Jerry Lee Lewis

O Jerry Lee Lewis από τη Λουιζιάνα δεν έγινε Elvis. Η ιστορία μας θα άρχιζε από το σημείο που τελειώνει η ταινία του Jim McBride. Στο αποτελεσματικότατο biopic "Great Balls Of Fire!" αποτυπώνεται πολύ όμορφα το σχήμα του σκανδάλου. Ο εντυπωσιακά ανατέλλων αστέρας του rock'n'roll που φιλοδοξούσε να ξεπεράσει τον Βασιλέα από τον Μισισιπή, εξαφανίστηκε από το προσκήνιο εξαιτίας της αποκάλυψης του γάμου του με την δεκατριάχρονη εξαδέλφη του. Όμως ο Jerry Lee δεν άλλαξε «επάγγελμα». Ελίχθηκε υπογείως και συνέχισε να ταλαιπωρεί άσπρα και μαύρα πλήκτρα. Όπως μας αποκαλύπτει με σιωπηλό στόμφο ο McBride, μόλις πριν τους τίτλους τέλους: «Jerry Lee Lewis is playing his heart out somewhere in America tonight». Πάρα το «cheezy» του πράγματος, το μόνο ψέμα είναι ότι – ευτυχώς – δεν περιορίστηκε στην Αμερική.

Έξι χρόνια αργότερα, στις μέρες του «British invasion» έχοντας ανακτήσει μια πιθαμή από την αίγλη του, έχοντας χάσει το γιο του σε τραγικό δυστύχημα και περιοδεύοντας στην Ευρώπη, ο τραγικός θρύλος Jerry Lee Lewis βρέθηκε στο ιστορικό Star Club του Αμβούργου, τέσσερα χρόνια μετά από τις μυθικές εμφανίσεις των άγουρων Beatles, για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Εκείνη η συναυλία της 5ης Απριλίου του 1964 προσέφερε την καλύτερη, αυθεντικότερη και πιο ξέφρενη ζωντανή rock'n'roll ηχογράφηση όλων των εποχών. Αυτό υποστηρίζει η συντριπτική πλειονότητα των μουσικοκριτικών και αυτό ταπεινά προσυπογράφω με χέρια και με πόδια, καθώς τα γειτνιάζοντα βινύλια στο ράφι μου τρέμουν την μανία των δονήσεων από τα αυλάκια του θριάμβου "Live At The Star Club, Hamburg" και δεν τα πιάνει ύπνος τη νύχτα.

Στον χώρο αυτό, συνηθίζονται οι διθύραμβοι. Φταίει το πάθος του μουσικόφιλου. Φταίει ο ενθουσιασμός του ροκά. Εν προκειμένω, όμως, η ακρόαση των πρώτων δύο λεπτών αρκεί για να αποστομώσει οποιονδήποτε θα αμφισβητούσε τον ρεαλισμό της περιγραφής. Είναι ένας rock‘n’roll χείμαρρος. Στα μισά του δίσκου, οι Nashville Teens, η θαρραλέα μπάντα που είχε την τύχη να συνοδεύει τον «Killer» εκείνη την ιστορική μέρα, εμφανώς πασχίζουν να προλάβουν την ταχύτητα του δαιμονισμένου πιανίστα και την ορμή του ηφαιστειακού ερμηνευτή. Εκείνη η νεαρή βρετανική μπάντα γνώριζε τον τριαντάρη Jerry Lee Lewis, γιατί περιόδευε στην Αγγλία μαζί του λίγες μέρες πριν. Όταν οι Nashville Teens αποφάσισαν να «περιφερθούν» στα rock κλαμπ του Αμβούργου – όπως τόσοι άλλοι συμπατριώτες τους, την εποχή εκείνη – ο Αμερικανός τούς έκανε την τιμή για άλλο ένα βράδυ στο Star Club και ιδού το αποτέλεσμα. Ένα μουσικό πεδίο μάχης, μια εκδίκηση με όπλο τις νότες. Ο Lewis κάνει κυριολεκτικά «ό,τι θέλει». Λειτουργεί αναρχικά, με μπούσουλα το πιο πρωτόγονο rock συναίσθημα. Ξεκινά χωρίς μέτρημα, αλλάζει ταχύτητες και ένταση απρόβλεπτα, επιταχύνει ακραία, τελειώνει και ξαναξεκινά σαν να ήταν μόνος. Είναι κρίμα που το όνομά «Nashville Teens» δεν βρήκε τη θέση του στο εξώφυλλο του δίσκου, γιατί η αποστολή που έφεραν εις πέρας ήταν πραγματικός άθλος.

