμένη σε δώδεκα κεφάλαια που μιλά για άλλη μια φορά για τη δύναμη της Πίστης. Απλά θα έλεγα πως εδώ ο Neal απομακρύνεται κάπως από τη δεδηλωμένη του Χριστιανοσύνη και μιλά για την Πίστη και την Ευγνωμοσύνη ως έννοιες πανανθρώπινες και θαυματουργές. Και αυτή του η πιο αποστασιοποιημένη στάση από τις Θρησκείες αυτές καθ' αυτές, προσωπικά, με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Για την τεχνική κατάρτιση των συμβαλλομένων θα ήταν έως και αστείο να μιλήσω, όπως γνωρίζετε... Dream Team! Αυτό.
Η παραγωγή κρίνεται εξίσου άψογη. Μιλάμε για audiophile επίπεδα που πλησιάζουν εκείνα των έργων αναφοράς με τα οποία δοκιμάζουμε ηχοσυστήματα. Όσο για τα οκτώ κομμάτια που συμπληρώνουν το δεύτερο cd και προσφέρουν άλλη μια ώρα(!) μουσικής ακρόασης, για κάποιους συναδέλφους θα μπορούσαν να λείπουν δίχως να «ελαφρύνει» το τελικό προϊόν. Παρότι αντιλαμβάνομαι τι εννοούν, προσωπικά θα διαφωνήσω, αφού και οι τέσσερεις επιπλέον αυθεντικές συνθέσεις της τετράδας έχουν «ζουμάκι» μπόλικο, και οι τέσσερεις διασκευές έχουν λόγο ύπαρξης ως γόνιμες.
1990.
Μετρώντας ήδη επτά χρόνια ως φωτορεπόρτερ στην εφημερίδα «Έθνος» (1983-1985) και ως υπεύθυνος φωτογραφικού τμήματος στο «Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων» (1989-1996) μεταξύ άλλων, άγγιξα τα βαθύτερα όνειρά μου καταρχήν χάρη σε δυο ανθρώπους: την τότε σύντροφό μου Jane Σαμπανίκου που έγραφε στο Metal Hammer και τον τότε διευθυντή σύνταξης και πλέον φίλτατο Χάρη Καραολίδη.
Το πάντρεμα Μουσικής & Φωτογραφίας υπήρξε ανέκαθεν διακαής πόθος μου και η «Μουσικοεκδοτική Α.Ε.» ήταν το καταλληλότερο πεδίο δράσης ως κραταιά, κατέχοντας στο portfolio της ιστορικά έντυπα όπως τα «Ποπ & Ροκ», «Metal Hammer» και λίγο αργότερα τα «Zoo» και «Δίφωνο».
Τούτη μου η εξειδίκευση όμως έμελλε να επεκταθεί «ακούσια» τέσσερα χρόνια αργότερα. Ήταν Σεπτέμβρης του '94 όταν ο τότε διευθυντής του Metal Hammer, ο αγαπητός Γιώργος Φλωράκης, μου πρότεινε να αναλάβω τη σκυτάλη της αγαπημένης μου μόνιμης στήλης του περιοδικού που άλλωστε ήμουν αναγνώστης από το 1984. Τα "Forgotten Jewels" των Στεργίου/Στέφα που μας μάθαιναν Μουσική χρόνια και χρόνια αποζητούσαν «πατέρα»! «Εγώ;» τον ρώτησα, «που έγραφα στην Α' δημοτικού το εγώ με όμικρον και περισπωμένη;;;». Κι όμως. Ήταν να μην κάνω τη βουτιά... Έρως ανίκατε μάχαν. Τα "Monuments" ξεκίνησαν για να μετατραπούν αργότερα σε "One by One" με εμβόλιμο τον «Τρελό του Χωριού», και πλέον ο χρόνος θέλει του χρόνου τη μόνιμη στήλη μου να σβήσει είκοσι κεράκια, γεγονός που σίγουρα χρωστώ επίσης στον συνοδοιπόρο και μακροβιέστερο διευθυντή σύνταξης Κώστα Χρονόπουλο.
