W.A.N.T.E.D

Δεκαπέντε χρόνια το παλεύουν οι W.A.N.T.E.D από τη Θεσσαλονίκη, οι οποίοι από την πλευρά τους εξ’αρχής κάνουν το καλύτερο δυνατό. Δεν φταίνε οι ίδιοι που δεν γεννήθηκαν στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού ώστε να τους τσιμπήσει κάποια ντόπια εταιρεία και όλα τα υπόλοιπα να κυλήσουν όμορφα και εύκολα. Για τα ελληνικά δεδομένα και την εποχή της «κρίσης», το ότι το συγκρότημα ακόμα συνεχίζει να υφίσταται, αποτελεί αυτόματα επιτυχία. Οι Θεσσαλονικείς hard rockers όμως δεν αρκούνται σε αυτό. Παρά τις αλλαγές μελών και τις δυσκολίες που συναντούν όλα τα εγχώρια συγκροτήματα, οι W.A.N.T.E.D εξελίσσουν τον ήχο τους και επιστρέφουν κάθε φορά ανανεωμένοι και πιο ισχυροί.

Θυμάμαι ακόμα το ντεμπούτο "Neon Nights" και το hit-άκι "Don’t Give Up" που έπαιζε επανειλημμένα ραδιοφωνικός σταθμός της πόλης. Η συνέχεια ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακή με το δυναμικό "Meat 'N' Greed" του 2013, για να φτάσουμε σήμερα στον τρίτο δίσκο του συγκροτήματος ο οποίος συντηρεί την σταθερά ανοδική πορεία που χαράζουν οι Θεσσαλονικείς.

Το δύσκολο στη συγκεκριμένη σκηνή είναι να διατηρήσεις τον παραδοσιακό hard rock ήχο χωρίς όμως να ακουστείς παρωχημένος, ρετρό ή ακόμα και αστείος. Οι W.A.N.T.E.D  το καταφέρνουν αυτό στο απόλυτο. Φανταστείτε τους Guns ‘N’ Roses αν συνέχιζαν με το lifestyle και το line-up του "Appetite...". Yπερβολικό; Ίσως. Η παρομοίωση έχει να κάνει καθαρά με τον άριστο συνδυασμό αγριάδας και μελωδίας, τη δυνατότητα να συνθέσουν ευκολομνημόνευτα κομμάτια χωρίς να ακουστούν "cheesy". Αν θέλετε να μιλήσουμε με σημερινά δεδομένα, σκεφτείτε τις σύγχρονες επιτυχημένες hard rock μπάντες. Buckcherry, Alter Bridge, Black Stone Cherry. Τις θυμηθήκατε; Τώρα ξεχάστε τις! Οι δύο πρώτες εδώ και χρόνια δεν έχουν κυκλοφορήσει τόσο ολοκληρωμένο δίσκο, ενώ οι τρίτοι ίσως και να μην κυκλοφόρησαν ποτέ κάτι αντάξιο του "God’s Best Sinners". Τα συγκροτήματα αυτά ανέκαθεν είχαν τις «πλάτες» μεγάλων εταιρειών προώθησης καθώς και το «σπρώξιμο» του ξενόφερτου. Έφτασε ο καιρός όμως να εκτιμήσουμε τις αντίστοιχες εγχώριες δουλειές και την προσπάθεια που χρειάζεται μέχρι να φτάσουν αυτές στα δικά μας/σας αυτιά.

Με 12 κομμάτια - δυναμίτες βγήκαν οι W.A.N.T.E.D από το στούντιο, έδωσαν βάση στις κιθάρες (έφεραν και τον κο Ματίκα για το σόλο του "Never Get Me Alive") αλλά και χώρο στα πλήκτρα, ηχογράφησαν στην Θεσσαλονίκη αλλά άφησαν το mastering στον Steve Nagasaki στο Λας Βέγκας. Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει ο Dean Mess, o καλύτερος κατά τη γνώμη μου εγχώριος τραγουδιστής στη συγκεκριμένη σκηνή, χωρίς όμως να επιθυμώ να μειώσω του υπόλοιπους μουσικούς οι οποίοι όλοι μαζί συντελούν στο τελικό αποτέλεσμα. Δυναμικά riffs και rhythm section, πιασάρικες μελωδίες και άριστα φωνητικά. Όλα αυτά σε έναν δίσκο που δεν περιέχει filler. Θα μπορούσα να αναφέρω κάτι θετικό για την κάθε σύνθεση ξεχωριστά (όπως ότι το φανταστικό "The Last Time" που ξεκινά σαν μια μίξη Evergrey και Fates Warning των τελευταίων δίσκων καταλήγει σε ένα άψογο και μοντέρνο hard rock hit) αλλά θα αφαιρούσα από τον ακροατή τη μαγεία του να ανακαλύψει μόνος του τον δίσκο.

Όχι, δεν πήρα χρήματα από το συγκρότημα! Θα δεχτώ όμως ευχαρίστως «κέρασμα» από όποιον έρθει και με ευχαριστήσει επειδή ασχολήθηκε με το "God’s Best Sinners" ή τους W.A.N.T.E.D γενικότερα, αφού διάβασε τη συγκεκριμένη κριτική. Μόλις βρήκατε τον καλύτερο hard rock δίσκο για το 2016 και δεν αναφέρομαι μόνο στην ελληνική σκηνή.