Zola Jesus

Το τολμηρό ερώτημα στον υπότιτλο πηγάζει από το γεγονός ότι η Niki Roza Danilova από το Wisconsin των ΗΠΑ μοιάζει να έχει αγνοηθεί αρκετά από το κοινό και τον τύπο της ημεδαπής, παρά το γεγονός ότι δισκογραφεί ως Zola Jesus από το 2009 και έχει μόνο καλούς δίσκους στο ενεργητικό της. Εκείνοι οι λίγοι που την είδαν ζωντανά στην Αθήνα το 2015 μπορούν να μαρτυρήσουν περισσότερα για την θεατρικότητα και την δύναμη της φωνής της όμως η νέα, έκτη στο σύνολο, δισκογραφική της δουλειά δείχνει να αποτελεί εξαιρετικό σημείο εκκίνησης για όσους θελήσουν να διορθώσουν την αδικία.

Τί είναι αυτό που κάνει όμως την Zola Jesus αρεστή σε ένα πολυποίκιλο κοινό, από φίλους της pop ως τους σκληροπυρηνικούς που την αποθεώνουν σε φεστιβάλ τύπου Roadburn; Η απάντηση βρίσκεται στην μουσική και είναι μάλλον εμφανής: η pop φόρμα που αναμιγνύεται με industrial, νέο-goth και πειραματικά στοιχεία μοιάζει να τσεκάρει όλα τα κουτάκια, τουλάχιστον για εκείνο το ώριμο κοινό που έχει ξεπεράσει τις αρτηριοσκληρώσεις των genres. Παρόλα αυτά, το "Arkhon" παραμένει πολύ προσιτό - λιγότερο πειραματικό από περασμένα άλμπουμ της Emma και λιγότερο γοτθικό από την Chelsea - και δεν πουλάει στον ακροατή υπερβολική κουλτούρα.

"Lost", "The Fall", "Undertow", "Into The Wild": Τα πρώτα τέσσερα tracks του άλμπουμ, παρά τους σκοτεινούς τους τίτλους, παρουσιάζουν μια ιδιαίτερη εξωστρέφεια. Σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζει το γεγονός ότι αποτελεί μια περισσότερο συλλογική δουλειά σε σχέση με τους προκατόχους του, με την παρουσία του Randall Dunn (Sunn O)))) σε σύνθεση και παραγωγή και του Matt Chamberlain (Fiona Apple, David Bowie, Bob Dylan) στα τύμπανα. Η Zola Jesus με αυτή την κίνηση μοιάζει να θέλει να σπάσει το πρότερο κουκούλι της μοναχικής δημιουργού και να ενωθεί, να συνυπάρξει, να ανοίξει διαφορετικά φτερά. Το "The Fall" θα σε κάνει να θες να χορέψεις και, κοίτα εδώ κάτι πράγματα, να περάσεις καλά!

Το άλμπουμ θα παρουσιάσει σταδιακά και διαφορετικά, σκοτεινότερα πρόσωπα. Μια απειλητική κινηματογραφικότητα τρυπώνει στο "Dead & Gone" και experimental παιχνιδίσματα στο "Sewn" και στο "Fault", η παραγωγή είναι όμως πολύ καλή και διατηρεί την απαιτούμενη στιλιστική ομοιομορφία. Ακόμα περισσότερο, τα πάντα δένουν με την φωνή της Danilova. Μια φωνή που, αν και δεν ηχεί τόσο εντυπωσιακή όσο μιας Bush ή μιας Galas (δηλωμένες μεγάλες της επιρροές), αλλάζει συχνά δέρμα και ύφος, διαθέτοντας μια πιο μεγάλη γκάμα από ότι ίσως υποδεικνύει η πρώτη εντύπωση. Άκουσε την στο εκπληκτικό "Desire" να χαρίζει μια τρομερή ερμηνεία σε ψηλές νότες, με μόνη συνοδεία ένα πιάνο. Αυτό αρκεί να σε πείσει.

Ας σημειωθεί όμως εδώ ότι το "Arkhon" παραμένει πρώτα και πάνω απ' όλα ένας pop δίσκος, με τα διάσπαρτα και τόσο επίκαιρα 80s synth στοιχεία να κάνουν συχνά την εμφάνιση τους. Πρόκειται όμως για μια pop που διατηρεί συνεχώς ένα σημαντικό συνθετικό κι ενορχηστρωτικό βάθος και δεν γίνεται ποτέ φτηνό ή γλυκανάλατο. Μια pop που διατηρεί τα σκοτάδια της, όπως και το φως της, σε ένα υγιές, ισορροπημένο σημείο. Το "Do That Anymore" που κλείνει το άλμπουμ αφήνει δειλά την επίγευση μιας σχεδόν ματζόρε ελπίδας, αν και κανείς κύκλος δεν μοιάζει να κλείνει ολοκληρωτικά.

Με το μεγαλύτερο μέρος του να βρίσκεται συνθετικά σε υψηλά επίπεδα, το "Arkhon" είναι ένα πολύ καλοφτιαγμένο και πλήρες άλμπουμ από μία ακόμα εξαιρετικά ταλαντούχα καλλιτέχνιδα. Παραμένοντας ισόποσα εξομολογητικό, συμβολικό, sophisticated όσο κι ευχάριστο, καλεί τον ακροατή στα μυστικά του λυκόφωτα, διατηρώντας μουσικά έναν επίκαιρο χαρακτήρα, σε σχέση τουλάχιστον με όσα περιμένουμε από έναν καλό κι όχι ιδιαίτερα προφανή pop δίσκο. Έναν δίσκο που μπορεί να αφορά αρκετούς.

Bandcamp