Η «συγγραφική» μου ιδιότητα επεκτάθηκε αυτές τις δυο δεκαετίες και στα άλλα ιστορικά έντυπα («Ποπ & Ροκ», «Zoo», και ενίοτε στο «Δίφωνο»).
Είκοσι χρόνια ανεκτίμητων εμπειριών, χιλίων και βάλε συνεντεύξεων με ήρωές μου και το πιο σημαντικό, ατέρμονου πάρε-δώσε με δυο γενιές αναγνωστών που άνοιξαν τα φτερά τους αναζητώντας με τη σειρά τους τον επόμενο κρυμμένο θησαυρό...
2013.Σε καιρούς χαλεπούς, έως και εχθρικότατους σε κάθε μορφή Τέχνης και Πολιτισμού τολμώ να πω, τούτη η συνεργασία του Rocking.gr με το Rock House έρχεται να δώσει αντίστοιχα μια νέα ευκαιρία στις νέες γενιές ανήσυχων ακροατών. Ακροατών που ίσως δεν είχαν καν γεννηθεί το 1990! Η ευθύνη που αναλαμβάνω με χαρά περίσσια για άλλη μια φορά, είναι τεράστια, και εύχομαι να ανταπεξέλθω.
Και όπως μέχρι τώρα, έτσι και από σήμερα, σκοπός μου/μας είναι να σας προτείνουμε «τροφή για σκέψη», εξειδικευμένη και εμπεριστατωμένη ενημέρωση, φιλτραρισμένες γνώσεις και εμπειρίες, έτσι ώστε να ανοίξτε και σεις με τη σειρά σας τα δικά σας φτερά στο ατέρμονο Σύμπαν της Μουσικής.
Όσο για το μουσικό «στίγμα» και τα όρια της στήλης που ονομάσαμε "School Of Rock", (καθ)ορίζονται από αυτά καθαυτά τα ονόματα των παραπάνω ναών του Rock 'n' Roll. Άρα εδώ θα κοιτάξω να σας προτείνω κάθε βδομάδα ένα ξεχωριστό μουσικό έργο της εποποιίας της Rock, ορίζοντας ως απαρχή την «ηλεκτροδότηση» του αγαπημένου μας ιδιώματος που επιχείρησε μαζικά πρώτος ο Muddy Waters στα '40s και ουχί το "You Really Got Me" των Kinks που θεωρείται δικαίως το πρώτο σκληρό riff, φτάνοντας έως τις ξεχωριστές κυκλοφορίες του... αύριο. Ναι, του αύριο, αφού ως μουσικοί συντάκτες κατέχουμε το προνόμιο της πρώιμης παραλαβής τους από τις δισκογραφικές εταιρίες. «Ταβάνι» μας ορίζεται επίσης το ακραίο heavy metal και οι ογκόλιθοί του. Αν τώρα «ξεφεύγω» πού και πού και στα χωράφια της soul, funk, fusion, πιστέψτε με, θα είναι για καλό!
Σημείωση: ξεκαθαρίζουμε ότι η στήλη ΔΕ θέλει να είναι «ελιτιστική», παρουσιάζοντας αυστηρά και μόνο πανσπάνια, vintage, πανάκριβα βινύλια! Δίπλα σε αυτά, θα παρελάσουν από εδώ και κάποια μνημειώδη μα πολυπλατινένια albums που έγραψαν ιστορία. Άρα «mainstream» θησαυροί έως και αυτοχρηματοδοτούμενες δουλειές πρωτοεμφανιζόμενων ντόπιων σχημάτων/καλλιτεχνών που δεν κατέχουν καν δισκογραφικό συμβόλαιο, όλα τους θα έχουν τη θέση που τους αξίζει στο "School Of Rock".
