Κομπιούτερς, αριθμοί και μουσικές. Προτιμά το ροκ του σκοτεινό και έξυπνο. (Συνήθως.) Εκτιμά εξίσου ιδιότροπες και πιασάρικες μελωδίες. Πιστεύει ότι η ιδανική ακρόαση δίσκου γίνεται συνοδεία booklet....
The Black Keys
Eagle Birds
WEA International (2019)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 02/05/2019
Βρώμικο distortion, καθαρό rock
Οι Black Keys είναι μια από τις ελάχιστες σύγχρονες μπάντες που δικαιούνται τον χαρακτηρισμό του κλασικού. Αν χρειάζεται κάποια εξήγηση, πέρα από την πορεία του ντουέτου από το μακρινό 2002 μέχρι σήμερα, την έδωσε ο αγαπητός κύριος Σακκαλής. Δίπλα στους cult πρώτους δίσκους με το φανατικό κοινό, τη γιγάντωση, τα σουξέ, τα μεγάλα φεστιβάλ, τις συνεργασίες, την εμπορική στροφή και την αποκήρυξη των παλιών οπαδών, φαίνεται ότι στη λίστα θα έρθει να προστεθεί και η επιστροφή στις ρίζες, για να ολοκληρωθεί ο κύκλος.
Τα πρώτα δείγματα είχαν φανεί από το "Lo/Hi", εδώ όμως δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία. Οι ατμόσφαιρες, τα πλήκτρα και οι poppy αναφορές του "Turn Blue" μένουν στο πλάι, αφήνοντας το συνδυασμό κιθάρας και ντραμς να επανέλθει στο προσκήνιο. Προφανώς, δεν έχει νόημα να περιμένει κανείς ένα πλήρες "Attack & Release" πακέτο. Οι Auerbach και Carney παίζουν πλέον στα σαλόνια του mainstream και δεν κουβαλάνε μυαλά εικοσάρηδων. Ακόμα κι έτσι όμως, η επιστροφή σε πιο κλασικές φόρμες είναι κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενη.
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
