Στέρεο Νόβα

Πίσω, στο 1993, η ελληνική δισκογραφία βρισκόταν για ακόμα μια φορά μπροστά στην ηλεκτρονική μουσική πρόκληση. Οι Στέρεο Νόβα, μόλις ένα χρόνο μετά την δήλωση ύπαρξης της electro πλευράς της ελληνικής μουσικής στην χώρα μας με το ντεμπούτο άλμπουμ που έφερε το όνομα τους, επέστρεψαν ξανά, αυτήν την φορά για να χτυπήσουν στο κόκαλο. Εκτός των δύο βασικών και ιδρυτικών μελών, Κωνσταντίνου Βήτα και Μιχάλη Δέλτα, η ομάδα ενισχύθηκε από τον Αντώνη Πι . Κι έτσι κάπως δημιουργήθηκε η «Δύναμη Βήτα-Δέλτα-Πι». Μια δύναμη που γεννήθηκε μέσα από μια εξίσωση τριών αγνώστων μουσικών «μεταβλητών» για την τοπική μουσική σκηνή.
Η "Ντισκολάτα" στην αρχή της, σερβίρεται ζεστή στα αυτιά του ακροατή, με μια "Νέα Ζωή 705" να ξεπροβάλει με τον ambient ρυθμό της από τα ηχεία. Είναι και το κομμάτι του άλμπουμ που με μικρές μετατροπές ξεπέρασε τα στενά ελληνικά σύνορα και κατάφερε να προβληθεί  στο ευρωπαϊκό MTV, εμπλουτισμένο με αγγλικούς στίχους και την μελαγχολική φωνή του Κωνσταντίνου Βήτα. Στην συνέχεια του άλμπουμ ακούγονται ηλεκτρονικοί ήχοι και στίχοι που στο δέσιμό τους χτυπούν ευαίσθητες χορδές του ακροατή, αν και σίγουρα του ξένιζαν εκείνον τον καιρό, προκάλεσαν αβίαστα μια έντονη οικειότητα με αυτόν. Για την εποχή, προφανώς και υπήρξε παράδοξο, αφού οι ελληνικοί στίχοι σε συνδυασμό με τους electro-ambient ήχους δεν ήταν ότι πιο εύπεπτο για το εγχώριο μουσικόφιλο κοινό. Αξίζει να σημειωθεί ότι την ίδια χρονιά κυκλοφόρησαν τα "Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια" από τις Τρύπες και η "Ξεσσαλονίκη" των Ξύλινων Σπαθιών που μεσουρανούσαν σε ένα πιο εύκολα προσβάσιμο είδος.

Σίγουρα οι Στέρεο Νόβα απείχαν κατά πολύ από το ηχόχρωμα των δύο μεγαλύτερων πρεσβευτών της ελληνικής rock σκηνής, παρ’ όλα αυτά όμως, το "Παζλ Στον Αέρα", το "Μικρό Αγόρι", ο "Ένας Μεγάλος Κόσμος" κατάφεραν να αγγίξουν τον ακροατή. Μεγάλο μέρος της ευθύνης σε αυτό φέρουν οι στίχοι που περιέχονται στην "Ντισκολάτα", που για κύρια πηγή έμπνευσής τους έχουν εικόνες από την καθημερινότητα και την σάπια ελληνική πραγματικότητα, δίνοντας παράλληλα μια νότα αισιοδοξίας, γεγονός που τη διαφοροποιεί από το "Στέρεο Νόβα". Αυτός είναι και ο πυρήνας της επιτυχίας του άλμπουμ που το καθιστά ταυτόχρονα και διαχρονικό. Ο Κωνσταντίνος Βήτα, άλλοτε δυναμικά κι άλλοτε με μια νοσταλγική, μελαγχολική χροιά, απαγγέλει σκληρούς στίχους και φτιάχνει σκληρές εικόνες, ραπάροντας πάνω σε ασύμμετρα στιχουργικά σύνολα, που πολλές φορές ακουμπούν τα όρια της μοντέρνας ποίησης. Όλα αυτά περιπλέκονται με την electro, που και αυτή με την σειρά της ανεβοκατεβάζει το tempo της καθώς περιπλανάται ανάμεσα στα tracks του άλμπουμ. Φυσικά μέσα του υπάρχουν και απογυμνωμένα από στίχους, instrumental κομμάτια, όπως η ονειρική "Βόλτα Με Την Πιούζυ", το "Πλάβο Σρέντα" με τον ανεξιχνίαστο τίτλο του, καθώς και η χορευτικότατη "Ποπ Κατσαρίδα", που καταφέρνουν να κτίσουν ένα άλμπουμ που αποδυκνύει ότι δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από της αντίστοιχες παραγωγές του εξωτερικού.

Με λίγα λόγια,  η "Ντισκολάτα", ακροβατώντας πάνω στο ηλεκτρονικό της tempo κι ανάμεσα από samplers και ασύμμετρες ρίμες, κατάφερε να απενεχοποιήσει την ακρόαση του συγκεκριμένου ιδιώματος, κρυφακούγοντας τις σκέψεις μας, μιλώντας την γλώσσα μας και στοχεύοντας απευθείας στο μυαλό και την καρδιά μας. Οι Στέρεο Νόβα απέδειξαν τελικά ότι κι αν δεν είναι rock θα πρέπει να τους φοβάσαι, γιατί το μόνο που χρειάζονται είναι «ένα μαύρο τριαντάφυλλο και την δύναμη για να παλεύουν» την μίζερη καθημερινότητα που ζούσαν τότε αλλά την ζεις τώρα κι εσύ. Μόνο που αυτοί είχαν βρει τον τρόπο να την αντιμετωπίζουν μέσα από την μουσική τους. Έστω και μέσα στα λίγα χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι την διάλυσή τους.