Armored Saint

Τω καιρώ εκείνω, εάν το εκάστοτε άλμπουμ ενός συγκρreοτήματος τύχαινε να σου άρεσε πολύ, συνήθης πρακτική ήταν αναζήτηση των υπολοίπων με κάθε τρόπο. Σύμφωνα με τις τιμές που ακόμη διασώζονται στα πλαστικά των δίσκων, ήταν Νοέμβρης του '95 όταν παρήγγειλα από το Rock City το "Raising Fear" και το "Symbol Of Salvation", 990 και 1990 δραχμές αντίστοιχα. Η μαγική στιγμή, όπως άλλωστε σε κάθε αντίστοιχη περίπτωση, ήρθε όταν εμφανίστηκε το ειδοποιητήριο της αντικαταβολής στο γραμματοκιβώτιο της πολυκατοικίας που γειτνίαζε με το θρυλικό 5ο Γυμνάσιο Αγρινίου. Εν μέσω καταλήψεων τότε, η διαδικασία επιταχύνθηκε και λίαν συντόμως τα δύο άλμπουμ είχαν παίξει αρκετές φορές στο πικάπ.

Ίσως ένας λόγος που ποτέ δεν συμπάθησα ιδιαίτερα το "Raising Fear" και το θεωρώ το λιγότερο καλό στην πρώτη περίοδο των Αγίων, είναι ότι το έμαθα μαζί με το "Symbol Of Salvation". Μπορεί ο χαρισματικός Dave Prichard να έλειπε από συγκρότημα, καθώς στις 28 Φεβρουαρίου του 1990 νικήθηκε εν τέλει από τη λευχαιμία με την οποία πάλευε χρόνια, αφενός όμως είχε βάλει το χέρι του στις συνθέσεις, και αφετέρου αντικαταστάθηκε από δύο κιθαρίστες που παρέδωσαν συγκλονιστικά σόλο. Όσο και αν αγαπάω τα "March Of The Saint" και "Delirious Nomad", και για διαφορετικούς λόγους μάλιστα, το "Symbol Of Salvation" ήταν και παραμένει το αγαπημένο μου.

Αρκετοί μπορεί να είναι οι λόγοι που οι Armored Saint αποφάσισαν αρκετά πριν το ξέσπασμα της πανδημίας, πίσω στο 2018, να αποδώσουν ζωντανά το εν λόγω άλμπουμ στην ολότητά του, χωρίς να συμπίπτει με κάποια στογγυλή επέτειο. Πιθανότατα συμβολίζει τις δυσκολίες που είναι άμεσα συνδεδεμένες με τις ζωές μας, αλλά και την σωτηρία που μπορεί να προκύψει από μια θαυμάσια συλλογική προσπάθεια. Ακόμη και αν στην συνέχειά του προέκυψε ή έστω και προσωρινή, τί ειρωνεία, διάλυση, η ίδια πεντάδα (τετράδα από το δημοτικό!) ξαναμαζεύτηκε λίγα χρόνια αργότερα και παραμένει το καλύτερο παρεάκι. Πλέον, έχουν συμπληρωθεί τρεις δεκαετίες από την κυκλοφορία του, και η συγκυρία να κυκλοφρήσει η πρόσφατη επί σκηνής αποδόσή του, σε ήχο και εικόνα, φαίνεται ιδανική.

Προσωπικά, παρότι είχα την τύχη να δω ζωντανά το συγκρότημα δύο φορές, το 2000 στο An και το 2019 στο Up The Hammers, λυπάμαι πολύ που η επειτειακή περιοδεία δεν πέρασε από τα μέρη μας. Αντιθέτως χαίρομαι πάρα πολύ με την κυκλοφορία του "Symbol Of Salvation Live", καθώς μπορώ να ακούσω και να δω πως παίζονται ζωντανά αυτά τα δεκατρία σπουδαία τραγούδια αγνού heavy metal. Όποιος έχει μια σχετική επαφή με τους Armored Saint, μπορεί εύκολα να αντιληφθεί το εκρηκτικό χαρακτήρα που βγάζουν επί σκηνής. Από τα πρώτα τους βήματα άλλωστε, ήταν εμφανές ότι πρόκειται για περίπτωση απόλυτα δεμένης μπάντας με ιδιαίτερα καταρτισμένους μουσικούς. Ο Gonzo Sandoval πίσω από τα τύμπανα είναι ένα κτήνος που μαζί με τον περιζήτητο Joey Vera χτίζουν μία άψογη ρυθμική βάση, οι κιθαρίστες Phil Sandoval και Jeff Duncan ξερνάνε ριφάρες και σολάρες, ενώ τέλος ο John Bush με τη φωνάρα του επιβεβαιώνει πανηγυρικά τη ρήση για το παλιό καλό κρασί.

