Whitesnake

Όχι, δεν θα διαβάσετε σ' αυτό το review για τα κατορθώματα του Blackmore και των λοιπών, το '72. Θα καταπιαστούμε με κάτι πιο σύγχρονο. Το φθινόπωρο του 2011, η Forevermore περιοδεία των Whitesnake πέρασε από τη Σαϊτάμα της Ιαπωνίας, χώρα στην οποία το Ασπρόφιδο έχει πολλούς ένθερμους οπαδούς. Τώρα, αυτό δεν θα μας έκοφτε κι ιδιαίτερα, αλλά αυτοί οι ένθερμοι οπαδοί κατέκλισαν με εκκλήσεις τη μπάντα, σχετικά με μια επίσημη κυκλοφορία εκείνης της (ήδη μαγνητοσκοπημένης για την τηλεόραση) εμφάνισης, με αποτέλεσμα το συγκρότημα να ενδώσει. Έτσι, το "Made In Japan" θα βρεθεί στα δισκοπωλεία.

Στη θεωρία, κάτι τέτοιες κινήσεις μοιάζουν ονειρικές και βγάζουν την εικόνα της μπάντας που αγαπά τους φαν και τους τιμά και τους λατρεύει κλπ κλπ. Καλά όλα αυτά και αξιέπαινα, αλλά πόση ουσία έχουν εντέλει; Περισσότερα γι' αυτό παρακάτω.

Πρώτα, θα έπρεπε να πούμε δυο λόγια για το τι μας παρουσιάζεται στο συγκεκριμένο live άλμπουμ. Η διάρκειά του είναι 76 λεπτά, δηλαδή αρκετά σύντομο, δεν υπάρχει όμως περιθώριο για παράπονα, μιας και το setlist της τελευταίας περιοδείας του συγκροτήματος ήταν αυτό ακριβώς που μας παρουσιάζεται εδώ, δίχως περικοπές. Μάλλον την μυρίστηκαν τη δουλειά οι ιθύνοντες, αφού έχει γίνει η προσπάθεια να γεμίσει κάπως το όλο πακέτο, με ένα bonus CD, το οποίο περιέχει στιγμές απ' το soundcheck εκείνης της βραδιάς. Φιλότιμο μεν, όχι αρκετό για να πείσει δε.

Όσον αφορά το συγκρότημα αυτό καθ' αυτό και την απόδοσή του τώρα, δεν υπάρχουν σημαντικές ενστάσεις. Ο κάθε μουσικός κάνει ικανοποιητικά τη δουλειά του, με το σημείο που θα εντυπωσίαζε όμως να λείπει. Η φωνή του David Coverdale είναι καμπάνα, γεγονός που ίσως να αμφισβητούσα την «αυθεντικότητά» του, εάν δεν τον είχα ακούσει το '11 στο πέρασμά του απ’ εδώ. Σίγουρα, οι απαραίτητες «διορθωσούλες» έχουν γίνει, δεν πιστεύω όμως σε βαθμό που να αλλοιώνεται σημαντικά το αποτέλεσμα.

Όσο ικανοποιητική είναι η φωνή του κυρίου Coverdale όμως, άλλο τόσο αποκαρδιωτικά είναι κάποια άλλα στοιχεία. Αρχικά, τα δύο solo - η κιθαριστική «μάχη» των Dough Aldrich και Reb Beach, και -κυριότερα- το drum solo του Brian Tichy. Αυτές οι δύο στιγμές, μπορεί να επιτρέπουν στον Coverdale να πάρει μια ανάσα, αλλά έτσι όπως είναι τοποθετημένες στο setlist (ανάμεσά τους μεσολαβεί μόλις ένα κομμάτι), αυτό που καταφέρνουν είναι να καταστρέφουν οποιοδήποτε momentum έχει δημιουργηθεί μέχρι εκείνη την ώρα. Αυτό ίσχυε σε κάποιο βαθμό και όταν είχα παρακολουθήσει το σχήμα, αλλά όταν μιλάμε για ένα live άλμπουμ μόλις δώδεκα κομματιών, εκ των οποίων τα δύο από αυτά είναι instrumental σόλο συνολικά δεκατριών λεπτών, τότε κάτι πάει στραβά.

Ένα ακόμα βασικό στοιχείο που με ενόχλησε στο "Made In Japan" ήταν ο ήχος. Το συγκρότημα είναι γνωστό πως έχει, τόσο στους δύο τελευταίους δίσκους όσο και στις συναυλίες, έναν γεμάτο και «μεγάλο» ήχο, όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση κάτι δεν μου έκατσε καλά. Αυτός που μας παρουσιάζεται εδώ δεν είναι άσχημος, είναι όμως μπουκωμένος. Δύσκολα ξεχωρίζουν τα όργανα το ένα απ' το άλλο, κάτι που έχει να κάνει αναμφίβολα και με την προσέγγιση που έχει η μπάντα στις live εμφανίσεις τις. Πάντως, το ηχητικό αποτέλεσμα δεν ικανοποιεί απόλυτα, αφού θεωρώ πως θα μπορούσε να έχει γίνει πολύ καλύτερη δουλειά στην επεξεργασία του.

Κλείνοντας, ας επιστρέψουμε σε αυτό που ανέφερα στην αρχή. Αξιέπαινη η κίνηση των Whitesnake να κυκλοφορήσουν ένα live άλμπουμ μετά από απαίτηση των οπαδών τους, αλλά η ουσία μοιάζει να λείπει. Ειδικότερα εάν κοιτάξουμε την προηγούμενη live κυκλοφορία τους, η οποία έγινε κι αυτή διαθέσιμη μετά από αίτηση οπαδών ("Live At Donington 1990"). Ως μια ιστορική στιγμή στην πορεία του σχήματος, είχε πολύ περισσότερο νόημα εκείνη η κυκλοφορία, απ' ότι το "Made In Japan", το οποίο χρησιμεύει, εντέλει, μονάχα ως ένα σουβενίρ από την Forevermore World Tour και τίποτε άλλο.