Rocking Raccoon - Κέντρο Ξιφασκίας

Αποψάρα 49

Άτιμη ξενιτιά, παίρνεις τα καλύτερα παιδιά. Και τι δε θα έδινα να ήμουν το προηγούμενο βράδυ της Τετάρτης στην Αθήνα. Και μιας που κάνω ευχές, να ήμουν και σε δύο μέρη ταυτοχρόνως. Η σουπερκούλ, γαμάτη και ψαγμένη βερσιόν μου να έβλεπε τους Kvelertak εκεί στην Ιερά Οδό και η άλλη βερσιόν μου, που φιλοξενεί και την υπέρμετρη δημοσιογραφική μου ακεραιότητα, να πήγαινε μία βόλτα από Ελληνικό μεριά και να πάρει μάτι τι έκανε η Amy Lee και οι κολαούζοι της, ώστε να μπορούσε δίχως τύψεις να συμμετάσχει στο ποιοτικό, ποιητικό και ελαφρώς σαδιστικό λεκτικό πάρε δώσε κάτω από το ρηπόρτ της συναυλίας τους.

Δεν ήμουν εκεί, οπότε προφανώς και δε μπορώ να κρίνω την απόδοση της μπάντας, αλλά δε θέλει και ιδιαίτερη φαντασία να φανταστεί κανείς τι έγινε. Επίσης, δε θέλει και ιδιαίτερη φαντασία να σκεφτείς τι πρέπει να γράψεις για να ευχαριστήσεις και το λεφούσι της στρατιάς της μπάντας, που με το γνωστό ήθος που τους διακρίνει έσπευσαν να υπερασπιστούν την αμαυρωμένη τιμή της Lee γιατί, and I quote, «είναι κυρία Amy Lee καθώς είναι παντρεμένη από το 2007», και όχι δεσποινίς όπως λανθασμένα υπέδειξε ο κύριος (;) Πατεράκης. Το νομικό τμήμα και η διοίκηση του site του έχουν πλέον απαγορέψει να χρησιμοποιεί τον οποιοδήποτε παρόμοιο προσδιορισμό σε καλλιτέχνες ομοίου βεληνεκούς με τη σεβαστή Κα. Lee προς αποφυγή ομοίων μελλοντικών ευτράπελων, αλλά και εξωδίκων.

Το θέμα βέβαια θα ήταν λιγότερο κωμικό αν ο κύριος (;) Πατεράκης είχε όντως πει, «λανθασμένα», τα χειρότερα για το live και είχε ξεσπάσει η θεομηνία των Bring Me To (Νο)Lifers, όπως και θα τους λέω, άλλα έλα που τα παράπονα είχαν να κάνουν με το γιατί ακριβώς δεν είπε καλύτερα λόγια. Μάθαμε λοιπόν πως όχι μόνο απαγορεύεται να έχουμε άποψη προσωπική, αλλά αυτή που θα πρέπει να καταγράψουμε να είναι η δική σου, η καλή, η καθόλου εμποτισμένη με φανμποησμό και παρωπίδα, καθώς αλλάζεις τρίτη φορά την πρόφαηλ πικ σου σε άλλη φωτογραφία της Lee. Τελοσπάντων, είχα καταφέρει να ξεχάσω κάπως πως οι Bring Me To (No)Lifers άνηκαν στις κύριες ομάδες ενοχλητικών εγχώριων φανμπόηδων, αλλά το’πιασα για τα καλά πλέον. Σχέδον όσο ενοχλητικοί είναι οι Λινκινπαρκικοί. Αυτά.

Σε πράματα πιο αδιάφορα αλλά που προσωπικά τα βρίσκω πολύ πιο ενδιαφέροντα:



