Διαφυγόν Κέρδος

Οι Αθηναίοι Διαφυγόν Κέρδος μετρούν περισσότερο από τρεις δεκαετίες παρουσίας στην μουσική, με πολλές εμφανίσεις σε διάφορους χώρους. Ήδη από το 1985, ίσως να τους έχετε ακούσει να διασκευάζουν, σε κάποια μουσική σκηνή, κομμάτια «από την British Invasion των Stones και των Who, μέχρι την paisley underground των Dream Syndicate και την αυστραλέζικη ανεξάρτητη σκηνή, και από το ψυχεδελικό garage των Elevators και το πρωτόλειο punk των MC5, μέχρι την αναβίωση των Fuzztones και το psychobilly των Gun Club», όπως γράφουν στην επίσημη σελίδα τους. Αν και οι ίδιοι τοποθετούν την γέννησή τους κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και πιο συγκεκριμένα στο 1978, εν τούτοις, πέρασαν τριάντα χρόνια, μέχρι να φτάσει κάτι τι το -επισήμως- δισκογραφημένο στα ηχεία μας.

Με το τραγούδι "Η Ζωή Της Νύχτας", το οποίο κυκλοφόρησαν μέσα στο 2017, συμμετέχουν στην συλλογή "Στοιχειά" «που συνοδεύει το ένατο τεύχος του fanzine "Gew-Gaw"», όπως αναφέρουν στο δελτίο τύπου. Με έναν '60s garage/psych ήχο, από fuzzy κιθάρες, πλήκτρα και το χαρακτηριστικό tempo, οι Διαφυγόν Κέρδος δημιουργούν μια πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα που παραπέμπει, θα έλεγα, σ’ εκείνες που μας προσφέρουν οι δικοί μας Yesterday’s Thoughts.

Με αφορμή την κυκλοφορία του -εν λόγω- άνω track, ας θυμηθούμε και το πρώτο ολοκληρωμένο album τους, με τίτλο "Επιτέλους"!, που κυκλοφόρησε επίσημα το 2016, μετά από την πολυετή διαδρομή τους, η οποία όμως περιελάμβανε αρκετές ανεπίσημες κυκλοφορίες διαφόρων κομματιών τους.

Οι κλασικές rock 'n' roll φόρμες, άλλοτε με πιο hard, άλλοτε με πιο garage προσανατολισμό, όπως αυτές πέρασαν από το εξωτερικό στην χώρα μας τις περασμένες δεκαετίες, χαρακτηρίζουν τα δεκατρία τραγούδια του άλμπουμ. Ο Παύλος Σιδηρόπουλος και οι Εξαδάκτυλος, ο Γιάννης Γιοκαρίνης, οι Λευκοί Συμφωνία και οι Last Drive παραμένουν παρόντες σ’ αυτή τη δουλειά, προσδίδοντας στο άκουσμα κάτι το οικείο.

Το up-tempo που κυριαρχεί καθ’ όλη την ακρόαση, τα soli της κιθάρας, η χρήση των πλήκτρων και των αεροφώνων πληκτροφόρων όπως στη "Στιγμή", αλλά και των πνευστών στο "Μαλάκες", ενορχηστρώνουν ένα πλούσιο ηχητικό κολλάζ που έρχεται από το παρελθόν στο παρόν. Οι στίχοι στην ελληνική γλώσσα διαθέτουν ένα -κάπως- παιδαριώδες και παρορμητικό χιούμορ, το οποίο όμως παραμένει ημιτελές από μια -μάλλον- πρόχειρη γραφή, «σαν είναι νέοι και σκάνε μύτη από τις φάκες, οι έφηβοι λεν’ πως όλοι οι γέροι είναι μαλάκες / με τις κοιλιές τους κι όλες τις μπάκες / ένας μαλάκας είναι μαλάκας / να μην τσακώνεστε παλιοί και νέοι μαλάκες», «η γυναικεία διαίσθηση λειτούργησε καλά και τα κλειδιά δεν ταίριαζαν στην νέα κλειδαριά / ωραίος είναι ο έρωτας, μα πρώτα η καριέρα» ("Ζητήματα Καριέρας"). Μικρό δείγμα για το πόσο -ίσως- καλύτερα θα ακούγονταν οι μελωδίες με αγγλικό στίχο παίρνουμε στο τραγούδι "Έντονη Διαμαρτυρία Ενάντια Σε Μια Μειοψηφία Που Εκμεταλλεύεται Τη Σωματική Της Ρώμη".

Το "Επιτέλους" ακούγεται σαν ηχογράφηση μιας ζωντανής εμφάνισης, αφήνοντας τον ακροατή να ‘παρευρίσκεται’ την στιγμή της δημιουργίας του. Οι Διαφυγόν Κέρδος αποφεύγουν την αποστειρωμένη μουσική αποτύπωση, που -συχνά- χαρακτηρίζει τις studio ηχογραφήσεις, με αποτέλεσμα το άκουσμα να γίνεται πιο ζεστό. Οι ίδιοι φαίνεται πως γράφουν μουσική για να περάσουν καλά, αυτοί και το ακροατήριό τους. Την διάθεση αυτή έχουν μεταφέρει στο "Επιτέλους".

diafygonkerdos.gr