School Of Rock #5: Judas Priest - "Unleashed In The East (Live In Japan)"

Επιστράτευση των καλύτερων «εργολάβων» για την κατασκευή της Γέφυρας που ενώνει το hard rock με το heavy metal

Από τον Χρήστο Κισατζεκιάν, 04/10/2013 @ 12:18

Judas Priest
"Unleashed In The East (Live In Japan)"
(Columbia – 1979)

Line-up:
Rob Halford (φωνητικά), Glenn Tipton & K.K.Downing (κιθάρες), Ian Hill (μπάσο), Les Binks (τύμπανα)

Ακούστε εδώ μια ιστορία αληθινή ως πρόλογο. Επιτρέψτε μου μια μονάχα αναφορά στις μνήμες της Ζωής μου, κατ' εξαίρεση, αφού πιστεύω πως έχουν ενδιαφέρον σκιαγραφώντας μια άλλη εποχή, μια άλλη γενιά ακροατών και οπαδών της μουσικής που αγαπάμε...

Όντας μαθητής Δευτέρας Γυμνασίου στα «Εκπαιδευτήρια Δούκα», ήδη με χαρακτήριζε ένας (έως και παρεξηγήσιμος) αυθορμητισμός, μια αβάστακτη «αθωότητα» στις επιλογές μου που έως και σήμερα μοιάζει σε κάποιους κουσούρι - δεν εθελοτυφλώ. Τι έκανα λοιπόν ο αθεόφοβος; Στο ετήσιο Αποκριάτικο πάρτυ στη Χειμερινή σάλα του κτηρίου που στεγάζεται ακόμη από όσο ξέρω το Δημοτικό, ξέραμε πως θα στηθεί ηχητικό σύστημα για χορούς και τραγούδια. Καθηγητής με ευαισθησίες μάλιστα, μας πρότεινε να φέρουμε (όποιος επιθυμούσε φυσικά) κάποιους δίσκους από όπου ο επαγγελματίας dj θα επέλεγε τραγούδια καθ' όλη τη διάρκεια της βραδιάς για να μας ευχαριστήσει, ει δυνατόν, έναν προς έναν. Με θυμάμαι να λάμπω από χαρά όταν έσκασα μύτη με τα εξής βινύλια υπό μάλλης: "Flaming Star" (O.S.T. Elvis Presley), "Living In The Past" (Jethro Tull), "Bridge Over Trouble Water" (Simon & Garfunkel) και ναι, το "Unleashed In The East"!

Πού; Πότε; Σε χορό του σχολείου μου, την εποχή που μεσουρανούσαν τα "Raffaella" (Raffaella Carra), "Le Jardin du Luxembourg" (Joe Dassin), "Voulez-Vous" (ABBA) και "Nightflight to Venus" (Boney M.). Όπως αντιλαμβάνεστε, δεν άκουσα ούτε ένα κομμάτι από όλα αυτά. Όμως το χειρότερο ποιο ήταν; Όταν πήγα να παραλάβω στο τέλος πίσω τους δίσκους μου, το παρουσιαζόμενο άλμπουμ δεν υπήρχε πια... Εννοείται, εκ παραδρομής! Ποιος να λαχταρούσε Priest εκεί μέσα; Για του λόγου το αληθές, ο δίσκος επέστρεψε από τα χέρια καλής μου φίλης που μόλις έμαθε τι έπαθα, μου ομολόγησε πως τον είχε εκείνη και μάλιστα είχε προλάβει να γράψει με μπλε μαρκαδόρο τα αρχικά του ονοματεπωνύμου της ακριβώς στο κέντρο του εξωφύλλου (ΗΜΑΡΤΟΝ!). Υπάρχει και κάτι ακόμη χειρότερο όμως. Για να μη στενοχωρηθώ (!), τα έσβησε με γόμα δημιουργώντας μια τεράστια (στα μάτια μου) άσπρη τρύπα στη γυμνή κοιλιά του ηγεμονικού Halford... Δε συνεχίζω γιατί «πονά».

