Vuono

Το δελτίο τύπου έγραφε ότι οι Vuono, ένα καινούργιο σχήμα από το Tampere της Φινλανδίας, επιθυμεί στο ντεμπούτο του με τίτλο "White Dots" να δώσει ποιότητα στην οργανική pop. Η παραπάνω πρόταση μου ήταν τόσο αδιάφορη που ήμουν έτοιμος να το αγνοήσω πανηγυρικά, το όνομα όμως της Svart - μίας από τις καλύτερες underground εταιρείες στον κόσμο σήμερα - με έκανε να πατήσω το play απρόθυμα. Πολλές ακροάσεις μετά αναρωτιέμαι πόσα σπουδαία πράγματα μπορεί να έχουμε χάσει σε play που δεν πατήθηκαν.

Ακούγοντας το "White Dots" εντύπωση δεν μου προξενεί μόνο το τί είναι αυτό το άλμπουμ αλλά και το τί θα μπορούσε να είναι. Αρχίζω λοιπόν ανάποδα: Θα μπορούσε να είναι ένας singer/songwriter pop-rock δίσκος βασισμένος στις συνθέσεις και τη ζεστή, οικεία φωνή της Pauliina Lindell και να είναι ελαφρύς, άκακος και γλυκός. Η Pauliina όμως πίσω της έχει μια πραγματική μπάντα έμπειρων underground μουσικών - με θητεία σε Oranssi Pazuzu και Motelli Skronkle ανάμεσα σε άλλους - και τα άτομα δεν έβαλαν κανένα φρένο στη δημιουργικότητα τους. Το αποτέλεσμα είναι ο θρίαμβος της φαντασίας πάνω στη στείρα μουσική διεκπεραίωση, του αχαλίνωτου χρώματος πάνω σε μια ασπρόμαυρη πραγματικότητα.

Η ταμπελοποίηση λοιπόν του "White Dots", το να βαφτιστεί pop, indie, garage, folk, rock ή ψυχεδελικό είναι εντελώς άχρηστη. Κι ενώ είναι όλα αυτά τα πράγματα, το μόνο που χρήζει πραγματικής παρατήρησης είναι ο θαυμάσιος ηχητικός του πλουραλισμός, οι εκπληκτικές ενορχηστρώσεις και η ασύγκριτη ευγένεια των υλικών του, στοιχεία που μοιράζονται απλόχερα και γενναιόδωρα σε όλην τη διάρκεια του, οριζοντίως και καθέτως. Τα δέκα tracks που το συγκροτούν, γεμάτα με μετριοπαθή σοφία και τη λάμψη χιλίων διαμαντιών, στροβιλίζονται μέσα σε περιπετειώδεις και απρόβλεπτες δομές με μόνο σκοπό να σε βυθίσουν σε έναν πανέμορφο, πολύχρωμο κι ελαφρώς μαστουρωμένο κόσμο όπου κάθε απιθανότητα γίνεται πιθανή μέσα στα υπνωτιστικά ηχητικά του στρώματα.

Όλα λοιπόν επιτρέπονται. Πλάι σε ονειρικά κομμάτια όπως το "Stripes" ή το "Sunlight" που σε περικυκλώνουν σαν νεράιδες του λυκόφωτος, θα βρεις το λυρικό garage του "Trees", τον γνήσιο folk ψίθυρο του ομώνυμου να κορυφώνεται σε ομοβροντίες από φλογέρες και κλαρινέτα και κυρίως το απίθανο 11λεπτο "Skip Rope" όπου οι kraut αυτοσχεδιασμοί ενώνονται με την pop σε ένα όργιο άνευ προηγουμένου. Το σκοτάδι δεν βρίσκει ποτέ τρόπο να παρεισφρήσει εδώ. Δεν έχει θέση καμία θέση. Όλα καταλήγουν σε ένα ζεστό πορφυρό, σαν εκείνο το χρώμα μιας παλιάς καλοκαιρινής ανάμνησης. Ή σαν το ξεδιάντροπο λευκό του «παιδικού» εξώφυλλου. Καμιά αντίρρηση: για να απολαύσεις τους Vuono μάλλον πρέπει να χαρίσεις στον εαυτό σου το δικαίωμα να νοιώσει λίγο παιδί. Εκεί είναι και η δυσκολία του άλμπουμ. Απαιτεί να αφεθείς τόσο που καταλήγει σχεδόν progressive!

Το χθες και το αύριο των περισσοτέρων από εμάς έχει τον ήχο από παραμορφωμένες κιθάρες και «βαριά» καλλιτεχνικά οράματα. Ας είναι. Κάπου στο ενδιάμεσο, η ψυχή και το αυτί μπορούν να ξεκουραστούν, να ξαποστάσουν μέσα σε αυτό το ανέλπιστο παραμύθι. Είτε διαλέξεις να το ακούσεις χαλαρά στο background, είτε θαυμάσεις κάθε του δευτερόλεπτο με τα καλά σου ακουστικά, το "White Dots" σου προσφέρεται σαν ένα καλά προστατευμένο καταφύγιο, ένα απρόσμενο δώρο από μια πανάγνωστη μπάντα της οποίας η μουσική ποιότητα είναι αντιστρόφως ανάλογη από τα ελάχιστα likes της. Αν διάβασες όμως ως εδώ, νομίζω πως δεν σε αφορούν οι ταμπέλες ή οι υψωμένοι αντίχειρες.

Επιτρέπεις λοιπόν στον εαυτό σου λίγο παραμύθι; Πάτα το ρημάδι το play, άκου χωρίς να σκέφτεσαι, ακολούθησε τον τρελό καπελά και δες που θα σε βγάλει! Μπορούμε ανά πάσα στιγμή να γίνουμε ξανά «κανονικοί», δεν έχουμε απολύτως τίποτα να χάσουμε.