Wretched

Δεν θα το κρύψω. Είναι πολλές οι φορές που νιώθω τρομοκρατημένος από τον όγκο της μουσικής που παράγεται τη σήμερον ημέρα. Ξέρω ότι, όσο μεγάλες ποσότητες και να καταναλώνω, πάντα θα υπάρχουν κι άλλες αξιόλογες μπάντες τις οποίες πιθανότατα δεν θα μάθω ποτέ. Με τους Wretched, για παράδειγμα, πολύ δύσκολα θα ερχόμουν σε επαφή, αν το promo του τρίτου τους δίσκου δεν έπεφτε στα χέρια μου.

Με μια πρώτη επαφή, το "Son Of Perdition" φαίνεται να έχει ως αφετηρία το κοινό πεδίο που σχηματίζει το τεχνικό death με το deathcore, πλησιάζοντας αρκετά το ηχητικό μακελειό των Within The Ruins, The Black Dahlia Murder και Job For A Cowboy, ενώ υπάρχουν στιγμές που στο προσκήνιο θα βρεθούν ακόμη και οι Behemoth. Από την χαρακτηριστική πολυπλοκότητα των riff και την εξέχουσα θέση των solo, μέχρι το σε σημεία μηχανικό rhythm section και τα ακραία φωνητικά που εναλλάσσονται από σκισμένα σε υπερβοθρέ και τανάπαλιν, όλα τα απαραίτητα συστατικά είναι εδώ. Μάλιστα, θα μπορούσες να πεις ότι τα αποτελέσματα στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι λίγο-πολύ τυπικά για το είδος, ιδίως αν λάβουμε υπόψη ότι τα μέλη της μπάντας δεν βγάζουν μάτια σε επίπεδο τεχνικής. Ωστόσο, οι Αμερικανοί υποστηρίζουν επαρκώς τον βαθμό δυσκολίας που επιτάσσει ο συνδυασμός των ειδών που εκπροσωπούν, προσαρτώντας πάνω τους μία-δύο επιπλέον ιδιαιτερότητες προκειμένου να τα εμπλουτίσουν.

Εν πρώτοις, ένα μεγάλο μέρος της μελωδικότητας των Wretched πηγάζει από τη σκηνή του Göteborg, κι αυτό είναι κάτι που τους δίνει μία υφή αρκετά πιο προσιτή σε σύγκριση με πολλά άλλα αντίστοιχα συγκροτήματα. Μπορεί να μη διακρίνεται εύκολα στα πιο βαρβάτα "Imminent Growth" και "Dilated Disappointment", για παράδειγμα, όμως κομμάτια σαν το "Repeat... The End Is Near" ή το "Dreams Of Chaos" δεν προσπαθούν να κρύψουν τις προφανείς αναλογίες τους με At The Gates και λοιπούς.

Η δεύτερη -και εκτενέστερη- απόκλιση από τα συνηθισμένα, ωστόσο, εμφανίζεται στο τριμερές instrumental, "The Stellar Sunset Of Evolution". Με μια ήρεμη προοδευτικότητα και έναν έντονα «κινηματογραφικό» ήχο, η σύνθεση χτίζεται σταδιακά χρησιμοποιώντας στοιχεία από flamenco και ελάχιστη παραμόρφωση στις κιθάρες, καταλήγοντας σε μία όαση από πανέμορφα lead. Λίγο αργότερα, μάλιστα, στον επίλογο του δίσκου με το "Decimation", η μπάντα δεν διστάζει να συμπεριλάβει στον ήχο της ακόμη και κάποια έγχορδα, διευρύνοντας ακόμη περισσότερο το οπτικό της πεδίο.

Τελικώς, αυτές οι εκ διαμέτρου αντίθετες όψεις του "Son Of Perdition" το καθιστούν ένα ομολογουμένως δύστροπο άκουσμα, αν και ως εξίσου ακριβής χαρακτηρισμός ευσταθεί και το «άκρως ενδιαφέρον». Το θέμα είναι ότι το ένα δεν ακυρώνει το άλλο και, επομένως, εάν κάποιος αποφασίσει να ασχοληθεί με τους Wretched, οφείλει να είναι κατάλληλα προετοιμασμένος.