Λοιπόν, δεν μπορώ καν να αρχίσω να εξηγώ το τι ζημιά μου έχει κάνει το παραπάνω βίντεο. Χωρίς υπερβολή, πρέπει να το έχω δει καμιά εκατοστή φορές. Πρόσεξε. Δει. Δεν το αφήνω και παίζει στο background όσο προσπαθώ να ζωγραφίσω το εξώφυλλο του "Hawk Is Howling" στο piant, όχι. Το βλέπω. Με συγκλονίζει. Ακόμη κι αν εξαιρέσουμε την αδυναμία μου στο ασέξουαλ ον ονόματι Skrillex, αυτές οι μυστήριες χορωδίες καταφέρνουν και με μαγνητίζουν όσο τίποτε άλλο. Δεν είναι ότι εντυπωσιάζομαι από τις φωνητικές τους ικανότητες, που ok, το’χουν ρε παιδί μου, αλλά το όλο παρουσιαστικό μίας χορωδίας -μοντέρνας υποθέτω- σου δίνει πάτημα για φοβερό σχολιασμό. Κατ’αρχάς, το πρώτο πράμα που πρέπει να κάνεις, είναι να δεις το κλιπ στο mute. Μόνο τότε αρχίζεις και εκτιμάς το εξωπραγματικό, που δεν είναι άλλο από τις γκριμάτσες των μελών μιας χορωδίας. Ο αφύσικος τρόπος με τον οποίο κουνάνε τα στόματά τους για να βγάλουν τον όποιο ήχο θέλουν με φρικάρει και με ελκύει ταυτόχρονα. Δεν καταλαβαίνω καθόλου και τίποτα. Νιώθω σαν έντομο στο φως. Δε μπορώ να μη βλέπω τον δεξιά από το 0:44 εώς το 0:47 να παίρνει πενηνταεφτά περίπου γκριμάτσες σε τρία δευτερόλεπτα. Είναι τόσο χαρούμενος με το μαύρο του το βε. Και αυτό το γουααα-γουα-γουα-τεκέ-τεκέ ρε παιδί μου. Τρελαίνομαι.

Τα έχουν όλα όμως ε. Από φάτσες που γουστάρω να κοιτάω γιατί με κάνουν χαρούμενο -αν και δε ξέρω άμα οφείλεται στο ότι είναι γελοίοι ή γαμάτοι- μέχρι και σε οντότητες που απλά μου προκαλούν τρόμο. Αν το είδες το βίντεο, σίγουρα θα την εντόπισες. Σίγουρα θα ξέρεις πλέον πως τα ανδροειδή είναι ανάμεσα μας. Ναι, μιλάω για τη γυναίκα ρομπότ με τις μπαλαρίνες. Πέρα λοιπόν από φάτσα σκαφτιά παρτ-ταήμερ σε λατομείο, έχει μία πόζα ανησυχητικής ακαμψίας. Δε ξέρω καθόλου αν είναι έτσι επίτηδες ώστε να μπορεί να ντροπ δε μπέης, αλλά πραγματικά είναι σα να’χει καταπιέι σκουπόξυλο. Πραγματικά δε ξέρω γιατί κάθομαι και τα λέω αυτά. Δεν είναι βέβαια πως δεν το’χω ξανάκανει, αλλά ok.

Έχει και άλλους το βίντεο ε. Τις δυο-τρεις θέαρες δεν είναι ανάγκη να τις υποδείξω υποθέτω, κρίμα που τις βάλανε τέρμα δεξιά και τις πιάνει πολύ το πλάνο. Τρεις όμως είναι οι άλλες περσόνες που θέλω να πιάσω. Πρώτον, ο μεταλλάς. Είναι εκεί. Παντού είναι οι κανάγιες. Τον δείχνει ίσως μία ή δύο φορές, μάλλον επειδή τον φοβόντουσαν, αλλά εγώ θα 'θελα να 'ξερα πώς βρέθηκε αυτός εκεί. Βασικά, πώς βρίσκεται κανείς σε κάτι τέτοιο; Πώς ξέρει κάποιος πως αυτό είναι κάτι που θέλει να κάνει; Μετά είναι ο κλώνος του Jerry Springer ως μαέστρος, και αν εξαιρέσουμε τον εξ ουρανού στιγμιαίου θαυμασμού μου για το τουρμπάνι ως άποψη στυλ, είναι το μέλος της χορωδίας που από την πρώτη στιγμή που είδα το βίντεο, βαφτισα Γιουβαρλάκη. Είνα ο Γιουβαρλάκης και τον θέλω για καλύτερό μου φίλο. Θέλω να μου κάνει γουα-γουα και γω να τον χειροκροτώ. Δω είχαμε μία τρυφερή στιγμή και με κοίταξε στα μάτια λίγο πριν μπει στο μπρέηκνταουν. Τότε ήταν που ήξερα πως θα 'μαστε φίλοι για πάντα.



Αυτά. Άμα ήθελα, μπορούσα να μιλήσω λιγάκι και για μια σαβούρα που έφαγε ο Axl, αλλα είναι μικρότητες και έχω ένα στάτους και μία δημοσιογραφική ακεραιότητα όπως προείπα. Το βίντεο πάρτε το ομως, και πείτε μου εσείς πόσο χάλια τραγουδάει.

Until, next week
-gospeed

I.T. The Rocking Raccoon

ps, σας αφήνω με την καλύτερη διασκευή κομματιού έβερ. Βασικά και το ορίτζιναλ κομματάρα είναι.