Unreqvited

Η πρώτη μου επαφή με τον, αγνώστων λοιπών στοιχείων, Καναδό δημιουργό Unreqvited ήταν στο "Mosaic I" του 2018 - την χρονική στιγμή που ο Μάνος κι ο Θεοδόσης τον ξεχώριζαν ως διαμάντι στην post ανασκόπηση εκείνης της χρονιάς - ,τώρα όμως συνειδητοποιώ ότι δεν ήταν το ιδανικό άλμπουμ για πρώτη γνωριμία. Ενώ από την αρχή εκτίμησα την εμφανή του διάθεση να δημιουργήσει κάτι αυθεντικά καλλιτεχνικό, κόντεψα να το εκλάβω ως ένα ακόμα γλυκουλίνι-πικρουλίνι blackgaze project που προσπαθεί να συναγωνιστεί το υπόλοιπο κοπάδι. Η ακρόαση του "Mosaic II" όμως βάζει πολλά πράγματα στην θέση τους και αποκαλύπτει μια μεγαλύτερη εικόνα. Μια εικόνα που, ευτυχώς για τον απαιτητικό ακροατή, δεν χωράει σε εύκολες κατηγοριοποιήσεις, ούτε γονατίζει μπροστά σε εύκολα διλήμματα.

Μπορεί λοιπόν ένα post black metal να είναι ταυτόχρονα καταθλιπτικό και γεμάτο ανάταση; Να βρίθει ομορφιάς αλλά και πίκρας; Να είναι ισόποσα κινηματογραφικό και ενστικτώδες; Ο Unreqvited δείχνει ότι, ναι, μπορεί. Μπορεί να το προσπαθήσει, σχεδόν να θριαμβεύσει, να χάσει στα σημεία. Αυτό που τελικά έχει σημασία είναι η μουσική που γεννάει αυτό το σχήμα σε πείθει ότι θέλει να προσπαθήσει με τους δικούς του όρους, ότι δεν θα συμβιβάσει την βαθιά concept-ική του φύση κι ότι δεν θα αναμετρηθεί με το κοπάδι. Γι αυτό ίσως και να το προσπεράσει!

Ας τα πάρουμε με την σειρά. Μέσα στις συχνές μεταμορφώσεις της, η instrumental μουσική του σχήματος ανήκει γενικά στον post rock χώρο, με πολύ έντονη την παρουσία των πλήκτρων και των έντονα cinematic ενορχηστρώσεων, πλάι στις κιθαριστικές μελωδίες. Το black metal μπαίνει στην εξίσωση όταν εμφανίζονται κάποια παγωμένα, υψίσυχνα riffs και, συχνότερα, οι άδειες από συναίσθημα black κραυγές του Unreqvited που παίζουν στο παρασκήνιο. Είναι οι στιγμές που η ανθρώπινη φωνή, χωρίς την παρουσία γλώσσας, προφέρει τις δικές της απεγνωσμένες και ακατανόμαστες αλήθειες. Στο άλμπουμ εμπεριέχεται κι ένα σχεδόν αμιγώς post black τραγούδι: το εννιάλεπτο "Wastelands" είναι γεμάτο από έναν τυπικό του είδους μηδενισμό που δεν το εμποδίζει πάραυτα να σβήσει σαν μια αργή electronica, σε γνήσιο νορβηγοθρεμμένο στυλ. Είναι όμως το υπέροχο κεντρικό riff του "Disorder" που κλέβει την παράσταση, όχι επειδή είναι ακριβώς black ως ήχος αλλά ως χρώμα.

Στις δύο ακόμα μεγάλες συνθέσεις του δίσκου, θα βρούμε διαφορετικές αναζητήσεις. Το "Pale" είναι ένα ξεκάθαρο, παραδοσιακό post rock κομμάτι που, αν και συνολικά όμορφο, συνορεύει επικίνδυνα με το να χαρακτηριστεί γλυκανάλατο. Το εναρκτήριο "Nightfall" από την άλλη είναι ενδεικτικό των κορυφών που μπορούν να προσεγγίσουν ο(ι) Unreqvited: περίτεχνες κιθαριστικές μελωδίες, σοβαρό αρμονικό περιεχόμενο, συχνές εναλλαγές και πρωτότυπη ατμόσφαιρα. Για τον γράφοντα, αποτελεί το είδος της σύνθεσης που κάνει αυτό το σχήμα ικανό για μεγάλα πράγματα.

Η μεγάλη νίκη του "Mosaic II" είναι αυτό που έχει γίνει ίσως αισθητό στην ως τώρα κριτική: θέλεις να μιλήσεις για την μουσική του, για την ροή του και για τις εκπλήξεις του. Οι φίλοι των δομικά μη-προβλέψιμων άλμπουμ θα εκτιμήσουν την ελευθερία και την συνθετική του έκφραση. Ακόμα κι όταν φτάσουν στην τριλογία "Static" που κλείνει τον δίσκο και βυθιστούν στην minimal πιανιστική ambient μελαγχολία της, δεν θα παρεξηγήσουν την απότομη αλλαγή του ήχου ως στραβοπάτημα αλλά μάλλον σαν γνήσια έκφραση.

Υπάρχουν κάποια μικροελαττώματα που στην συνείδηση μου εμποδίζουν το "Mosaic II" να χαρακτηριστεί σπουδαίος δίσκος και κυρίως αφορούν τον τρόπο που (ως είθισται στα one man projects) είναι ελαφρώς παραμελημένο το rhythm section, καθώς και τα πολλά γρηγοριανού τύπου synths. Πέραν όμως των λεπτομερειών, οι Unreqvited με έφεραν σε αρκετές στιγμές κοντά στον ενθουσιασμό και ο συναισθηματικός/ηχητικός πλούτος του "Mosaic II" δεν αφήνει πολλά περιθώρια για γκρίνιες. Πρόκειται για μια πολύ αξιόλογη δουλειά που οφείλει να μην προσπεραστεί από οποιονδήποτε αρέσκεται στην λέξη post ως πρώτο συνθετικό του μουσικού του μενού. Κι όσο κι αν το 2020 είναι ακόμα νεογέννητο, έχω την αίσθηση ότι θα ξαναμιλήσουμε για αυτόν τον δίσκο όταν θα αναζητάμε τα καλά post black metal του τρέχοντος έτους.