Tom Petty & The Heartbreakers

Όταν στο τέλος της δεκαετίας του '70 ο Tom Petty, κόντρα σε ρεύματα και μόδες, ξεκίνησε να παίζει κλασικό rock με έντονο το αμερικανικό στοιχείο σίγουρα είχε όνειρα για κάποια αναγνώριση. Όχι όμως τόσο μεγάλη και σίγουρα όχι όπως του προέκυψε.

Ξεκινώντας στους δύο πρώτους δίσκους του από μία μικρή δισκογραφική εταιρία, μετά από την εξαγορά αυτής από την MCA, βρέθηκε να δουλεύει για μία μεγάλη πολυεθνική, κάτι με το οποίο ποτέ δε συμβιβάστηκε απόλυτα. Αυτό ήταν και η απαρχή μίας μεγάλης δικαστικής διαμάχης που τον εξάντλησε οικονομικά και τον ανάγκασε να δεχτεί να προχωρήσει στην κυκλοφορία του τρίτου του δίσκου με περιορισμένα αποθέματα συνθετικής διαύγειας. Για το λόγο αυτό επιστρατεύτηκαν και τραγούδια που ανήκαν στην περίοδο που, πάνω-κάτω με την ίδια παρέα που τον συνόδευε ως Heartbreakers, τότε περνούσαν ως Mudcratch. Υπό αυτές τις συνθήκες, βέβαια, κανείς δεν περίμενε να μπορέσει να ηχογραφήσει ένα δίσκο ισάξιο των προηγούμενων δύο, που του είχαν εξασφαλίσει κάποια δημοφιλία. Και όντως έτσι έγινε. Ο μπαγάσας ηχογράφησε έναν ακόμα καλύτερο δίσκο, που αποτέλεσε και την ουσιαστική του καταξίωση.

Ότι ο Tom Petty ήταν σε μεγάλο βαθμό ο σκαρφιστής μικρών κολλητικών rock τραγουδιών με έντονη προδιάθεση για ραδιοφωνική έκθεση είχε γίνει σαφές από προηγούμενες αντίστοιχες δημιουργίες, όπως τα "American Girl" (οι Strokes κάμποσα χρόνια αργότερα θα το κοπιάρουν για να δημιουργήσουν με το "Last Nite" ένα από τα σημαντικότερα τραγούδια της προηγούμενης δεκαετίας) ή "I Need To Know". Στο "Damn The Torpedoes", όμως, η ικανότητά του αυτή είναι ακόμα πιο έκδηλη αλλά και πιο αποτελεσματική, αφού το "Don't Do Me Like That" θα γίνει το πιο επιτυχημένο του single (έπιασε το Top 10) μέχρι τότε αλλά και για τα επόμενα 10 χρόνια. Βέβαια η πορεία του δίσκου ανέδειξε το εναρκτήριο "Refugee" ως το σημαντικότερο τραγούδι του και ένα από τα πιο αγαπημένα μέχρι σήμερα. Ξεκινάει με ένα μεθυστικό hammond και συνεχίζει με ένα εξίσου διεισδυτικό solo κιθάρας, που είναι αδύνατον να μη σε προδιαθέσει με τον καλύτερο τρόπο για το υπόλοιπο άλμπουμ. Στην ίδια κατηγορία ανήκουν και τα "Here Comes My Girl" και "Even The Losers", που κλείνουν το καρέ των «μεγάλων τραγουδιών» του δίσκου.

Όχι ότι παρουσίασε κάτι διαφορετικό σε αυτόν τον τρίτο του δίσκο ο Tom Petty, σε σχέση με ό,τι είχε μέχρι τότε ούτως ή άλλως φανερώσει. Η αγάπη του για τον ηλεκτρικό Bob Dylan (αγάπη που θα ολοκληρωθεί και μέσα από μελλοντικές συνεργασίες) και τους Byrds είναι το καύσιμο που τροφοδοτεί τη συνθετική μηχανή του. Από αυτό ίσως πηγάζει και η έμπνευσή του για την απλή, αλλά εξαιρετικά εύστοχη, στιχουργική, είτε αυτή αφορά σε τραγούδια κοινωνικής ευαισθησίας, σε ερωτικές εξομολογήσεις ή στην περιγραφή της αμερικανικής καθημερινότητας.

Η εποχή που κυκλοφόρησε το "Damn The Torpedoes" ήταν ακριβώς και η εποχή που το κλασικό rock (όπως αργότερα ονομάστηκε) άρχιζε να πεθαίνει και νέα είδη κυριαρχούσαν ή έβγαιναν στην επιφάνεια. Φυσικά αυτό δε σήμαινε ότι δεν υπήρχε (και υπάρχει ακόμα) κόσμος που εξακολουθούσε να νιώθει έλξη από τον ήχο αυτό και είχε ανάγκη κάτι φρέσκο στο οποίο να στηριχθεί. Αυτό το κενό ήρθε και κάλυψε ο Tom Petty, τουλάχιστον σε αυτήν την πλευρά του Ατλαντικού - οι Dire Straits ανέλαβαν το ίδιο καθήκον στην άλλη. Αυτό το κενό, σε συνδυασμό με τη μαεστρική τραγουδοποιία του και τη δεμένη και ικανότατη ομάδα μουσικών του, είναι που έκανε και το δίσκο αυτό πλατινένιο, τον πρώτο στην καριέρα του.