Στο δια ταύτα, αγοράζοντας τον Ολλανδικό τα Χριστούγεννα της προηγούμενης χρονιάς, εισαγωγής, από τη «Στροφή Μανάκου» στα Εξάρχεια, με το που πρωτάκουσα το "Green Manalishi (With the Two Pronged-Crown)" και τη φωνάρα του, έμεινα άναυδος! Τότε δεν γνώριζα την αυθεντική εκτέλεση των Fleetwood Mac του Peter Green που κυκλοφόρησε το 1970, το ομολογώ. Το "Unleashed..." λειτούργησε πάνω μου διττά: με έμπασε στο Μεταλλικό Σύμπαν μαζί με το "We Sold Our Soul For Rock 'n' Roll" των Black Sabbath, μα και πιο συγκεκριμένα, στον κόσμο των Βρετανών γόνων του βιομηχανικού Birmingham. Ok. Υπάρχουν αρκετοί συνάδελφοι ανά της Υφήλιο που το αποκαλούν απαξιωτικά "Unleashed In The Studio", αφού οι φήμες για το πόσο πολύ επενέβη το κουιντέτο στις μαγνητοταινίες της ζωντανής ηχογράφησης εκ των υστέρων, οργίαζαν. Ώσπου πράγματι, σε μια έκρηξη ειλικρίνειάς του στα τέλη των '90s, ο Rob παραδέχθηκε πως λόγω ολοσχερούς καταστροφής του καναλιού των φωνητικών του (παραμορφωμένο σήμα), αναγκάστηκε πράγματι να τα επαναηχογραφήσει όλα one-take, εντός των τειχών, επιμένοντας συγχρόνως όμως πως όλα τα υπόλοιπα όργανα δεν αγγίχτηκαν καθόλου. Πατάτα. Δε λέω.

Όμως όπως και να έχει, τούτο το -κατά τα άλλα- ζωντανά ηχογραφημένο ντοκουμέντο στα Koseinenkin Hall και Nakano Sunplaza Hall, θέλει τους Judas Priest στα καλύτερά τους, εννιά χρόνια μετά το ξεκίνημά τους! Και οι γνωρίζοντες κατανοούν πως, όσον αφορά την απίστευτα διαχρονική και διαυγή παραγωγή του, δεν είναι διόλου τυχαία, αφού θέλει δύο ιερά τέρατα της ηχομηχανικής να συνεργάζονται στενά: Tom Allom και Neil Kernon! Κάτσε καλά μάστορα!

Το άνοιγμα της αυλαίας (όπως το θέλει τουλάχιστον το επιλεγμένο set list για τις ανάγκες της κυκλοφορίας αυτής) σε εξιτάρει -κυριολεκτικά- μονομιάς. Τα "Exciter" και "Running Wild" ακολουθούμενα μάλιστα από το "Sinner" πετούν σπίθες και ίσως αυτό φταίει για το ότι και το "The Ripper" μα και το mid-tempo "Victim Of Changes" «τρέχουν» αισθητά πιο γρήγορα από ότι στο στουντιακό "Sad Wing Of Destiny". Όμως μεγάλη στιγμή αποτελεί και η μεγαλειώδης διασκευή του "Diamonds & Rust" της Joan Baez, όπου ο Rob φανερά υποκλίνεται στη Μαγεία της Τραγουδοποιίας, αναδεικνύοντας τη μελωδική πλευρά της τεράστιας σε έκταση φωνής του. Με λόγια απλά, ο άνθρωπος που μετά τον Ian Gillan έδωσε στην Κραυγή, Νότα, κατέχει και το χάρισμα του ερμηνευτή.

Δεν ξέρω αν φταίει το ότι «ο πρώτος έρωτας είναι και παντοτινός» για το ότι προσωπικά το θεωρώ το καλύτερο live album των Priest, πολύ πιο πάνω από το "Priest... Live" (1987), μα και ένα από τα πενήντα κορυφαία του σκληρού ήχου. Το θέμα είναι όμως πως και αντικειμενικά, ο δίσκος σπέρνει!

