Unanimated

Δύο χρόνια χρειάστηκαν για να γευτούμε τους καρπούς μιας πραγματικής νεκρανάστασης που ξεκίνησε το 2007, όταν αποφάσισαν να επανέλθουν στο προσκήνιο οι Unanimated. Στους περισσότερους το όνομα δε θα λέει τίποτα και είναι λογικό. Παρά το γεγονός ότι ήταν μία από τις πρώτες μπάντες που ξεπήδησαν από τα σπάργανα της σουηδικής σκηνής, πίσω στο 1988, οι Unanimated ποτέ δεν έλαβαν την αναγνώριση που τους άξιζε. Διατήρησαν έτσι το κλασσικό, underground cult status που θέλει πολλά καλά γκρουπ να λατρεύονται, κυριολεκτικά, από ένα μικρό πυρήνα οπαδών, αλλά να αγνοούνται από μία ευρεία μάζα κόσμου που εν δυνάμει θα μπορούσε να αποτελέσει φαν τους. Αλλά ας μην μεμψιμοιρούμε, γιατί πλέον, και να θες να μείνεις κρυμμένος, η τεχνολογία δεν σ' αφήνει, οπότε ας περάσουμε στα ουσιώδη.

Τους Unanimated θα μπορούσε να τους συστήσεις σε κάποιον σαν το μπάσταρδο αδερφάκι των πολύ πιο διάσημων συμπατριωτών τους, Dissection. Όλα τα χαρακτηριστικά που αγαπά κανείς και τον ενθουσιάζουν στους Dissection, του μακαρίτη Jon Nödtveidt, βρίσκονται και στη μουσική των Unanimated και μάλιστα σε μεγάλη αφθονία. Ξεκίνησαν την καριέρα τους όταν κυκλοφόρησαν το 1993 το πολύ καλό "In The Forest Of The Dreaming Dead", στο όποιο, ακολουθώντας φυσικά το ρεύμα της εποχής, επιδόθηκαν σε μονολιθικό, mid tempo death metal με αρκετή επιτυχία. Το 1995 κυκλοφορούν το δεύτερο δίσκο τους με τίτλο "Ancient God Of Evil". Περίπου σαράντα λεπτά μουσικής ονείρωξης και ο καλύτερος blackened death δίσκος που οι ίδιοι οι Dissection, παρότι δάσκαλοι στο είδος, δεν κατάφεραν ποτέ να βγάλουν, το "Ancient God Of Evil" είναι ένα πραγματικό αριστούργημα για τον ήχο.

Φτάνουμε επιτέλους στο "In The Light Of Darkness" και το ημερολόγιο δείχνει 2009. Παρ' όλα αυτά σε πιάνει μια νοσταλγία, γιατί βάζοντας τον δίσκο να παίξει, παρατηρείς σχεδόν αμέσως ότι συνεχίζει από 'κει που έμεινε το "Ancient God Of Evil" και σε βουτάει βαθιά, μέσα στο κλίμα εκείνης της εποχής. Λες και η μπάντα δε διαλύθηκε ποτέ. Φρέσκο και δυναμικό, το "In The Light Of Darkness" θα κερδίσει με άνεση όποιον δηλώνει φίλος του συγκεκριμένου ήχου, αφού διατηρεί επιτυχώς μια ωραία ισορροπία ανάμεσα στο παλιό και το μοντέρνο, χωρίς μεν να ακούγεται ρετρό, αλλά ούτε και να χάνει το χαρακτήρα του για χάρη μιας εμπορικότερης και φιλικότερης μουσικής προσέγγισης. Ίσα - ίσα που για μένα είναι πιο επιθετικό από τον προκάτοχο του, χωρίς όμως να χωλαίνει στις μελωδικές του στιγμές. Η μπάντα ακούγεται δεμένη και μεστή και η σκουριά του χρόνου, που πολλές φορές αναφέρουμε, δε μοιάζει να την έχει αγγίξει. Πώς θα μπορούσε άλλωστε όταν τα μέλη σου έχουν συμμετάσχει σε μπάντες - στυλοβάτες της σουηδικής σκηνής, όπως οι Dismember, οι Entombed, οι Krux και οι Nifelheim;

Οι απαιτήσεις είναι υψηλές και ευτυχώς δικαιώνονται, με τους Unanimated να προσφέρουν ένα άρτιο, από όλες τις απόψεις, δίσκο που για μένα τουλάχιστον μπαίνει με άνεση στα highlight της χρονιάς που διανύουμε.