Επιλέγοντας τα τραγούδια της βραδιάς εκείνης, ο Jerry Lee παραμέλησε ελαφρώς τις προσωπικές του επιτυχίες, κρατώντας μόνο το "High School Confidential", το "Great Balls Of Fire" και το "Whole Lotta Shakin' Goin' On", ενώ έδωσε χώρο στο πιο άσημο αλλά πλέον χαρακτηριστικό "Lewis' Boogie". Εισέβαλε με έπαρση στο ρεπερτόριο που μοιράστηκε με τον Elvis Presley, εξουθενώνοντας με βαβούρα το "Hound Dog" και ξεσηκώνοντας με απολίτιστη αριστοτεχνία το «καλοχτενισμένο» "Mean Woman Blues" (που εδώ ονομάστηκε "I Got A Woman"). Βάδισε με βαρύγδουπη τεστοστερόνη στα λημέρια του Little Richard, με τα αχαλίνωτα "Good Golly, Miss Molly" και "Long, Tall Sally". Μεράκλωσε τα rhythm & blues στο ρυθμό του "Money (That's What I Want)" του Barrett Strong και επανέφερε το "Matchbox" του Carl Perkins στον ίσιο «μαύρο» δρόμο. Τελικά όμως τα πρωτεία ανήκουν στην εντυπωσιακότερη και πιο ριψοκίνδυνη διασκευή του άλμπουμ, καθώς ο αθεόφοβος Jerry Lee τόλμησε και κατάφερε μα μετατρέψει τον απόλυτο soul ύμνο, το  "What'd I Say" του Ray Charles, σε μια rock'n'roll έκρηξη. Η κατάνυξη έγινε αλήτικη λαγνεία και αυτό ακριβώς είναι το rock'n'roll.

Η πορεία αυτού του άλμπουμ θα συγκινούσε. Ηχογραφήθηκε την εποχή που το αμιγές rock'n'roll έπνεε τα λοίσθια, για να αφήσει τόπο στη φόρα της ατέλειωτης σειράς των μεγάλων εξελίξεων του rock. Αποτελεί όμως το μνημείο που θα θυμίζει για πάντα την παντοτινά πιο τραχιά αφετηρία, την μεγαλύτερη τρέλα της μουσικής, μπροστά στην οποία κάμπτεται οποιαδήποτε αγριάδα μέλει να ακολουθήσει, όσο σθεναρά κι αν ξεσαλώνει ο Iggy Pop και όσες αιχμηρές παραμορφώσεις κι αν αποκτήσει η ηλεκτρική κιθάρα. Η ουσία ήταν εκεί, στον πάτο του βαρελιού, που απείχε πολύ από τις δάφνες των chart, και την απόσταση αυτή ο Jerry Lee Lewis τη διάνυσε ανάποδα. Το ταλέντο όμως φυσικά μεγαλουργούσε και υπογείως. Το άλμπουμ επανεκδόθηκε πολλές φορές, άλλαξε εξώφυλλα, βρήκε το απολεσθέν "Down The Line", «αρρώστησε» την Ευρώπη και την Ασία και όταν επιτέλους «έφτασε» στην Αμερική, το 1992 όλως περιέργως, αποδείχθηκε ότι ο κόσμος είχε αλλάξει πολύ σε διάστημα 28 χρόνων. Το στέμμα μπορούσε πλέον να ανήκει στον «υπόκοσμο».