Recommended releases

Πρωταρχική μου επιθυμία ήταν να απλώσω το χέρι και να βάλω το μνημειώδες, λατρεμένο μου "Sad Wings Of Destiny" (1976) να παίξει στο MK II, παρότι το είχα παρουσιάσει στα "Monuments" (Metal Hammer) το Γενάρη του 1995, και να το προτείνω από εδώ ανεπιφύλακτα στις νέες γενεές αναγνωστών. Μετά σκέφτηκα να παρουσιάσω το "Screaming For Vengeance" (1982) που τους ήθελε πλέον εντελώς Metal Leaders. Όσο για το προφανέστατο "Painkiller" (1990), είχε και αυτό παρουσιαστεί από τη στήλη μου τον Ιούλιο του 1999. Άρα όλα τους σίγουρα είναι μονομιάς προτεινόμενα! Να προσθέσω τέλος και τα "Stained Glass" (1978), "Hell Bend For Leather" (1979) και "British Steel" (1980).

Στα τέλη του 2000 ο Rob βρέθηκε για μια και μόνο μέρα στην Αθήνα, στα κεντρικά γραφεία της ΕΜΙ στη Λεωφόρο Μεσογείων, στα πλαίσια της προώθησης του προσωπικού του επαναπροσδιορισμού μέσα από το αριστοτέχνημα του Roy Z με γενικό τίτλο "Resurrection". Ήταν αδύνατον να χάσω τέτοια ευκαιρία! Έτσι, αμέσως μετά τη συνέντευξη του αείμνηστου φίλου και αδελφού Χάρη Ευκαρπίδη για λογαριασμό του Metal Hammer, μπόρεσα και εκμαίευσα κι εγώ κάποιες απίστευτες ιστορίες από τον καραφλό Ιερέα. Να λοιπόν τι μου είχε δηλώσει για το συγκεκριμένο άλμπουμ: «Πάντοτε πίστευα και ακόμη πιστεύω πως οι ζωντανές ηχογραφήσεις κατέχουν τεράστια σημασία για κάθε μπάντα που θέλει να βρίσκεται συνεχώς μέσα στα πράγματα, διότι περιέχουν απίστευτες στιγμές της που μένουν στην ιστορία, χαρακτηρίζοντας ξεκάθαρα το ύφος και το ποιόν της. Το "Unleashed In The East" μάς έμπασε στην elite του heavy metal, αφού ήμασταν η πρώτη βαρυμεταλλική μπάντα που περιόδευε στην Ιαπωνία! Οι μόνες μπάντες που είχαν κατακτήσει πριν από εμάς το συγκεκριμένο φανατικό κοινό ήταν οι Kiss και οι Deep Purple, όντας όμως πιο κοντά στα '70s απ' ότι εμείς. Η υποδοχή που μας επιφύλαξαν οι Ιάπωνες ήταν κάτι παραπάνω από απίστευτη. Ήταν παρανοϊκή! Η ατμόσφαιρα που αντιμετωπίζαμε θύμιζε υστερικές εικόνες που βλέπαμε σε ντοκιμαντέρ για τους Beatles! Θυμάμαι το πάλκο βομβαρδισμένο με εκατοντάδες δώρα και ενθύμια που πέταγαν καθ' όλη τη διάρκεια των εμφανίσεών μας... Το πάντρεμα της μουσικής μας με την Άπω Ανατολή επιτελέστηκε μέσο της συγκεκριμένης σειράς εμφανίσεων και το live αυτό αποτελεί ένα αδιάσειστο πειστήριο. Η διασκευή, τέλος, του "The Green Manalishi (With the Two-Pronged Crown)" που ανήκει στον Peter Green των Fleetwood Mac, δίνει τη δική της πνοή στην ηχογράφηση…...» (σ.σ.: απλά, το λατρεύω από τους Priest!).

