Ντεμπούτο άλμπουμ για τους Against Evil, μια σχετικά νέα μπάντα που μέχρι σήμερα είχε να επιδείξει ένα EP έξι κομματιών πριν τρία περίπου χρόνια, του οποίου οι φυσικές κόπιες ξεπούλησαν σαν ζεστό roti σε κάποιο υπαίθριο ταχυφαγείο στο Νέο Δελχί. Προφανώς, η αναφορά στις εξωτικές γαστρονομικές επιλογές της κεντρικής Ασίας μονάχα τυχαία δεν είναι, μιας και οι συμπαθείς metallers κατάγονται από τη «μεταλλομάνα» Ινδία και την περιοχή Visakhapatnam, λεπτομέρεια διόλου ευκαταφρόνητη παρά τις τεχνολογικές διευκολύνσεις και την ταχεία διάδοση των πληροφοριών της εποχής. Έτσι, κι ενώ σε άλλες περιπτώσεις το σχετικά τετριμμένο heavy/power υλικό (που επιφυλάσσει και μια guest εμφάνιση του Jeff Loomis για ένα εντυπωσιακό σόλο) του "All Hail The King" ίσως περνούσε απαρατήρητο, το γεγονός της ιδιαίτερης καταγωγής του και όλα τα παρελκόμενα που επιφέρει αυτή, ανάγουν το δίσκο σε ένα τιμιότατο άκουσμα που αξίζει το τσεκάρισμα έστω και μονάχα για λόγους περιέργειας.

Bandcamp

Πέρασαν αρκετά χρόνια από τον πραγματικά πολύ καλό, προηγούμενο, δίσκο τους "All We Destroy". H μπάντα σαν να μην πέρασε μια μέρα διατηρεί τον ήχο της σχετικά απαράλλαχτο και αρκετά προοδευτικό. Δυνατά τραγούδια σε prog ύφος, υπέροχα φωνητικά (μέχρι και ουρλιαχτά ανά φάσεις περνάνε από τα αυτιά μας) και αρκετά καλές συνθετικές ιδέες. Φυσικά το τσέλο αυξάνει την ζωντάνια στα κομμάτια τους. Ευέλικτο αλλά σταθερό παραμένει το κεντρικό σημείο. Δεν είναι τα κομμάτια που η σχολαστική πολυπλοκότητα κερδίζει καθώς ένα πιο πλούσιο και συναισθηματικό πλαίσιο κρατάει τις συνθέσεις σε ένα πιο μοντέρνο επίπεδο. Απευθύνεται σε φίλους του progressive metal αλλά δεν κολλάει μόνο εκεί. Είναι αρκετά καλό και πολύ heavy!

Bandcamp

Μεταφερόμαστε στη γειτονική Ιταλία, εκεί όπου το tribute σχήμα στους Judas Priest με το κατατοπιστικό όνομα Priest Killers αποφασίζει να συνθέσει τις δικές του συνθέσεις και να μην περιορίζεται απλώς στις Priest διασκευές. Έτσι, το alter ego τους με την ονομασία Evilizers έγινε γεγονός από πέρυσι, με την μπάντα να κυκλοφορεί φέτος το ντεμπούτο άλμπουμ της. Προφανώς, καμμία πρωτοτυπία ή έκπληξη δεν κρύβεται μέσα στις εννέα το σύνολο συνθέσεις του "Center Of The Grave", αφού η επιρροή των post-'70s Judas Priest είναι έκδηλη κι αδιαμφισβήτητη, ο Fabio Attacco ακούγεται σαν ένας περισσότερο μεσογειακός Ronny Hemlin (των Tad Morose), φέρνοντας κι εκείνος κατά νου τις ερμηνείες και τη φωνή του Tim "Ripper" Owens, μα ευτυχώς το σχήμα δεν παρασέρνεται σε καταστάσεις europower «τυρίλας», όπως πολλά από τα συγκροτήματα της ιταλικής classic metal σχολής. Αγνοώντας, λοιπόν, τα ζητήματα προσωπικότητας κι επικεντρώνοντας την προσοχή μας στην ουσία, το ντεμπούτο των Ιταλών είναι καλοπαιγμένο και πραγματικά ενδιαφέρον για αυτό που είναι, αποτελώντας μια καλή δισκογραφική εκκίνηση για τους ίδιους κι ένα συνολικά αξιοπρεπές άλμουμ στα πλαίσια του αγαπημένου Priest-ικού ήχου.

YouTube

Δεύτερο EP για τους Καναδούς Lycanthro, με το κουαρτέτο από το Ontario να είναι ταγμένο υφολογικά και συνειδησιακά στο κλασσικό metal των '80s. Έτσι, ανάμεσα στις άτσαλες κιθάρες που βρωμίζουν τον heavy metal-ικό αέρα, τις παθιασμένες, στα όρια της πόρωσης και του συμπαθούς φάλτσου ερμηνείες του τραγουδιστή τους και των αρκετών καλών ιδεών που λερώνονται από τόνους live-άδικης μπίχλας και ακατέργαστης συνθετικής ακολουθίας, κρύβεται μια δουλειά που αφήνει προοπτικές για μπόλικα ωραία πράγματα στο μέλλον. Για την ώρα, κρατάμε τις προθέσεις, κάτι παραπάνω από τα μισά των περίπου 33 λεπτών της διάρκειας της δουλειάς και τη συμμετοχή του Jacques Bélanger (τραγουδιστή των Exciter την περίοδο από το "Dark Command" έως και το "New Testament" άλμπουμ τους) στο καταληκτικό τραγούδι του EP και αναμένουμε τη συνέχεια με το ντεμπούτο άλμπουμ τους, όταν εκείνο έρθει.

Bandcamp

Στο τέταρτο προσωπικό του άλμπουμ, ο frontman των House Of Lords δεν απομακρύνεται ιδιαίτερα από το μελωδικό ύφος στο οποίο έχει καθιερωθεί, έχοντας μαζί του μια επίλεκτη ομάδα συνεργατών σε σύνθεση και παραγωγή. Κι ενώ φωνητικά τα πράγματα παρουσιάζονται παραπάνω από ικανοποιητικά, με τον Christian να δίνει λόγο ύπαρξης σε αρκετά κομμάτια με τη ζεστή του χροιά, σε επίπεδο αξιομνημόνευτων συνθέσεων ή έστω τραγουδιών που να ξεχωρίζουν πραγματικά από τα υπόλοιπα μέσα στο δίσκο, το αποτέλεσμα χωλαίνει. Πραγματικά, σε σύνολο έντεκα συνθέσεων δεν υπάρχει ούτε αυτή η μία στιγμή που να στέκεται ελάχιστα παραπάνω από τις υπόλοιπες, καθώς τα πάντα ρέουν αβιάστα, άκακα και, τελικά, μονότονα. Πάντως, οι φίλοι του είδους ή της βασικής μπάντας του Αμερικάνου ερμηνευτή ίσως βρουν κάποιον λόγο για να δώσουν μερικές ακροάσεις στο "Craving", αν και είναι προτιμότερο να στρέψουν την προσοχή τους σε κάποια κυκλοφορία ανάλογου ύφους που να δικαιολογεί τουλάχιστον επαρκώς το εμπορικό/πιασάρικο του χαρακτήρα της.