Yann Tiersen

Le Fabuleux Destin D' Amélie Poulain

Virgin (2001)
Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 07/11/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Το μυστικό του λιγωτικού ρομαντισμού της Αμελί είναι ένα πλαστό Παρίσι. Επί της οθόνης, ο Jean-Pierre Jeunet έκρυψε τα γκράφιτι, μεταφέρνοντας μια Γαλλία της μπαγκέτας και του μπερέ στα πρόθυρα του millennium. Η μουσική επένδυση εξαπατά και αυτή, πλασάροντας τα ακορντεόν ενός ροκά από τη Βρετάνη για soundtrack των παρισινών πλακόστρωτων. Κι όμως, για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους, η μουσική του Tiersen, όπως και η γαλλική κρέπα, ανήκει περισσότερο στην άγρια φύση των μεγαλίθων του βορά, παρά στα πέριξ του Πύργου του Άιφελ.

Σπασμένες συγχορδίες στα τρία τέταρτα, απ' αυτές που συνοδεύουνε τα βαλς, τσέμπαλο, ξυλόφωνο, μουσικά κουτιά, πολύ πιάνο, ακορντεόν και πάλι ακορντεόν, τέτοια ήταν τα συστατικά της μουσικής της Αμελί. Τέτοια ήταν, δηλαδή, και τα συστατικά που είχε διαλέξει ο Yann Tiersen για να βρει τη χαρακτηριστική μουσική του υπογραφή, στα πρώτα βήματα της δισκογραφίας του. Πολλά όργανά παίζουν λίγες νότες. Στη δεκαετία του '90, σε με χώρα με σχετικά φτωχή -ή μάλλον καλά κρυμμένη- rock σκηνή, ο ιδιοφυής συνθέτης απομακρύνθηκε από το rock της εφηβείας του και αποφάσισε να στραφεί προς τα ακουστικά όργανα και τις ενορχηστρώσεις που διανθίζονταν διακριτικά από ασυνήθιστους ήχους, όπως αυτός της παλιάς γραφομηχανής ή του μοναχικού χειροκροτήματος.

Ο σινεφίλ μύθος λέει πως ο σκηνοθέτης Jean-Pierre Jeunet βρήκε την ηχητική αφελή νοσταλγία που αναζητούσε για το παράξενο αναχρονιστικό παραμύθι του, όταν άκουσε στο αυτοκίνητο μιας βοηθού του κάποια κασέτα με συνθέσεις του Tiersen. Δυστυχώς ή -ίσως τελικά- ευτυχώς, ο συνθέτης δεν ήταν διαθέσιμος να αφιερωθεί πλήρως στις απατήσεις της ταινίας και συνέθεσε ελάχιστα ειδικά για αυτή - ενώ ένας «αστικός μύθος» λέει πως εμπνεύστηκε από τον Wagner, λίγο περισσότερο του δέοντος. Όμως, η σύμπτωση του οράματος ήταν τέτοια, που ανενόχλητα η συνδρομή του Tiersen προέρχεται κυρίως από τα τρία πρώτα του άλμπουμ, "La Valse Des Monstres" (1995), "Rue Des Cascades" (1996), "Le Phare" (1998), που είχαν ήδη κυκλοφορήσει, και από το τέταρτο, "L'Absente" (2001), που κυκλοφόρησε λίγο αργότερα. Το παράδοξο της αντιστροφής της μεθόδου, καθώς η ταινία εμπνεύστηκε από τη μουσική της επένδυση περισσότερο από ό,τι η μουσική από την ταινία, χάρισε στον Tiersen χωρίς ιδιαίτερο κόπο την απρόσμενη φήμη. Χάρη στη διεθνή επιτυχία της Αμελί, ο Tiersen άρχισε να βραβεύεται και να χαίρει σεβασμού παγκοσμίως, για μουσική που είχε ήδη περάσει απαρατήρητη έξω από την «εξάγωνη» χώρα.

Τα βαλς της Αμελί και οι παραλλαγές τους ξεναγούν τον ακροατή σε ένα Παρίσι που δεν υπάρχει. Αναγκάζουν τη φαντασία να προσκολλάται σε μια πανέμορφη Audrey Tautou, που περιφέρεται με πιρουέτες στο κιτς του πιο επίπονα όμορφου ονείρου. Το ήπιο πένθος της συννεφιάς της Βρετάνης φορά τη μάσκα του παρισινού φολκλόρ, ενώ δυο «ξένες» ασπρόμαυρες συνθέσεις, δια στόματος Al Bowlly και Fréhel, παρεμβάλλονται για να σκονίσουν την αισθητική με τον αυθεντικό θόρυβο της βελόνας του γραμμοφώνου του Μεσοπολέμου. Το ψέμα της τρελής Αμελί είναι ένα από τα ωραιότερα που ειπώθηκαν ποτέ.
  • SHARE
  • TWEET