Iggy Pop

Rock of Gods Festival, Αθήνα

14/07/1996

Όσοι το ζήσαμε, γνωρίζουμε πως ουσιαστικά, ως το πρώτο μεγάλο Φεστιβάλ «σκληρής» μουσικής ορίζεται το "Rock Of Gods" που έλαβε μέρος στην Αποβάθρα 3 στο λιμάνι του Πειραιά το τριήμερο 12,13 & 14 Ιουλίου του 1996 και ήταν προάγγελος του "Rock Wave Festival". Ήταν μια ιστορική συνεργασία δυο μεγάλων εταιριών διοργάνωσης συναυλιών, της Άνωσης και της Didi Music/Big Star Promotion, που πάντρεψε μοναδικά γραφεία μετάκλησης, ιδιώματα και κυρίως, ακροατές από μια μεγάλη γκάμα ακουσμάτων. Από τους Violent Femmes και τον Moby έως τους Slayer, ζήσαμε έντονες βραδιές που χαράχτηκαν βαθιά στη μνήμη...

Σε τούτη τη νέα μηνιαία στήλη που θα συνοδεύει το εβδομαδιαίο "School Of Rock" επέλεξα λοιπόν ως πρώτη παρουσιαζόμενη στιγμή από το φωτογραφικό μου αρχείο τον πολυαγαπημένο μας Iggy Pop. Πρόκειται για ένα αρχείο που πάει πίσω στα 1989, ξεπερνώντας τα έξι χιλιάδες ονόματα και φτάνει έως και... αύριο, αφού θα ανανεώνεται διαρκώς με κάθε νέα κάλυψη συναυλίας στη χώρα μας και στο εξωτερικό.

Αν διάλεξα τον ιλιγγιώδη Iggy, είναι επειδή η σειρά των τεσσάρων επιλεγμένων καρέ που δημοσιεύτηκαν εκείνο τον Σεπτέμβρη στο ιστορικό περιοδικό «Ποπ & Ροκ» είναι ένα από τα «φυλακτά» μου. Συναυλιακό Ρεπορτάζ θα το αποκαλούσα. Τι συνέβη; Ως είθισται, οι φωτογράφοι είχαμε περιθώριο τα τρία πρώτα τραγούδια μέσα από τη μπάρα που χωρίζει κοινό και σκηνή, τα photo pits. Άρα όλα έγιναν μπροστά στα μάτια μας, στα τρία μέτρα. Σε ανύποπτη στιγμή, «ενθουσιώδης» θεατής εκσφενδόνισε γεμάτο πλαστικό μπουκαλάκι νερού, κλειστό, με το καπάκι του. Αποτέλεσμα; Το σκληρό σημείο του καπακιού βρήκε ψηλά στο μέτωπο τον αεικίνητο τραγουδιστή και προφανώς πέτυχε φλέβα, αφού ευθύς αμέσως το αίμα κύλησε ποτάμι, ασταμάτητο, σε σημείο που μετά από ένα-δυο λεπτά της ώρας να φτάσει έως και τον αφαλό του!

Τα καρέ που κατάφερα εγώ και οι συνάδελφοί μου ήταν αρκετά. Όμως τέσσερα από αυτά, στην περίπτωσή μου, αποτύπωναν γλαφυρά όλη τη φάση, από την αρχή έως το τέλος, με κορυφαίο τούτο εδώ (σημ: το τρίτο κατά σειρά) όπου ο Iggy σταματά για μια στιγμή να χτυπιέται, κοιτά ξανά το χέρι του και συνειδητοποιεί για δεύτερη φορά πως δεν πρόκειται για ιδρώτα, μα για αίμα. Η συνέχεια ήταν αναμενόμενη... Άρχισε να κοπανά τα πάντα, καβάλησε πάνω στους ενισχυτές και τους κουνούσε για να τους ρίξει, έκανε κωλοδάκτυλα προς το κοινό, έως και έβγαλε το ένα του παπούτσι(!) και το πέταξε με δύναμη προς τα εκεί από όπου προήρθε το ιπτάμενο μπουκάλι.