Τέλος, ως καίριο συμπλήρωμα κάθε προτεινόμενου έργου, το section "Rock 'n' Roll Stories" θα εμπλουτίζει ακόμη περισσότερο τις γνώσεις μας, είτε με ενδιαφέρουσες Ιστορίες που μου έχουν εκμυστηρευτεί οι ίδιοι οι καλλιτέχνες σε συνεντεύξεις τους, ή με προσωπικές εμπειρίες μου από τη συναναστροφή μου με αυτούς, είτε με καταγεγραμμένα ιστορικά γεγονότα που θα αντλώ κατά περίπτωση από την πλουσιότατη εξειδικευμένη βιβλιοθήκη της ιδιωτικής συλλογής μου.
«...Είθε να είναι μακρύς ο δρόμος μας στο πηγαιμό για την Ιθάκη...»
(Ομήρου «Οδύσσεια»)
Χρήστος Κισατζεκιάν
kissadjekian@yahoo.com
Transatlantic"The Whirlwind"
(InsideOut – 2009)
Line-up:
Neal Morse (φωνητικά, πλήκτρα, ακουστικές κιθάρες), Mike Portnoy (τύμπανα, φωνητικά), Roine Stolt (κιθάρες, φωνητικά, mellotron), Pete Trewavas (μπάσο, φωνητικά), Chris Carmichael (έγχορδα), Marc Papeghin (γαλλικό κόρνο)
Ζωντανή στήλη σημαίνει χρήσιμη στήλη. Και από πού πηγάζει τούτη η «ζωντάνια» της; Πρώτα από όλα από τη συμμετοχή των ενδιαφερομένων εκ των αναγνωστών. Δεύτερον από την ευελιξία της να δηλώνει -και να είναι!- ανοικτή για κάθε εξέχον έργο από όπου κι αν αυτό προέρχεται. Τρίτον -και θα σταθώ εδώ- από την ετοιμότητά της στο να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει εκεί έξω σήμερα, τώρα, δίπλα μα και μακριά μας.
Αυτό που συμβαίνει λοιπόν και πάλι τούτη τη στιγμή με την πολυαναμενόμενη για κάποιους από εμάς συναυλία του Neal Morse και των επώνυμων συνεργατών του, συμβαίνει εδώ και δυο δεκαετίες στη χώρα μας. Και ναι, είναι άξιο εργαστηριακής έρευνας, τελεία και παύλα! Σχήμα οξύμωρο (σε παγκόσμιο επίπεδο) λοιπόν η βαθιά γνώση και ενημέρωση του μέσου Έλληνα οπαδού της Rock ‘n’ Roll εποποιίας, μα ταυτοχρόνως, η αρρωστημένη εμμονή του να στηρίζει ΜΟΝΟ τις ζωντανές εμφανίσεις σχημάτων/καλλιτεχνών που μετρούνται -κυριολεκτικά- στα δάχτυλα του ενός χεριού και επισκέπτονται τα μέρη μας κάθε χρόνο, έως και δυο φορές! Χαζοί είναι;
Ε, η ανοιχτή μου παλάμη προς απάντησή τους, νισάφι πια, αφού τη χρόνια και εύλογη απορία μου ακολουθεί πλέον η αγανάκτηση μου για αυτό το τραγικό φαινόμενο... Συμπαθάτε με, όμως πλέον η καθοδηγούμενη «κρίση» που βιώνουμε όλοι ανεξαιρέτως ξάφνου έγινε επιχείρημα όσων πάνε μόνο στους Maiden, Guardian, Wasp, Scorpions, ενώ εγώ μιλώ για είκοσι συναπτά χρόνια τουλάχιστον που π.χ. τα gigs των Dream Theater είναι πάντοτε sold-out και οι Riverside δε γέμισαν το Rodeo Club, την τρούπα ρε σεις, την τρούπα που γεμίζει με διακόσιους, το Μάιο του 2010! Ακόμη κουνώ το κεφάλι μου... Και εκεί που λέω να σταματήσω να κάνω κακό αίμα για τούτη μας τη «παγκόσμια αποκλειστικότητα», κάθε τόσο, να, σαν και σήμερα, έρχεται το επόμενο δείγμα μονομανίας να φουντώσει το άχτι μου.
