The Amity Affliction

Δεν υπάρχουν πολλά σχήματα στον μοντέρνο core μικρόκοσμο που να κατέχουν την τέχνη του single τόσο καλά όσο οι Amity. Οι όποιες ενστάσεις για ολοκληρωμένες κυκλοφορίες, ιδιαίτερα τις πιο πρόσφατες, γίνονται δεκτές. Έστω και μερικώς. Για την αδυναμία που είχαν ανέκαθεν σε ξεφωνημένα εμπορικές γραμμές, παρομοίως. Η ικανότητά τους να φτιάχνουν τραγούδια που μπορούν να σταθούν αυτόνομα και να μιλήσουν σε οπαδούς και μη, ωστόσο, δε χωράει αμφισβήτηση.

Η επιστροφή ένα χρόνο και κάτι μετά το "Everyone Loves You..." έρχεται ως επιβεβαίωση. Η μελωδική εισαγωγή δεν αργεί να δώσει τη θέση της στις χαμηλά κουρδισμένες κιθάρες, τις δίκασες και τα σκισμένα φωνητικά του Joel Birch. Τα γεμάτα συναίσθημα καθαρά του Ahren Stringer συμπληρώνουν μία γνώριμη εικόνα. Το ξέσπασμα στέκεται δίπλα στις πιο τσιτωμένες στιγμές του παρελθόντος. Η γέφυρα οδηγεί ιδανικά στο τελευταίο ρεφρέν.

Οι στίχοι στάζουν μαύρο με τον χαρακτηριστικό τρόπο που έχει καθιερώσει το συγκρότημα από τα πολύ πρώτα του βήματα. Η αφιέρωση στον μακαρίτη Sean Kennedy των I Killed The Prom Queen χτυπάει κατευθείαν κέντρο. Οι ισορροπίες ανάμεσα στην ηρεμία και τον όγκο, τον πόνο και την οργή είναι λεπτές, αλλά δεν χάνονται στιγμή. Μένει να φανεί κατά πόσο θα διατηρηθούν στα πλαίσια του LP. Μέχρι τότε.