Wastefall

Self Exile

Sensory (2006)
Από τον Άλκη Κοροβέση, 06/07/2006
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που κατέβασα από το site (υπό κατασκευή εκείνη την περίοδο) των Wastefall ορισμένα samples από την τρίτη τους, άτιτλη ακόμα, δουλειά. Χρειάστηκε λοιπόν τόσος καιρός για να μπορέσω να «χωνέψω» κατά κάποιο τρόπο τις νέες συνθέσεις και λίγος ακόμα όταν άκουσα ολόκληρο τον δίσκο. Για να ξεκινήσουμε όμως από την αρχή.

Μετρώντας μόλις 3 χρόνια ζωής, οι Wastefall στην σύντομη μέχρι τώρα πορεία τους έχουν κατορθώσει πράγματα που άλλοι τα φαντάζονται μια ζωή. Πρώτο και καλύτερο, η παρουσία τους ως support στο περσινό Rockwave στους μεγάλους Black Sabbath. Επίσης, δεν είναι λίγο πράγμα να σε συγκρίνουν με ένα συγκρότημα της αξίας των Pain Of Salvation. Όλα αυτά όμως δε θα μπορούσαν να έχουν προκύψει χωρίς αιτία. Η κυκλοφορία του "Soulrain 21" το 2004 ήταν το μεγάλο βήμα που ώθησε την καριέρα τους εντός αλλά και εκτός συνόρων. Μετά από αυτή την κυκλοφορία τελείωσε και το συμβόλαιο τους με την Sleaszy Rider. Δεν έχασε την ευκαιρία η Sensory Records, εταιρία που εδρεύει στην Αμερική, και τους έκλεισε. Αποτέλεσμα αυτής της συμφωνίας ίσως είναι και η επικείμενη εμφάνιση τους στο ProgPower, φεστιβάλ που διοργανώνεται στην Αμερική.

Μετά από μια μικρή αναδρομή, επιστρέφω στο παρόν και το "Self Exile". Πραγματικά αυτός ο δίσκος με έβαλε σε σκέψεις γιατί το πρώτο άκουσμα ομολογώ πως δε με ενθουσίασε. Έχοντας ακούσει τις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες των παιδιών, ξεκινώντας ωστόσο από το "Soulrain 21", ήξερα για τις δυνατότητες τους. Έτσι δεν το έβαλα κάτω και αποφάσισα να βρω το φως στο τούνελ. Και τελικά αυτό που προκαλούσε τη λάμψη ήταν ένα διαμάντι που το μόνο που ήθελε ήταν λίγο σκάψιμο παραπάνω για να βγει στην επιφάνεια.

Όντας συνηθισμένος σε πιο πιασάρικες συνθέσεις, οι συγκεκριμένες του "Self Exile" αρχικά με ξένισαν. Η ουσία όμως είναι ότι με τον εν λόγω δίσκο αποποιούνται την ταμπέλα Pain Of Salvation. Αυτό είναι που πετυχαίνουν περισσότερο με αυτή τη δουλειά. Σπάνε τα όρια που μόνοι τους είχαν θέσει. Ανεβάζουν και άλλο τον πήχη και να δούμε που θα φτάσουν.

Πιο Nevermore-ικές συνθέσεις, άλλοτε μελωδικές, άλλοτε funky και άλλοτε χαοτικές. Πλήκτρα που γεμίζουν τα κομμάτια, μερικές νότες από βιολί, γρεντζαριστά φωνητικά αλλά και καθαρά στην ωριμότερη μορφή τους, πιο τεχνικό και ταυτόχρονα πιο hardcore κιθαριστικό παίξιμο και ένα εξαιρετικό drumming (νέο μέλος στο σχήμα), γαρνιρισμένο με μια ψυχεδελική ατμόσφαιρα που χαρακτήριζε τους Psychotic Waltz, το πακέτο φαίνεται πιο πλήρες από ποτέ. Φυσικά και εδώ δε λείπει η πετυχημένη συνταγή των προηγούμενων δίσκων, είναι όμως καλά κρυμμένη και αποκαλύπτεται μόνο μετά από εντατικές ακροάσεις. Σαφώς και ο συγκεκριμένος είναι ο πιο βάρβαρος δίσκος των Wastefall. Ταυτόχρονα είναι και ο πιο προοδευτικός, καταφέρνοντας να συνδέσει τόσα πολλά διαφορετικά στοιχεία σε αρκετά κομμάτια που δεν έχουν σαφή δομή.

Όποιος λοιπόν αποφασίσει να μπει στον αρρωστημένο (με την καλή έννοια πάντα) κόσμο των Wastefall, θα βγει κερδισμένος κατά τη γνώμη μου. Εξάλλου, σ' αυτόν τον παρανοϊκό κόσμο που ζούμε, το άκουσμα του "Self Exile" αποτελεί ένα ευχάριστο διάλειμμα.

  • SHARE
  • TWEET