Ως ζωντανός οργανισμός λοιπόν, τούτη η μόνιμη στήλη απεύχεται προκαταβολικά το απεχθές θέαμα ενός μισοάδειου Fuzz την ερχόμενη Πέμπτη. Kαι αντιστέκεται. Πώς; Ενημερώνοντας όσους τυχόν δε γνωρίζουν το υπερμέγεθες απόβαρο των Morse, Portnoy, George, Gillette & Hubauer μέσω του "The Whirlwind" και υπενθυμίζοντας στους ήδη γνωρίζοντες τη σημαντικότητα της βραδιάς, όχι μόνο ως μοναδικό μουσικό γεγονός, αφού από τη συμμετοχή όλων μας εξαρτώνται αντίστοιχες μετακλήσεις αγαπημένων μας σχημάτων όπως οι Transatlantic και Spock's Beard. Λόγια δια στόματος Neal σας μεταφέρω, όχι εικασίες!
Στο δια ταύτα λοιπόν.
Εκεί που όλοι πιστεύαμε πως το αξιοπρεπέστατο "Bridge Across Forever" ήταν το κύκνειο άσμα της υπερ-μπάντας πίσω στο 2002, με τη πρώτη κιόλας ακρόαση του παρουσιαζόμενου concept album αποσβολωθήκαμε. Όχι μόνο δεν έκλεισαν το στόμα τους οι βετεράνοι σκεφτήκαμε, μα μας χάρισαν την κορυφαία τους στιγμή ως κεραυνό εν αιθρία! Τέτοιες εκπλήξεις, μάλιστα, δώστε μας με τη σέσουλα κύριοι. Στα εβδομήντα επτά λεπτά και πενήντα πέντε δευτερόλεπτα που διαρκεί τούτο το ποίημα του Προοδευτικού Ροκ, το πισωγύρισμα σε εποχές ανεπανάληπτες ήταν ακαριαίο. Ουδέποτε αποποιήθηκε ο αρχιτέκτονας Neal την αγάπη και το θαυμασμό του για τους πρώιμους Genesis των '70s. Η συμμετοχή του "The Return Of The Giant Hogweed" από την Gabriel εποχή των Βρετανών άλλωστε στο bonus cd της συλλεκτικής έκδοσης προσυπογράφει καίρια τα λεγόμενα μου.
Το κυρίως πιάτο λοιπόν αποτελεί μια επικολυρική σουίτα χωρισμένη σε δώδεκα κεφάλαια που μιλά για άλλη μια φορά για τη δύναμη της Πίστης. Απλά θα έλεγα πως εδώ ο Neal απομακρύνεται κάπως από τη δεδηλωμένη του Χριστιανοσύνη και μιλά για την Πίστη και την Ευγνωμοσύνη ως έννοιες πανανθρώπινες και θαυματουργές. Και αυτή του η πιο αποστασιοποιημένη στάση από τις Θρησκείες αυτές καθ' αυτές, προσωπικά, με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Για την τεχνική κατάρτιση των συμβαλλομένων θα ήταν έως και αστείο να μιλήσω, όπως γνωρίζετε... Dream Team! Αυτό.
Η παραγωγή κρίνεται εξίσου άψογη. Μιλάμε για audiophile επίπεδα που πλησιάζουν εκείνα των έργων αναφοράς με τα οποία δοκιμάζουμε ηχοσυστήματα. Όσο για τα οκτώ κομμάτια που συμπληρώνουν το δεύτερο cd και προσφέρουν άλλη μια ώρα(!) μουσικής ακρόασης, για κάποιους συναδέλφους θα μπορούσαν να λείπουν δίχως να «ελαφρύνει» το τελικό προϊόν. Παρότι αντιλαμβάνομαι τι εννοούν, προσωπικά θα διαφωνήσω, αφού και οι τέσσερεις επιπλέον αυθεντικές συνθέσεις της τετράδας έχουν «ζουμάκι» μπόλικο, και οι τέσσερεις διασκευές έχουν λόγο ύπαρξης ως γόνιμες.
