Banco Del Mutuo Soccorso

Transiberiana

Inside Out (2019)
Από τον Σπύρο Κούκα, 16/07/2019
Η πραγματική υπόσταση των RPI πρωτοπόρων στον χώρο του προοδευτικού αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Καλώς ή κακώς, η επικράτηση της αγγλικής γλώσσας (και) εντός των rock πλαισίων έχει οδηγήσει σε μια σταδιακή υποτίμηση των ετερόγλωσσων μουσικών προτάσεων, γεγονός που από μόνο του αντιτίθεται στην οικουμενικότητα της μουσικής καθεαυτής. Έτσι, ακόμη και έμπειροι ακροατές σε διάφορα rock παρακλάδια σχεδόν απορρίπτουν οτιδήποτε δεν συμφωνεί με τα αγγλόφωνα πρότυπα, φέρνοντας σε δυχέρεια ακόμη και ιστορικά και ποιοτικά φτασμένες σκηνές, μεταξύ των οποίων και το περίφημο Rock Progressivo Italiano (εν συντομία RPI).

Η ιταλική προοδευτική rock σκηνή, περί ου ο λόγος, δεν (θα έπρεπε να) είναι άγνωστη στο ευρύ prog κοινό, καθώς μας έχει κληροδοτήσει σπουδαίες μπάντες (ειδικά την περίοδο των '70s) όπως οι Museo Rosenbach, οι Premiata Forneria Marconi, οι Area και οι Goblin, σχήματα που δεν είχαν να ζηλέψουν δημιουργικά απολύτως τίποτα από τους σαφώς πιο αναγνωρισμένους αγγλόφωνους συναδέλφους τους, μα κατέληξαν να αποτελούν θέμα συζήτησης και να εκτιμώνται όπως αρμόζει στην πραγματική αξία των κατά καιρούς αριστουργημάτων τους μονάχα από τους prog ρέκτες και τους ανά τον κόσμο συλλέκτες.

Μεταξύ των προαναφερθέντων, σημαντικότατο ρόλο στην ανάπτυξη και την εμπορική άνοδο και πτώση του ιταλικού prog rock διαδραμάτισαν και οι Banco Del Mutuo Soccorso, μια από τις πιο συνεπείς καλλιτεχνικά και μακροβιότερες ιστορικά μπάντες του συγκεκριμένου ιδιώματος, η οποία κι επιστρέφει φέτος στη δισκογραφική δράση (έπειτα από ένα διάλειμμα 25 - αν δεν προσμετρηθεί το "Nudo" άλμπουμ του 1997, που περιείχε ένα νέο τραγούδι σε τρία μέρη και παλαιότερο υλικό - χρόνων) με το δέκατο τέταρτο κατά σειρά δίσκο τους, το concept-ικής στιχουργικής "Transiberiana".

Ουσιαστικά, το νέο άλμπουμ των Ιταλών prog θρύλων στιχουργικά αποτελεί μια αλληγορία σχετικά με το «ταξίδι» της ζωής, με αυτοβιογραφική (για τον Vittorio Nocenzi) χροιά, το οποίο πολύ έξυπνα παραλληλίζεται εδώ με το δρομολόγιο του γνωστού (αλλά και του ιταλικού - βλέπε Transiberiana d'Italia) υπερσιβηρικού και, όπως κι εκείνο, διαθέτει πολλές «στάσεις» μέχρι τον τελικό προορισμό του. Μάλιστα, σε ένα πρώτο σχόλιο και για το μουσικό σκέλος του δίσκου, είναι εντυπωσιακό το επίτευγμα της μπάντας να «δέσει» μουσική και στίχους σχεδόν ιδανικά, με την κλιμάκωση και των δύο να είναι ανάλογη κι απρόβλεπτη, έστω κι εντός των αυστηρών, κλασικών prog πλαισίων.

