Zeromancer

Όταν προσπαθείς να συγκεντρώσεις πολλά διαφορετικά στοιχεία και να τα πλασάρεις με την πιο εμπορική ταμπέλα των καιρών, το αποτέλεσμα σίγουρα θα είναι η παταγώδης αποτυχία. Industrial rock λέει, synth electro pop λέω εγώ, με πάμπολλα «copy / paste» από Mesh και έναν σκληρό τόνο Marilyn Manson, άντε και κανένα «Rammstein» αγριεμένο πλήκτρο στο τσακίρ' κέφι. Zeromancer το εν λόγω γκρουπ εκ Νορβηγίας, "Sinners International" το τέταρτο, κατά σειρά, άλμπουμ τους και το πείραμα μεταγραφής από το underground label της Cleopatra στην πολλά υποσχόμενη Trisol, που μας έχει καλομάθει τώρα τελευταία με τις εξαιρετικές κυκλοφορίες της, μάλλον απέτυχε.

Το "Sinners International", έξι χρόνια μετά το τελευταίο τους "Zzyzx" του 2003, δεν είναι κακό άλμπουμ, μόνο που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό και όχι από κατάπληξη, αλλά από ατόφια και καθάρια βαρεμάρα: 42 λεπτά, κατά τη διάρκεια των οποίων δε γίνεται τίποτα το συγκλονιστικό, κι ενώ περιμένεις και περιμένεις με όλη την καλή διάθεση να «χτυπηθείς», αν σταθείς τυχερός, μπορεί και να κουνήσεις το μικρό σου δαχτυλάκι την ώρα της ακρόασης του "My Little Tragedy", με κορυφαία στιγμή αυτή του "Fictional" που θα πείσει κι εσένα πως το έχεις ακούσει σε ένα πρόσφατο deja-vu που είχες στον τρίτο οίκο του Υδροχόου. Μπέρδεμα δηλαδή.

Η φωνή είναι εντελώς και παντελώς Mesh, το ίδιο και τα πλήκτρα στο μεγαλύτερο μέρος τους, ενώ το γράψιμο των κομματιών δεν κρύβει ούτε μία έκπληξη, με μοναδική εξαίρεση την εισαγωγή του "Ammonite" που κλείνει το cd. Αν πάλι δεν την «ψάχνεις» και τόσο πολύ, ίσως να περάσεις και λίγο καλά - αμφιβάλλω όμως αν θα τους αναζητήσει το cd player σου (και κατ' επέκταση κι εσύ) σε πιθανή αυτοεξορία τους σε κάποιο ράφι της σκοτεινής σου δισκοθήκης.

Next!