Recommended releases
Ο Οδηγός Αγοράς του εκλεκτού συνάδελφου Χρήστου Καραδημήτρη που προηγήθηκε στο κλείσιμο του περυσινού καλοκαιριού κρίνεται ιδανικός και καταλαμβάνει δικαίως τούτη τη θέση στις προτεινόμενες κυκλοφορίες για τον παρουσιαζόμενο μουσικοσυνθέτη! Όσο για τα προσωπικά μας γούστα που θα μπορούσαν να διαφοροποιούνται, τυχαίνει να συμφωνώ απόλυτα μαζί του. Το "Snow" (2002) των Spock's Beard, το "SIMPTe" (2000) των Transatlantic και το "Testimony" (2003), πώς να το κάνουμε δηλαδίς, είναι τα κορυφαία του τέκνα! Απλά προσθέτω εδώ και το "Momentum" (2012) που απλά λείπει λόγο της οριακά μεταγενέστερης κυκλοφορίας του από τον οδηγό του Χρήστου.
Η στενή σχέση που απέκτησε με τα χρόνια ο Χρηστάρας με τον σεμνό Neal μάς χάρισε μια ολόφρεσκη, αποκλειστική δήλωσή του για το εν λόγω έργο που παραθέτουμε εδώ. Ένα τεράστιο ευχαριστώ και στους δυο!
«Η χαρά μου είναι μεγάλη που θα παρουσιάσετε το "The Whirlwind", αφού αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα μου album στα οποία έχω συμμετάσχει!» μας εκμυστηρεύεται, και συνεχίζει: «Ο τρόπος που προέκυψε στο σύνολό του παραμένει μοναδικός, έως και μαγικός θα έλεγα. Και ο Pete (Trewavas) και ο Roine (Stolt) συνέγραψαν στίχους για τα δικά τους μέρη εδώ, τη στιγμή που οι δικοί μου σε μεγάλο ποσοστό προέκυψαν σε ενενήντα μόλις λεπτά της ώρας, γεγονός απίστευτο για μένα προσωπικά. Όσο για τον τρόπο που έδεσαν και δούλεψαν εν τέλει όλα μαζί τόσο όμορφα, παραμείνει ακόμη σοκαριστικός. Το ότι συγγράψαμε από κοινού ένα τόσο επικό έργο μέσα σε μια μόλις εβδομάδα είναι τρελό!», ομολογεί. «Στην αρχή μου ήταν κάπως δύσκολο η αλήθεια είναι να αποστασιοποιηθώ από τις αρχικές ιδέες μου που συμπεριλαμβάνονταν στο demo που είχα ετοιμάσει μόνος, όμως στο τέλος κατάφερα να εγκαταλείψω τις εμμονές μου, να παραδοθώ στη νέα του μορφή και να την ακολουθήσω και χαίρομαι που τα κατάφερα, αφού, όπως προανέφερα, αποτελεί ένα από τα έργα που με τιμούν και για το οποίο νιώθω πραγματικά περήφανος του ότι υπήρξα συνυπεύθυνος!». Και καταλήγει: «Ως αγαπημένες μου στιγμές θα ανέφερα τα "Overture", το chorus στο πρώτο κομμάτι, την απαρχή του "A Man Can Feel", όπου ο Roine ακούγεται τόσο στοιχειωμένος (γελά). Και φυσικά, το "Rose Colored Glasses" που συνέθεσα εις μνήμην του πατέρα μου με το που έφυγε από τούτο τον κόσμο...».