Μουσικά, τώρα, το "Transiberiana" μοιάζει σαν μια μικρή prog αποκάλυψη, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως η ρωμαϊκή μπάντα συμπληρώνει αισίως μισό αιώνα ζωής φέτος, περίοδος μέσα στην οποία ποτέ δεν σταμάτησε να υφίσταται, ακόμη κι εντός των τελευταίων 20 χρόνων όπου υπήρχε κυρίως ως live act. Η ιταλική φινέτσα είναι πανταχού παρούσα, με κύριο εκφραστή τα εκλεπτυσμένα keyboard θέματα που με μαεστρία παρουσιάζει ο ιθύνων νους (και μοναδικό σταθερό μέλος σε όλη τους την πορεία) Vittorio Nocenzi, δοσμένη, όμως, μέσα από ένα κάθε άλλο παρά νοσταλγικό πρίσμα. Έτσι κι αλλιώς, το υλικό του δίσκου δεν στοχεύει καθόλου σε αυτόν τον παράγοντα, αφού οι όποιες παρελθοντικές αναφορές συμβαίνουν καθαρά λόγω του εν γένει ύφους της μουσικής, ενώ η πιο φρέσκια οπτική του Michelangelo Nocenzi, του γιου του Vittorio Nocenzi ο οποίος και συν-συνέθεσε μαζί με τον πατέρα του τη μουσική του άλμπουμ, σίγουρα συντέλεσε σημαντικό ρόλο στο πως προέκυψε το τελικό αποτέλεσμα, περιορίζοντας τις χρονικές διάρκειες εντός λογικών πλαισίων και ασκώντας πλούσια δημιουργικό αντίλογο.

Αυτό το γνώριμο, σχεδόν οικείο συναίσθημα που προκαλεί το άλμπουμ φαντάζει ως το μεγαλύτερο του προσόν, αφού οι ξεκάθαρες '70s prog δομές σε μεταφέρουν νοητά σε εκείνη την εποχή, ενώ ο άκρατος λυρισμός του συγκινεί, διατηρούμενος καθ' όλη τη διάρκεια του και ξεχωρίζοντας τους από τον περίγυρο της εποχής. Στα παραπάνω, διακρίνονται για την τεράστια συμβολή τους οι σχεδόν ελεγειακές κιθάρες, οι οποίες αν και αλληλοσυμπληρώνονται με τα πλήκτρα στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου, όταν έρχονται μπροστά πραγματικά ξεχωρίζουν για το ξεχωριστό τους ηχόχρωμα, ενώ ξεχωριστής αναφοράς αξίζουν και οι ερμηνείες του Tony D’Alessio.

Ο τελευταίος, αποτελεί μέλος της ιταλικής σκηνής ήδη από τις αρχές του '90, συμμετέχοντας σε progressive metal σχήματα όπως οι Lost Innocence και οι Scenario, αλλά κάνοντας κι ενα «ανοιγμα» στο πιο ευρύ κοινό με την παρουσία του προ πενταετίας περίπου στο ιταλικό X Factor και τους pop rappers Ape Escape. Κι αν τα παραπάνω λίγο ενδιαφέρον παρουσιάζουν συνολικά (με τους Lost Innocence, πάντως, να κυκλοφορούν τουλάχιστον ένα αξιόλογο άλμπουμ μέσω της Underground Symphony), εδώ καλείται να συγκριθεί στουντιακά πλέον με τον αδικοχαμένο Francesco Di Giacomo, την επί δεκαετίες φωνή της μπάντας.

Εκ του αποτελέσματος, τα καταφέρνει περίφημα, με αισθαντικές ερμηνείες οι οποίες - λογικά - απομακρύνονται υφολογικά από το τόσο χαρακτηριστικό ερμηνευτικό τρόπο του προκατόχου του, αλλά και με αισθητές διαφορές στη χροιά και την τονικότητα, παραμένοντας όμως απολύτως ταιριαστές με την αύρα του υλικού. Σίγουρα, γεγονός με τη δική του σημασία για μια μπάντα 50 ετών, αλλά και κρινόμενο ξεχωριστά, σε ό,τι αφορά μονάχα το νέο άλμπουμ.

Έχοντας ως μέτρο σύγκρισης μονάχα την πλούσια και τόσο ποιοτική δισκογραφία της μπάντας, θα τολμήσω να κατατάξω το "Transiberiana" εντός του πρώτου ποιοτικού μισού των πονημάτων της, όντας σίγουρα πιο πολυποίκιλο και συνολικά ενδιαφέρον από κάθε δουλειά τους εντός των '80s (αλλά και από το "Il 13" του 1994). Εννοείται, λοιπόν, πως μιλάμε για μια κυκλοφορία σαφώς προτεινόμενη εντός των prog κύκλων, με το σκόπελο του γλωσσικού παράγοντα να μην αποτελεί ικανή δικαιολογία για να αποτρέψει κάποιον φίλο του είδους απ' το να ασχοληθεί ενδελεχώς.

YouTube

  • SHARE
  • TWEET