Unitopia

Από down under μας έρχονται οι Unitopia, γεγονός που από μόνο του είναι αρκετά ιδιαίτερο, αφού με πρόχειρο σκανάρισμα στα κατεστραμμένα εγκεφαλικά μου κύτταρα δε μπορώ να θυμηθώ παρόμοια ηχητική περίπτωση. Να όμως που και το σύγχρονο progressive rock δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των δύο πλευρών του Ατλαντικού.

Αν και η αρχική εντύπωση που δίνει το "Artificial", με τα στρώματα synthesizers και τα ηλεκτρονικά στοιχεία που ξεκινάν το δίσκο με το εισαγωγικό "Suffocation", είναι ότι ο ακροατής θα έχει να κάνει με ένα πολυεπίπεδο και δύσκολο στο άκουσμα άλμπουμ, είναι το "Artificial World" που ακολουθεί αυτό που δίνει τις πραγματικές διαστάσεις της μουσικής των Unitopia. Οι διάφορες στρώσεις πλήκτρων παραμένουν, αλλά έρχεται να προστεθεί μία ρυθμική βάση με groovy ρυθμούς, εναλλαγές στους χρόνους, ένα σαξόφωνο και το απαραίτητο solo κιθάρας, πάνω στα οποία χτίζεται μία μελωδία καθόλα προσιτή σε οποιονδήποτε μουσικόφιλο. Ουσιαστικά αυτό που θέλω να περιγράψω είναι ένα είδος εμπορικού progressive rock, όχι πολύ μακριά από τους δίσκους των Genesis της πρώτης εποχής του Collins (πριν δηλαδή βυθιστούν υπό το βάρος του pop στοιχείου τους) ή των πιο προσιτών στιγμών των neo-prog συγκροτημάτων.

Οι Unitopia κρατούν (για την ώρα) καλά τις ισορροπίες, αλλά όχι και την ποιοτική τους σταθερότητα. Γιατί μπορεί το τραγούδι που περιγράψαμε να είναι ενδεικτικό του ύφους τους, αλλά όχι και της συνολικής αξίας του δίσκου. Αυτού του είδους η έμπνευση θα επαναληφθεί λίγες φορές μέσα στο δίσκο και μάλιστα ολοκληρωμένα σε κάποιο τραγούδι. Τις περισσότερες φορές φτάνουν στην πηγή χωρίς να πιουν νερό, με χαρακτηριστικό το "Tesla", που, ενώ είναι φανερό ότι είναι μία καλή στιγμή τους, είναι τόσο παραφορτωμένο με όργανα, ρυθμούς και ιδέες, που δείχνει ένα άγχος να φτιάξουμε «σώνει και ντε» ένα 13λεπτο επικό κομμάτι που κανείς δε θα αμφισβητήσει τον prog χαρακτήρα του.

Δε θα μπορούσα να πω ότι φείδονται έμπνευσης οι Unitopia. Δοκιμάζουν ήχους και όργανα, έχουν ιδέες (περισσότερες ίσως από όσες χρειάζεται) και στην πλειοψηφία τους τις εκτελούν ικανοποιητικά. Θα βρεθούν στιγμές που οι μελωδίες θα υποχρεώσουν το αυτί να δώσει τη δέουσα προσοχή και τέλος πάντων ουδείς φίλος της prog σκηνής  πιστεύω ότι θα βρει να τους καταλογίσει κάτι σημαντικό. Ταυτόχρονα όμως είναι μάλλον περισσότερο στυλιζαρισμένοι και σφιγμένοι από όσο θα έπρεπε. Ίσως βέβαια όλα αυτά να ήταν λεπτομέρειες αν αυτή η φωνή δεν ήταν τόσο άχρωμη ρε αδερφέ.

Αν θέλετε τη σύντομη εκδοχή των όσων διαβάσατε παραπάνω, θα έλεγα ότι το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς για το άλμπουμ των Unitopia είναι ότι είναι μία ευχάριστη και αξιοπρεπής κυκλοφορία. Δυστυχώς, όμως, αυτό είναι και το περισσότερο που μπορεί να πει κανείς.