Rocking Raccoon - Nothing to see here.

Αποψάρα 64

Sup. Δεν έχω κάτι ιδιαίτερο να πω, οπότε θα φιλτράρω και θα αραδιάσω κάποιες σκέψεις που 'χω στο πειραγμένο μου κεφάλι εδώ και καιρό, κυρίως επειδή μπορώ, και κυρίως επειδή ξέρω πως κάποιος θα τα διαβάσει, πράγμα που καιρό προσπαθώ να καταλάβω γιατί είναι σημαντικό για μένα. Υποθέτω έχει να κάνει με την πολύ βασική και πρωταρχική ανάγκη του καθενός να είναι αρεστός, από οποιαδήποτε οπτική, άλλα πολλοί -με μένα πρώτο και χειρότερο- απαρνούνται τις περισσότερες φορές την ύπαρξη της ανάγκης αυτής, δηλώνοντας ακομπλεξάριστοι και προσδίδοντας στους υπόλοιπους χαρακτηρισμούς τύπου attention whore ή κάτι παρεμφερές. Προφανώς δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους, ίσως μάλιστα θα ήταν και λιγάκι βαρετό αυτό, για να μη πω κουραστικό, αλλά όλοι το κυνηγάμε και το 'χουμε ανάγκη πού και πού. Αντιλαμβάνομαι πως δεν είναι εδώ ο χώρος γι' αυτο και «δε μας παρατάς κουκλίτσα μου», αλλά πιστεύω πως μ' έχεις φάει στη μάπα αρκετά για να τ' αντέξεις και αυτά. Είμαστε φίλοι καρδιακοί, με αγαπάς. Επίσης πάτα πλέη και διάβαζε ακούγοντας αυτό που εγώ άκουγα καθώς έγραφα, για να νιώθουμε ενωμένοι, σαν ένα.



Τελοσπάνων, τα παραπάνω δεν είναι αυτά που θέλω να φιλτράρω και να ψιλοαναλύσω, αλλά την κοινωνική μου καταστροφή. Σε αυτό το σημείο πιθανόν να κατάλαβες πως το παρακάτω κείμενο ενδέχεται να μη σε ενδιαφέρει και τόσο πολύ, αλλά θα ήθελα πράγματι να κάτσεις και να σκέφτεις πότε όντως σε ενδιέφερε, γιατί είσαι εδώ, τι κάνεις με τη ζωή σου, τα χρόνια που περνάνε, η Πωςτηλένε τι να κάνει και τέτοια. Μέρα με τη μέρα λοιπόν αντιλαμβάνομαι συνεχώς πόση ζημιά έχω κάνει στον εαυτό μου όντας μεγαλωμένος σ' αυτή την εποχή, έχοντας τις ασχολίες που έχω, περνώντας τον χρόνο μου όπως τον περνάω, ζώντας όπως ζω. Το μεγαλύτερό μου πρόβλημα πιστεύω είναι πως πλέον βαριέμαι τους πάντες και τα πάντα πάρα πολύ εύκολα. Πιθανότατα αυτό πηγάζει από τον χρόνο που αφιερώνω στα Ίντερνετς και τον άπειρο όγκο πληροφορίων και ερεθισμάτων που μπορώ να δεχτώ άνα πάσα στιγμή που όχι μόνο έχει κάνει το attention span μου καταθλιπτικά μικρό, αλλά μου έχει ενσωματώσει έναν τρόπο σκέψης που να ορίζει πως αν κάτι δε μου τραβήξει το ενδιαφέρον από το πρώτο γαμημένο δευτερόλεπτο δεν αξίζει τον χρόνο μου και να κοιτάξω να βρω κάτι άλλο αμέσως. Και αυτή είναι μία νοοτροπία που με ακολουθεί και με βασανίζει αλύπητα στην καθημερινότητά μου, είτε πρόκειται για κάτι καλλιτεχνικό, ασχολία ή και άνθρωπο. Δεν κάνω διακρίσεις, κρίνω τα πάντα με την πρώτη, και αρχίζω και καταλαβαίνω πως μ' έχει κάνει άνθρωπο σιχαμερό, παράξενο και κυρίως μίζερο. Και επειδή άνθρωπος είσαι και συ και ξέρεις, αλλά στο λέω και γω, πως δεν υπάρχει δυσκολότερο πράγμα να αλλάξεις από νοοτροπία. Τουλάχιστον δεν τα ξέρει ο αληθινός κόσμος αυτά και το τι σκέφτομαι γι' αυτόν και το πόσο συχνά με απογοητεύει, οπότε για αυτόν είμαι απλά ο εκείνος ο σιωπηλός, παράξενος τύπος που υποθέτω τον απογοητεύει και αυτόν ανάλογα.



