James Blake

Επίδοξοι ποιητές τριγυρίζουν ανάμεσα μας. Μερικοί βιάζονται να τους χρίσουν κάτι βαθύτερο από ότι είναι. Έτσι και στην περίπτωση του James Blake ο τύπος βάλθηκε να τον κατατάξει ως σαν τον νέο Hegarty και μάλιστα της ηλεκτρονικής, από πλευράς ερμηνείας. Μα δεν είναι καν ένας Hadreas της αντίστοιχης και δεν σηκώνω κουβέντα, διότι δεν υπάρχει το υπόβαθρο να στηρίξει κάτι τέτοιο και όταν κάνουμε τέτοιου είδους παρομοιώσεις θα πρέπει να προσέχουμε. Ναι, εξόφθαλμα υπάρχει πρόοδος και λαμπρό μέλλον, όμως τα φώτα πρέπει να στραφούν σε ένα συνδυαστικό χάρισμα που κουβαλάει.

Φούσκωσε γρήγορα όπως κάθε φέρελπις της εποχής του και όπως φαίνεται το ντεμπούτο του δεν άντεξε στην μάχη με τον χρόνο.

Την στιγμή που αρκετοί ειδήμονες μάχονταν για το αποτέλεσμα της παραποίησης του "Limit To Your Love" της Feist, εδώ στα δικά μας μέρη γινόταν γνωστός από κάποιο remix, αλλά μέχρι εκεί για την πλειοψηφία.

Να όμως που τώρα έρχεται να αποδείξει πως είναι κάτι παραπάνω και να ξεκρεμάσει κάθε παιδική ταμπέλα, όπως αυτή του post-dubstep. Ο κύριος κορμός πειραγμένου ολιγόστιχου ως σκυτάλη στα χέρια του έντονου μπάσου είναι ως ένα βαθμό παρελθόν. Ο Blake πια ρίχνει το βάρος σε πιο γεμάτες μελωδίες, στην φωνή του αλλά και σε συνεργασίες κάτι το οποίο σημαίνει πως αρχίζει και ωριμάζει όσον αφορά την παραγωγή.

Με το "Overgrown" δείχνει να είναι ο πιο φρέσκος νέος καλλιτέχνης εκεί έξω. Αυτή την στιγμή δεν υπάρχει κάποιος άλλος που να μπορεί να συνδυάσει τόσο κομψά τα trends της εποχής με την ποιότητα που αποπνέει ένας σοβαρός singer-songwriter. Για του λόγου το αληθές αναλογιστείτε πως κατάφερε και χώρεσε μέσα σε έναν δίσκο το πως θα ακουγόταν η έκρηξη του Bristol αν καθυστερούσε 20 χρόνια, την φιλτροποίηση-σήμα κατατεθέν του παρελθόν του, αχνές στιγμές future garage, την άρρωστη πρωτοπορία του Brian Eno μοντερνοποιημένη αλλά ακόμα και το vibe της φουριόζας underground ηλεκτρονικής του L.A..

Δεν είναι και λίγο να παίρνεις τα εύσημα της σοφιστικέ και όχι μόνο ηλεκτρονικής της Βρετανίας και των Η.Π.Α. Σίγουρα στην συνείδηση αρκετών έχει μεταλλαχθεί από ένας εκφραστής νέας γενιάς σε ξεχωριστό μουσικό κεφάλαιο ακόμα και αν είναι νωρίς. Ίσως αν πάρει κάποιες ξέχωρες παραγωγές στα χέρια να αποδείξει στους δύσπιστους πως είναι κάτι μεγάλο.

Ο Blake έχει το feeling, μπορεί να χαρακτηριστεί έστω και μισό βήμα μπροστά από την εποχή του έχοντας επηρεάσει αρκετούς (όχι δεν έκανε αυτός την αρχή, απλά ήταν ένας από αυτούς που έδωσαν ώθηση). Εμείς θα τον απολαμβάνουμε χαζεύοντας την παλίνδρομη τροχιά πλανητών ώσπου αυτοί να ευθυγραμμιστούν και να μας χαρίσει κάτι ακόμα καλύτερο.