Vomitor

Το συγκρότημα των χιλίων και ένα λογοτύπων επέστρεψε. Οι Αυστραλοί χούλιγκανς με την τέταρτη ολοκληρωμένη δουλειά τους, "Pestilent Death", εξακολουθούν να είναι θορυβώδεις, βρώμικοι και μανιασμένοι όπως πάντα. Δίχως παρέκκλιση από το θεριό που έχουν γεννήσει όλα αυτά τα χρόνια, βγάζοντας δίσκους όποτε τους βαράει η μούρλια στο κεφάλι και πάντα με ήχο που θερίζει.

Οι Vomitor συνήθως στις συνεντεύξεις τους ορίζουν τον ήχο τους σαν death metal αλλά προς αποφυγή παρεξηγήσεων με όποιους αναγνώστες θέλουν να εισβάλουν παρθενικά στη μουσική τους κάποια επιπλέον στοιχεία είναι απαραίτητα. Η κύρια συνιστώσα τους είναι το Γερμανικό thrash, εννοώντας τους Sodom, Kreator και Destruction. Τα πρώιμα βήματα της τριάδας είναι οδηγός για τους Vomitor και γίνεται αντιληπτό σε τραγούδια όπως το "Tremendous Insane" (ο τίτλος περιγράφει ακριβώς  το τι γίνεται) ή το "Manic Oppression". Βασικές επιρροές επίσης μπορούν εύκολα να ανιχνευτούν σε βραζιλιάνικη σκηνή όπως Sepultura, Mutilator που δίνουν μια extra βαρβαρότητα αλλά και ντόπια σχήματα όπως οι Slaughter Lord. Χαρακτηριστικό είναι το εναρκτήριο "Tremolation" όπου στο βασικό θέμα του βρίσκουμε πράγματα όπως Assaulter και Destroyer 666. Αυτό δείχνει και το κοινό καζάνι στο οποίο βράζουν πολλοί από αυτούς εκεί κάτω.

Το "Pestilent Death" είναι κοτρώνα στο κεφάλι. Απίστευτα riff, φρενήρεις ρυθμοί και το κλασσικό κομπρεσέρ τρέμολο να τρυπάει βελούδινα αυτιά. Τα φαλτσέτα ονειρεμένα ενώ μια μεγάλη διαφορά από παλαιότερες στιγμές τους είναι η καθαρότερη φωνή του Death Dealer ο οποίος αποφεύγει το σκηνικό με τα σχεδόν ψιθυριστά πράγματα που έκανε πχ στο "Devil's Poison". Ο ήχος νομίζω ότι είναι από τους καλύτερους που έχουν επιτύχει ως τώρα χωρίς να χάνει από τη χύμα αισθητική του. Πάντα σου δίνανε την αίσθηση ότι μπαίνανε στο studio για να το κάνουν κόλαση και όσο πιο γρήγορα βγάζανε αυτό το βρυχηθμό metal παροξυσμού τόσο καλύτερα.

Μιας και έγραψα για βρυχηθμό το "Roar Of War" βάζει υποψηφιότητα για τα πιο κορυφαία thrash τραγούδια φέτος. Η αρχή του είναι σαν να σκούζουν τανκς στη προσπάθεια τους να ανέβουν λόφους. Μετά έρχεται ένα mid tempo riff a la Sepultura που σε ισοπεδώνει. Αλλά και το "Abracadabra" ή το "Pestilent Death" είναι διαμάντια απίστευτα. Όλος ο δίσκος βασικά σε αφήνει στο τέλος διαλυμένο από το χτύπημα. Από τα καλύτερα πράγματα που έχουμε ακούσει φέτος, προτείνεται με κλειστά τα μάτια. Είναι thrash στα καλύτερά του, χωρίς να προσπαθεί να γίνει retro. Οι τύποι είναι αυθεντικοί, τους βλέπεις και αλλάζεις πεζοδρόμιο. Για αυτό όσοι πιστοί προσέλθετε. Προσοχή όμως! Βαράνε άσχημα και αδυσώπητα. Αντέχετε;