Mastodon

Πολύ ορθά προχώρησαν οι Mastodon στην εν λόγω κυκλοφορία, καθότι η τελευταία τους δουλειά είναι τέτοιας αξίας, που ήταν επιβεβλημένο να αποτυπωθεί σε ζωντανή εκτέλεση ολόκληρη, όπως την αναπαρήγαγαν κατά την περιοδεία που ακολούθησε την κυκλοφορία της. Συγκεκριμένα, η εν λόγω κυκλοφορία παρουσιάζει την εμφάνιση της μπάντας στο Aragon του Σικάγο, τον Οκτώβριο του 2009, τόσο σε ακουστικό, όσο και σε οπτικό/ακουστικό επίπεδο.

Δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του, το "Crack The Skye" φαντάζει ακόμα άφθαρτο και απλησίαστο ως η πιο εμπνευσμένη metal δουλειά των τελευταίων (κάμποσων) ετών και οι δημιουργοί του στα live φρόντισαν να το ενισχύσουν με ειδικά οπτικά εφέ, βασισμένα στο concept, για να αυξήσουν την απόλαυση του. Φυσικός αντίπαλός τους η ίδια η δυσκολία του να αποδοθεί το άλμπουμ ζωντανά, αφού πέραν της τεχνικής σε επίπεδο παιξίματος, οι τρεις εκ των τεσσάρων μουσικών θα έπρεπε να ανταποκριθούν και στο ρόλο των φωνητικών, που -ομολογουμένως- σε ζωντανό επίπεδο δεν είναι και το ατού τους.

Παρ' όλα αυτά, αν εξαιρέσουμε τη σχετική αδυναμία του Brent Hinds να αποδώσει το refrain του "Oblivion", τα φωνητικά είναι τουλάχιστον ανεκτά στις περισσότερες των περιπτώσεων. Βεβαίως, όταν μιλάμε για το "Oblivion" αναφερόμαστε σε ένα εκ των συγκλονιστικότερων refrain που έχουν γραφτεί ποτέ. Όπως δε μπορεί να πει κανείς πολλά και για το μεγαλείο του "The Czar", ενός τραγουδιού που καθηλώνει και στα 11 λεπτά του σε live εκτέλεση, κάτι που επιβεβαιώσαμε και ιδίοις όμμασι, αλλά αυτό που μου έκανε ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση παιγμένο ζωντανά είναι το "Ghost Of Karelia".  Κάθε στιγμή του "Crack The Skye" έχει την αξία της, είτε πρόκειται για το κοπάνημα του "Divinations", για τη ραχοκοκαλιά του άλμπουμ που λέγεται "Quintessence", το συναίσθημα του ομώνυμου ή φυσικά το κλείσιμο του "The Last Baron". Στο encore οι Mastodon παίζουν πολύ πιο άνετα, μιας και υλικό όπως τα "Aqua Dementia" ή "Circle Of Cysquatch" τους θέτει μόνο τεχνικά ζητήματα, που είναι παιχνιδάκια για αυτούς, ενώ κλείνουν με μια πραγματικά καλή διασκευή στο "The Bit" των Melvins.

Επί σκηνής τα τέσσερα μέλη των Mastodon συνοδεύει ένας επιπλέον μουσικός στα πλήκτρα, τα οποία διακριτικά, αλλά ουσιώδη, συμβάλλουν στο ηχητικό αποτέλεσμα (θα έπρεπε να είναι έστω και μόνο για την εισαγωγή του "The Czar"). Ο Bill είναι μάλλον ο πιο low profile και λιγότερο προβεβλημένος, ο Troy είναι αγέρωχος στη μέση της σκηνής με επιβλητική παρουσία, ο Brann ανήκει δίχως αμφιβολία στους καλύτερους drummer της εποχής μας, αλλά τελικά νομίζω πως τα περισσότερα στοιχεία προέρχονται από το νοσηρό μυαλό του Brent, του οποίου ο ρόλος είναι διευρυμένος στο τελευταίο άλμπουμ. Αυτό που προκύπτει για μια ακόμα φορά πάντως είναι πως οι Mastodon είναι περισσότερο μπάντα συνόλου, παρά μονάδων.

Εικόνα και ποιότητα ήχου είναι σε πολύ καλά standards, αποδίδοντας το live συναίσθημα, ενώ ακόμα και κάποιες ατέλειες (βλέπε φωνητικά) εν τέλει βοηθούν στο να μη δίνει την εντύπωση της κονσέρβας. Επιπρόσθετα, στο DVD παρέχουν και την «ταινία» του "Crack The Skye", που είναι στην πραγματικότητα το άλμπουμ, συνοδευόμενο από οπτικά εφέ τύπου "Vicarious" (των Tool) και σκηνές από ασπρόμαυρη ταινία παλιάς αισθητικής, από όπου περνάνε ο παραπληγικός πρωταγωνιστής, ο Rasputin, o τσάρος και οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές του ιδιόμορφου concept. Προσεγμένη δουλειά, αλλά δε μπορώ να ισχυριστώ πως με καθήλωσε.

Επαναλαμβάνω πως η αξία και μόνο του άλμπουμ που λέγεται "Crack The Skye" καθιστά επιβεβλημένη τόσο την εν λόγω κυκλοφορία, όσο και την προμήθειά της, αν και δε μπορώ να πω πως θα το κατέτασσα στα πιο εντυπωσιακά DVD που έχω παρακολουθήσει. Τουλάχιστον, αντιλαμβανόμαστε ότι έχουμε δίκιο όσοι γκρινιάζουμε πως τη ζωντανή απόδοση του "Crack The Skye" δεν την απολαύσαμε όπως έπρεπε.