Δεν χρειάζονται παρά λίγα μόνο δευτερόλεπτα με πλάνα από τα παρασκήνια υπό τους ήχους των studio εκτελέσεων για να μπεις στο κλίμα, και η καταιγίδα ξεσπά υπό τους ήχους του εναρκτήριου δυναμίτη "Reign Of Fire" επιβεβαιώνοντας όλα όσα ξέραμε. Καταιγίδας συνέχεια έχουμε στο επόμενο και ισάξιο "Dropping Like Flies". Άλλωστε τα video του ομώνυμου και του "The Truth Always Hurts" που έχουν δοθεί στη δημοσιότητα είναι ενδεικτικά: Ήχος τούμπανο, ασπρόμαυρο φόντο, όμορφη εναλλαγή πλάνων, σκηνοθετική άποψη και μοναδικό ίσως αρνητικό το κοινό που δεν ακούγεται όσο θα θέλαμε να ακουγόμαστε εμείς, μιας και πρόκειται για club show. Οι ρυθμοί πέφτουν κάπως στο θαυμάσιο και νοσταλγικό "Last Train Home", για να ξαναπιάσουν κόκκινα στο εκκρηκτικό "Tribal Dance".

Σε αυτό το σημείο ο Bush απευθύνεται για πρώτη φορά στο κοινό της Νέας Υόρκης, λέγοντας ότι είναι η πρώτη φορά που επιχειρούν να παρουσιάσουν ζωντανά ένα ολόκληρο άλμπουμ με κάποια τραγούδια που έχουν παίξει προηγουμένως ελάχιστα ή καθόλου, γεγονός που τους βοηθά να φρεσκάρουν τη μνήμη τους. Θα οκλοκληρώσει ενθυμούμενος ότι μεγαλώνοντας στο Los Αngeles, δεν ταίριαζαν ούτε με την thrash ούτε με την hair metal σκηνή, καθώς εκτός από μεγαθήρια όπως οι Sabbath, οι Priest και οι Kiss, λάτρευαν εξίσου blues και soul μουσικές. Αυτός είναι ίσως και ένας από τους λόγους που κατέγραψαν το δικό τους, ξεχωριστό ύφος εντός των πλαισίων του καθαρού heavy metal, όπως φαίνεται και στο θαυμάσιο "The Truth Always Hurts" που ακολουθεί.

Ο Bush παίρνει ξανά τον λόγο για να προλογίσει το ορχηστρικό "Half Drawn Bridge" (στον δίσκο συνοδεύεται από τη φράση "there are times when we have to leave things that are undone - it is then that we must leap in faith" που υπογράφει ο Vera), καθώς και το υπέροχο "Another Day" με το τρομερό ξέσπασμα. Θυμάται τη δύσκολη εποχή όπου το συγκρότημα, έχοντας μάθει τα πολύ άσχημα νέα για την υγεία του Dave Prichard βρίσκεται πλέον εκτός της μεγάλης δισκογραφικής Chrysalis, και διασώζεται από τον Brial Slagel της Metal Blade.

Γυρνάμε πλευρά και συνεχίζουμε με το υπερσύχρονο για την εποχή του ομότιτλο του δίσκου, που σε προσωπικό επίπεδο πάντοτε θα σηματοδοτεί την προσμονή για το προσωπικό πλέον αγαπημένο "Hanging Judge" (ακούγεται μάλιστα και στην ταινία "Hellraiser III: Hell on Earth", με την μπάντα να το παίζει υποτίθεται ζωντανά). Αυτό το τραγούδι δεν υπάρχει και διάολε, σοβαρά δεν το 'χετε παίξει ποτέ ζωντανά; Φτου σας! Οι κομματάρες "Warzone", "Burning Question" και "Tainted Past" απλά και ωραία τερματίζουν το coolness, για να τερματίσει τη βραδιά το καιταιγιστικό "Spineless" μετά από 66 λεπτά, υπό τις ιαχές του κοινού.

Επειδή γενικότερα μπορεί να μιλάω σπάνια αλλά δεν λέω και λίγα, θα μου επιτρέψτε μερικές επιμέρους παρατηρήσεις και ξεχωριστές στιγμές για κάθε κομμάτι.

"Reign Of Fire": Η δισολία και το κρεσέντο στο φινάλε, με δίκασο, μπασαδούρα και τον Bush να τραγουδά έχοντας αγκαλιάσει τον Duncan.

"Dropping Like Flies": Το σέικερ του Bush και βεβαίως τα σόλο. Η σολάρα του Sandoval που δίνει τη θέση της στο καλύτερο σόλο του δίσκου. Κάθε φορά που το ακούω φαντάζομαι έναν θεόρατο ήλιο να ξεπροβάλλει μέσα από τη μαυρίλα.

"Last Train Home": Αναμφισβήτητα ο συγκλονιστικός Bush να ουρλιάζει μέσα από την ψυχή του "on the last train home". Όποιος έχει περάσει ώρες αμέτρητες από τη ζωή του σε τρένα και λεωφορεία καταλαβαίνει πολύ καλά.

