Ugly Kid Joe

Τις μπάντες που ανακαλύπτεις και δένεσαι μαζί τους στην εφηβεία τις έχεις πάντα σε μια ξεχωριστή κατηγορία, αλλά για εμένα οι Ugly Kid Joe κατέχουν μια εξέχουσα θέση ακόμα και μέσα σε αυτή την κατηγορία. Διάολε, δεν θα έπρεπε να χαίρομαι πολύ που επιστρέφουν δισκογραφικά μετά από σχεδόν 20 χρόνια;

Δυστυχώς, δεν είμαι τόσο αφελής. Δεν θα περίμενα να είναι επίκαιροι εν έτει 2015, ούτε θα μπορούσα να έχω μείνει τόσο στάσιμος μουσικά. Τελικά, οι μηδαμινές απαιτήσεις ίσως είναι το μυστικό...

Το EP "Stairway To Hell", που προηγήθηκε πριν κάνα δυο χρόνια, τους βρήκε αναμενόμενα μουδιασμένους, οι δυο φορές που τους είδα επί σκηνής μου άφησαν ανάμικτα συναισθήματα, αλλά αυτό εδώ το άλμπουμ με χαροποίησε απρόσμενα. Όχι, δεν θα τοποθετηθεί δίπλα στις θριαμβευτικές επιστροφές των Alice In Chains και των Soundgarden, αλλά έχει λόγο ύπαρξης και ακούγεται πολύ-πολύ ευχάριστα, κάτι που εμένα με καλύπτει. Πιθανότατα, οι απαιτήσεις που λέγαμε...

Του λείπει ένα πολύ πιασάρικο τραγούδι για να μπει σε heavy rotation, για να γίνει βίντεο κλιπ και να ακουστεί ξανά και ξανά στο ραδιόφωνο, όπως τότε στα '90s και του λείπει λίγη φρεσκάδα, καθώς η μπάντα ήταν ανενεργή για πάρα πολλά χρόνια, για να μπορέσει να καλύψει όλο αυτό το κενό. Όμως, την ίδια στιγμή αυτή η αποχή αποτελεί και πλεονέκτημα, καθώς ακούγεται όσο αβίαστα '90s όσο θα ήθελε κάποιος από τους Ugly Kid Joe.

Το νιώθεις το vibe με το που ακούς το "Let The Record Play" ή στα riff και την γενικότερη τεχνοτροπία των "Bad Seed", του "She's Already Gone" και του "Under The Bottom", το οποίο προς το τέλος του υπενθυμίζει πόσο αγαπούσε πάντα αυτή η μπάντα τους Black Sabbath (ψάξτε δεν είναι δύσκολο). Όμως, η έτερη μεγάλη αγάπη τους, αυτή των Motorhead παρουσιάζεται ακόμα πιο εμφανώς τόσο με τη διασκευή του "Ace Of Spades", όσο και με τη συμμετοχή του Phil Cambell σε αυτή, αλλά και σε δύο ακόμα τραγούδια.

Οι ωραιότερες στιγμές του δίσκου έρχονται με τα πιο laid back, ακουστικά "Mirror The Man" και "Nothing Ever Changes", αλλά και στο "Enemy". Σε αυτές τις τρεις συνθέσεις (μαζί με το "Let The Record Play") ακούμε τον πιο πειστικό και μεστό Whitfield Crane, αλλά και την μπάντα συνολικά να βγάζει το cool πρόσωπο που πάντα την εξέφραζε.

Η παρουσία δεύτερης διασκευής με το "Papa Was A Rolling Stone" των The Temptations ήταν αχρείαστη, αλλά δεν θα μπορούσε να χαλάσει τις θετικές εντυπώσεις που αφήνει συνολικά το "Uglier Than They Used Ta Be". Ένα απρόσμενα μεστό άλμπουμ από τους Ugly Kid Joe που κυλάει νεράκι και θα ικανοποιήσει παλιούς και νέους ακροατές, χωρίς να χρειάζεται να αλλάξει τον κόσμο κανενός.