Και δεν είναι μόνο αυτό. Το Ίντερνετ, μαζί με όλα τα άλλα, σου προσφέρει τη δυνατότητα να δικτυωθείς με άτομα απ' όλο τον κόσμο που γουστάρουν τις ίδιες παράξενες μαλακίες που γουστάρεις και συ, είτε αυτό είναι μουσική, σειρές, χόμπι, βίτσια. Σου δίνει έτσι την ψευδαίσθηση της αποδοχής, του γνωστού μελωκλισέ «υπάρχουν και άλλοι σαν και μένα εκεί έξω», και όσο περισσότερο αφήνεσαι και χάνεσαι σ' αυτό τον ψηφιακό μαζοχισμό, τόσο αυξάνονται οι απαιτήσεις σου από τον πραγματικό κόσμο -που δεν φταίει σε τίποτα- αφού πλέον έχεις γευτεί την τεχνητή χαρά της συναναστροφής με παρόμοιους παράξενους που κουβαλάτε τα ίδια σκατά στο κεφάλι. Και όσο ανεβάζεις αυτές τις απαιτήσεις, τόσο πιο συχνά θα απογοητεύεσαι, έχοντας πλάσει κάτι γελοία ιδανικά σενάρια στο μυαλό σου. Επειδή όμως δεν είσαι και τόσο αφελής, κάποια στιγμή καταλαβαίνεις πως ο κόσμος που ζεις δεν είναι ο ίδιος με τον κόσμο που θα 'θελες να ζεις, και είτε γίνεσαι κυνικός ή οπτιμιστής (χαζός). Aλλά, μια στο τόσο, γιατί η ζωή είναι τέτοια, που στον πραγματικό κόσμο θα εντοπίσεις κάποιον που θα πωρώνεται με την τάχα μου ψαγμένη αηδία που σε πωρώνει, ασυνείδητα θα νιώσεις την ανάγκη να δημιουργήσεις μία επαφή, μία σχέση, να δεθείς με αυτό το πρόσωπο, που όταν το δεις σαν εξωτερικός παρατηρητής, είναι ΜΟΝΟ για τους λάθος λόγους. Γιατί, ασυνείδητα πάλι, έχεις την εντύπωση ότι δεν θα τον/την/το βαρεθείς ποτέ, δεν γίνεται, αφού ακούει την τάδε ομπσκούρ μπάντα από το Μπαγκλαντές, αφού του αρέσουν τα αλληγορικά καρτούν με σκύλους που τεντώνονται, πριγκίπισσες και πιγκουίνους. Και δεν αναφέρομαι μονάχα σε κάτι ερωτικό -αν και προφανώς και κει τα ίδια ισχύουν- αλλά γενικά για σχέσεις ανθρώπων. Όλα αυτά βέβαια αν λειτουργείς, σκέφτεσαι και είσαι το ίδιο προβληματικός όσο είμαι εγώ.



Και κάπου εκεί ήθελα να καταλήξω, στο πώς η αγάπη και αδυναμία μου για κάποια πράματα καταφέρνει και κατευθύνει και σαμποτάρει την υπόλοιπη ζωή μου. Και θέλω να πιστεύω πως εάν έχεις συνηθίσει και συμφωνήσει με τα κατά καιρούς πιο σοβαροφανή γραφόμενά μου, είσαι τουλάχιστον λιγάκι σαν και μένα, και αντιλαμβάνεσαι και καταλαβαίνεις αυτά που γράφω. Λύση δεν έχω, γιατί συνήθως έχει να κάνει με φράσεις «σταμάτα να σκέφτεσαι έτσι» ή «ωρίμασε επιτέλους» τα οποία τα ακούω και τα δύο βερεσέ. Το πρώτο κυρίως επειδή όπως προείπα είναι σχεδόν αδύνατον να αλλάξει κανείς τέτοια θεμελιώδη νοοτροπία, και το δεύτερο επειδή πολύ απλά δε θέλω. Αρνούμαι δηλαδή να δεχτώ ότι η παθολογική μου αγάπη για μουσική και η εσωτερική ανάγκη που έχω να τη μοιραστώ με άτομα που θα 'θελα κοντά μου είναι κάτι που με κάνει λιγότερο ώριμο. Αφελή και σκατορομαντικό ίσως, αλλά όχι λιγότερο ώριμο. Τελοσπάντων, με κούρασα.

ΜΑΝ της εβδομάδας είμαι εγώ, γιατί δεν υπακούω σε κανόνες και ας κερδίσω και 'γω κάτι επιτέλους από αυτήν την υπόθεση.

Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να πω πως την επόμενη βδομάδα θα 'ναι καλύτερο το κείμενο, αλλά ποιόν κοροϊδεύω;

Until next week,
I.T. The Rocking Raccoon

p.s.