"Tribal Dance": Συγκριτικά, πάντοτε το συμπαθούσα λιγότερο και μου χαλούσε κάπως το σερί της ασύγκριτης πρώτης πλευράς, οπότε θα πάω ξανά με το σόλο. Είναι όμως διασκεδαστικό και μεταφέρει δονήσεις.

"The Truth Always Hurts": Το εξωπραγματικό ουρλιαχό "learn to pacify / they you justify / never satisfied / the truth always hurts" πριν το υπέροχο φινάλε.

"Half Drawn Bridge": Ολόκληρο ένα highlight στη μικρή διάρκειά του, με τις υπέροχες μελωδίες από το μπάσο και τις κιθάρες σε κατακλύζουν.

"Another Day": Περιγράφει ιδανικά τις προσδοκίες μετά από πολύ δύσκολες καταστάσεις και απογειώνεται στο φινάλε, με κορυφαία απόδοση από ολόκληρη την πεντάδα.

"Symbol Of Salvation": Επίσης εμβληματικό με τον δικό τρόπο, ξεχωρίζουν τα παιξίματα πριν και μετά το κόψιμο.

"Hanging Judge": Οι κατά καιρούς γείτονες το είχαν μάθει καλά και κάθε φορά γίνομαι ξανά πιτσιρικάς. Πόσο δίκιο είχες ρε Brial Slagel για μία ακόμη φορά! ΣΥ-ΓΚΛΟ-ΝΙ-ΣΤΙ-ΚΟ!!!

"Warzone": Κάποτε θα ήμουν ευτυχισμένος αν ο δίσκος τελείωνε εδώ, ευτυχώς κάποια στιγμή αντιλήφθηκα πόσο πολύ coolness μπορεί να συνδυαστεί με δίκασο. Αυτά μόνο οι Armored Saint πριν από 30 χρόνια και σήμερα.

"Burning Question": Άλλο ένα παράδειγμα μέγιστου coolness και τρομερού groove από τον μεγάλο Gonzo, με μία ακόμη σπουδαία ερμηνεία. Σοβαρά τώρα, είχατε όλα αυτά τα κομμάτια για τον ίδιο δίσκο;

"Tainted Past": Μπορείς να είσαι progressive παίζοντας μόνο αγνό heavy metal; Μπορείς! Armored Saint είσαι αφού...

"Spineless": Και στο καπάκι να τελειώνεις με ένα thrash σφηνάκι; Τέλος!

Μετά από όλα αυτά, θα πω ένα πράγμα απλά και ωραία, εάν δεν έκανα myself clear που λένε φαντάζομαι και στην Pasadena: Οι φίλοι των Armored Saint επιβάλλεται να αποκτήσουν τουλάχιστον το DVD και οι λάτρεις του καλού heavy metal τουλάχιστον να ακούσουν, εάν τον αγνοούν, έναν δίσκο με καταπληκτικά τραγούδια και συγκλονιστικές κιθάρες. Για τους λάτρεις του βινυλίου, επιπλέον κίνητρο είναι πέντε επιπλέον τραγούδια από τετρακάναλο demo του 1989. Τα "Nothing Between The Ears", "Get Lost", "Medieval Nightmares", "People" και "Pirates" υφολογικά φαίνεται να λειτουργούν ως σύνδεση του "Symbol Of Salvation" με τον προκάτοχο "Raising Fear" και η ποιότητά τους καταδεικνύει την αξία όσων τραγουδιών κατάφεραν εν τέλει να μπουν πριν και μετά σε κανονικό δίσκο.

Αντί επιλόγου, προτιμώ να παραθέσω μια σχετική δήλωση του Joey Vera, την οποία θεωρώ ιδιαίτερα στοχευμένη και συγκινητική: «Καθώς είχαμε τραβήξει τους εαυτούς μας από τις στάχτες, νιώσαμε πολύ έντονα την επιθυμία κάθε μικρό πράγμα να μετράει. Έμοιαζε πιο σημαντικό από οτιδήποτε άλλο είχαμε κάνει. Πρωτίστως, δεν θέλαμε να είναι μάταιες οι προσπάθειες του Dave. Επίσης, είχαμε την αποστολή να ακούσει ο κόσμος αυτό για το οποίο δουλεύαμε τρία χρόνια. Το αστείο είναι ότι κατά τη διάρκεια διαχωρισμού του metal μεταξύ glam και thrash από το '85 έως το '89, νιώθαμε κάπως ότι έπρεπε να αποδείξουμε κάτι σε όλους τους άλλους. Κατά τη δημιουργία όμως του Symbol Of Salvation", είχαμε επίσης κάτι για να αποδείξουμε, μόνο που αυτή έπρεπε να το αποδείξουμε στον εαυτό μας.»