Επίσης, σε συνέντευξη που έδωσε με το που κυκλοφόρησε το "The Whirlwind" ο Morse στους υπεύθυνους της επίσημης ιστοσελίδας των οπαδών του στη Γερμανία (www.nealmorsefans.com), υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα πληροφορία που μονάχα οι βαμμένοι του οπαδοί γνωρίζουν στη χώρα μας. Πριν δώσει το σύνθημα για την επανένωση των Transatlantic, ο Neal είχε προλάβει μεταξύ άλλων να συνθέσει τη μουσική επένδυση για ένα θεατρικό έργο, ονόματι "Jesus Chris – The Exorcist". «Με πλησίασε ένας τύπος στη Νέα Υόρκη και μου ζήτησε να αναλάβω τούτη τη δουλειά. Ακόμη τρέχει να το πουλήσει από εδώ και από εκεί (σ.σ.: Δεκέμβριος 2009), είτε σε δισκογραφική εταιρία, είτε σε θίασο για να το ανεβάσει σε θεατρική παράσταση. Προσπαθεί καιρό, είπα να του δώσω πίστωση χρόνου για λίγο καιρό ακόμη και βλέπουμε», συνεχίζει. «Αν πάλι δε γίνει κάτι από την πλευρά του, θα κοιτάξω μήπως κάνω εγώ κάτι με αυτό. Και το ερώτημά μου για το τι θα απογίνει τελικά με αυτό, με ωθεί να σκεφτώ τι θα ήθελε ο Παντοδύναμος να κάνει με αυτό. Μήπως να μην το κυκλοφορήσω ως album μα να το ανεβάσω στη σκηνή; Αν γίνει αυτό, το μόνο σίγουρο είναι πως επί σκηνής θα μετουσιωθεί. Και εκεί πρέπει να είμαι έτοιμος για κάποιες αναγκαίες αλλαγές που ίσως χρειαστούν. Είμαι έτοιμος για τούτη τη δοκιμή. Όμως αν γίνει, θα γίνει τη χρονική στιγμή που θα επιλέξει ο Θεός...», κατέληγε. Τέσσερα χρόνια μετά, αυτό που γνωρίζουμε εμείς είναι πως κυκλοφόρησε demo στα πλαίσια μιας σειράς έργων του που ονόμασε ο ίδιος "Inner Circle", ως Musical, με γενικό τίτλο "Excerpts From Jesus Christ - The Exorcist", το Μάρτιο του 2009. Σε αυτό ο Morse τραγουδά τους ρόλους των Ιούδα και Πέτρου (οι δυο «προδότες», αν και προσωπικά θεωρώ τον Πέτρο μόνο...) και παίζει όλα τα όργανα, με συνεργάτες τους Mark και Mita Pogue ως Ιησού και Μαρία Μαγδαληνή αντιστοίχως, συν τον Michael Jackson (σ.σ.: συνωνυμία, μην τρελαίνεστε!) στο ρόλο του Διαβόλου (σ.σ.: χμμμ, θα μπορούσε εδώ που τα λέμε).
«Η χαρά μου είναι μεγάλη που θα παρουσιάσετε το "The Whirlwind", αφού αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα μου album στα οποία έχω συμμετάσχει!» μας εκμυστηρεύεται, και συνεχίζει: «Ο τρόπος που προέκυψε στο σύνολό του παραμένει μοναδικός, έως και μαγικός θα έλεγα. Και ο Pete (Trewavas) και ο Roine (Stolt) συνέγραψαν στίχους για τα δικά τους μέρη εδώ, τη στιγμή που οι δικοί μου σε μεγάλο ποσοστό προέκυψαν σε ενενήντα μόλις λεπτά της ώρας, γεγονός απίστευτο για μένα προσωπικά. Όσο για τον τρόπο που έδεσαν και δούλεψαν εν τέλει όλα μαζί τόσο όμορφα, παραμείνει ακόμη σοκαριστικός. Το ότι συγγράψαμε από κοινού ένα τόσο επικό έργο μέσα σε μια μόλις εβδομάδα είναι τρελό!», ομολογεί. «Στην αρχή μου ήταν κάπως δύσκολο η αλήθεια είναι να αποστασιοποιηθώ από τις αρχικές ιδέες μου που συμπεριλαμβάνονταν στο demo που είχα ετοιμάσει μόνος, όμως στο τέλος κατάφερα να εγκαταλείψω τις εμμονές μου, να παραδοθώ στη νέα του μορφή και να την ακολουθήσω και χαίρομαι που τα κατάφερα, αφού, όπως προανέφερα, αποτελεί ένα από τα έργα που με τιμούν και για το οποίο νιώθω πραγματικά περήφανος του ότι υπήρξα συνυπεύθυνος!». Και καταλήγει: «Ως αγαπημένες μου στιγμές θα ανέφερα τα "Overture", το chorus στο πρώτο κομμάτι, την απαρχή του "A Man Can Feel", όπου ο Roine ακούγεται τόσο στοιχειωμένος (γελά). Και φυσικά, το "Rose Colored Glasses" που συνέθεσα εις μνήμην του πατέρα μου με το που έφυγε από τούτο τον κόσμο...».
