Michael Jackson

Αν ζούσε ο Μιχάλης, θα είχε τέτοια υφή η παραγωγή του άραγε; Υπάρχει περίπτωση στο βαθύ μέλλον τα ολογράμματα να αντικαταστήσουν τις live εμφανίσεις καλλιτεχνών; Γιατί γενικά υπάρχει κάτι και όχι τίποτα; Το σωστό είναι μπαουλοντίβανο ή ντιβανομπάουλο; Αυτές και άλλες πολλές απορίες δημιουργήθηκαν στο μυαλό μου κατά την διάρκεια της ακρόασης του νέου compilation άλμπουμ του θρύλου της μουσικής στην ολότητά της και όχι μονάχα της pop. Όμως ας κρατήσουμε το πρώτο μου ερώτημα μιας και είναι το ζουμί της όλης υπόθεσης διότι έχουμε να κάνουμε με την δεύτερη μεταθανάτια προσπάθεια δημοσίευσης ακυκλοφόρητων τραγουδιών, που αυτή την φορά είχαν ηχογραφηθεί διάσπαρτα κατά την διάρκεια της καριέρας του.

Αν ζούσε λοιπόν... αν θα ήταν έτσι η παραγωγή ε; Και φυσικά όχι! Ακόμα και αν είχαμε να κάνουμε με έναν αστέρα μεγάλης ηλικίας, ακόμα αν αναλογιστούμε πως καθ' όλη την διάρκεια της καριέρας του ο MJ δεν κυνηγούσε πρωτίστως την πρωτοπορία, όχι και πάλι όχι δεν θα ήταν έτσι μια νέα του δουλειά. Γιατί; Διότι το κύριο χαρακτηριστικό της ιδιότητας των τραγουδιών του Michael Jackson ήταν η τελειοποίηση, η εξύψωση στα ουράνια και το μεγαλύτερο δυνατό αποτέλεσμα της pop της εκάστοτε εποχής.

Το κύριο πρόβλημα του "Xscape" εντοπίζεται μετά το τέλος της ακρόασης της κανονικής κυκλοφορίας, εκεί που ξεκινά η deluxe edition και αρχίζουν να παίζουν τα τραγούδια ατόφια, εκεί όπου πραγματικά το όλο θέμα έχει ουσία. Αλήθεια τι πίνουν εκεί στην Sony; Οι original versions που βρίσκεις εκεί είναι τουλάχιστον ένα-δύο σκαλιά πάνω από την μετάλλαξή τους. Τι ιδέα ήταν αυτή να χριστεί αρχιπαραγωγός αυτός ο απατεώνας ο Timbaland και τα κομμάτια να ακούγονται λες και απλά πέταξαν sample φωνητικών πάνω σε παραγωγές του 2014 (και κακές μάλιστα); Τα τραγούδια του "Xscape" δεν είναι κάποιας σύγχρονης προσπάθειας σαν αυτά του "Michael" (τι πατάτα ήταν και αυτή, τι τραγικές συνεργασίες) και έτσι καθίσταται πολύ δύσκολο να προσαρμοστούν στο σήμερα αλλά ίσως και ανώφελο. Δεν υπάρχει λόγος να πειράξεις την όλη ερμηνεία αλλά και πιο συγκεκριμένα να καταπλακώσεις αυτά τα «δυνατά» φωνητικά. Δεν νοείται να αλλάξεις την ατμόσφαιρα του "Love Never Felt So Good" που δημιουργεί η φωνή του MJ εν έτει 1983 παρέα μονάχα με ένα πιάνο, απαγορεύεται να πειράξεις έστω και στο ελάχιστο το "Chicago" (ρε, δεν ντρέπεστε λίγο;) εκεί όπου μπορεί να προσκυνήσει ακόμα και ολάκερη η contemporary RnB των '90s.

Για να καταλάβεις το πόσο κακή δουλειά έχει γίνει, σκέψου πως η καλύτερη και μόνη ενδιαφέρουσα παραποίηση είναι αυτή του "Slave To The Rhythm" και αυτό διότι το συγκεκριμένο κομμάτι στην αυθεντική μορφή του είναι εμφανέστατα το λιγότερο δουλεμένο και το περισσότερο «demo». Στα highlight αδιαφορίας πάντως βρίσκουμε επάξια τα synth του "A Place With No Name" και αξιοσημείωτη στιγμή γέλιου προκαλεί ο τίτλος "Do You Know Where Your Children Are"!

Κλείνοντας, τώρα, δεν μπορώ να μην πω δυο λόγια όσον αφορά την ηθική στην κίνηση της παρούσας κυκλοφορίας. Και φυσικά γίνεται για τα λεφτά. Ναι, είναι ανάρμοστη. Αλλά έλα τώρα, εδώ έχουμε μπροστά μας την κορυφή του άλλοτε mainstream χώρου. Μιλάμε για ποπ, άλλος πεθαίνει άλλος ανασταίνεται το χρήμα να γυρνάει είναι το θέμα βρε αδερφέ. Το όνομα πρέπει να ξεζουμιστεί, ποιος περίμενε κάτι διαφορετικό; Τρελή διαφήμιση, ξέχωρες συνεργασίες με νέα single, tribute από εδώ και από εκεί... μήπως και καμιά περιοδεία με ολόγραμμα;

Tο "Xscape" είναι μια κίνηση έξω από τα νερά της πραγματικής μουσικής ουσίας. Αλλά και από κάθε άλλη άποψη, ακόμα και από την ωμή πλευρά του να πουλήσω στους fan αυτό που θέλουν. Ή μήπως και όχι; Μήπως η αύρα του MJ μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αλλάξουν οι τρόποι συντήρησης της μουσικής βιομηχανίας; Νέοι καιροί, νέα ήθη στον ορίζοντα.