Επίσης, σε συνέντευξη που έδωσε με το που κυκλοφόρησε το "The Whirlwind" ο Morse στους υπεύθυνους της επίσημης ιστοσελίδας των οπαδών του στη Γερμανία (www.nealmorsefans.com), υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα πληροφορία που μονάχα οι βαμμένοι του οπαδοί γνωρίζουν στη χώρα μας. Πριν δώσει το σύνθημα για την επανένωση των Transatlantic, ο Neal είχε προλάβει μεταξύ άλλων να συνθέσει τη μουσική επένδυση για ένα θεατρικό έργο, ονόματι "Jesus Chris – The Exorcist". «Με πλησίασε ένας τύπος στη Νέα Υόρκη και μου ζήτησε να αναλάβω τούτη τη δουλειά. Ακόμη τρέχει να το πουλήσει από εδώ και από εκεί (σ.σ.: Δεκέμβριος 2009), είτε σε δισκογραφική εταιρία, είτε σε θίασο για να το ανεβάσει σε θεατρική παράσταση. Προσπαθεί καιρό, είπα να του δώσω πίστωση χρόνου για λίγο καιρό ακόμη και βλέπουμε», συνεχίζει. «Αν πάλι δε γίνει κάτι από την πλευρά του, θα κοιτάξω μήπως κάνω εγώ κάτι με αυτό. Και το ερώτημά μου για το τι θα απογίνει τελικά με αυτό, με ωθεί να σκεφτώ τι θα ήθελε ο Παντοδύναμος να κάνει με αυτό. Μήπως να μην το κυκλοφορήσω ως album μα να το ανεβάσω στη σκηνή; Αν γίνει αυτό, το μόνο σίγουρο είναι πως επί σκηνής θα μετουσιωθεί. Και εκεί πρέπει να είμαι έτοιμος για κάποιες αναγκαίες αλλαγές που ίσως χρειαστούν. Είμαι έτοιμος για τούτη τη δοκιμή. Όμως αν γίνει, θα γίνει τη χρονική στιγμή που θα επιλέξει ο Θεός...», κατέληγε. Τέσσερα χρόνια μετά, αυτό που γνωρίζουμε εμείς είναι πως κυκλοφόρησε demo στα πλαίσια μιας σειράς έργων του που ονόμασε ο ίδιος "Inner Circle", ως Musical, με γενικό τίτλο "Excerpts From Jesus Christ - The Exorcist", το Μάρτιο του 2009. Σε αυτό ο Morse τραγουδά τους ρόλους των Ιούδα και Πέτρου (οι δυο «προδότες», αν και προσωπικά θεωρώ τον Πέτρο μόνο...) και παίζει όλα τα όργανα, με συνεργάτες τους Mark και Mita Pogue ως Ιησού και Μαρία Μαγδαληνή αντιστοίχως, συν τον Michael Jackson (σ.σ.: συνωνυμία, μην τρελαίνεστε!) στο ρόλο του Διαβόλου (σ.σ.: χμμμ, θα μπορούσε εδώ που τα λέμε).
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
