U2

Τέσσερα χρόνια και τρεις μήνες πήρε στους Ιρλανδούς superstars να κυκλοφορήσουν το διάδοχο του "How To Dismantle An Atomic Bomb". Με μια πρόχειρη ματιά, το διάστημα των 51 μηνών είναι και το μεγαλύτερο που έχει μεσολαβήσει ανάμεσα σε δύο διαδοχικά albums των U2. Το πρώτο δείγμα από το "No Line On The Horizon", με τίτλο "Get On Your Boots", προκάλεσε ανάμικτες έως αρνητικές εντυπώσεις, όντας ένα κακέκτυπο του "Vertigo" με ασαφή μουσικό προσανατολισμό. Όμως έχοντας δει πράγματα και θαύματα από το συγκεκριμένο συγκρότημα κατά το παρελθόν, κρατούσα μια «πισινή» ότι δε μπορεί το "Get On Your Boots" να είναι αυτό που ενδέχεται να προσδιορίζει τη νέα τους δουλειά...

Μια ανέλπιστη ευχαρίστηση με πλημμύρισε ακούγοντας πλέον ολόκληρο το "No Line On The Horizon", όχι τόσο γιατί διαπίστωσα ότι το "Get On Your Boots" είναι όντως το χειρότερο κομμάτι του album, όσο το ότι o υπόλοιπος δίσκος κυμαίνεται σε επίπεδα ψηλότερα των προσδοκιών και των δουλειών που μας είχε παρουσιάσει το συγκρότημα την τρέχουσα δεκαετία. Κακά τα ψέματα, όσο συμπαθητικά και καλά (για άλλους αδιάφορα έως κακά) και αν ακούγονταν τα "All That You Can't Leave Behind" και "How To Dismantle An Atomic Bomb", έκρυβαν επιμελώς πίσω τους μια παγίωση του άλλοτε πληθωρικού ήχου των U2 και μια στιχουργική αδυναμία, πάντα σε σχέση με το πλούσιο παρελθόν .

Όμως οι U2 αποδεικνύεται ότι για άλλη μια φορά δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη. Με τη βοήθεια των «διορισμένων» παραγωγών Eno και Lanois, οι U2 έκαναν ηχητική στροφή, όχι "U-Turn", όπως είχαν κάνει από τα '80s στα '90s, αλλά τόση ώστε να ακούγονται ξανανιωμένοι. Πέρα από την παραγωγή, που ήταν αναμενόμενο ότι θα ήταν άριστη με τέτοιο team, η αλλαγή περισσότερο έχει να κάνει με τη μορφή ποιοτικότερων συνθέσεων, επτά από τις οποίες φέρουν και τα ονόματα των Eno, Lanois στα credits. Ακούγοντας το "No Line On The Horizon", από τα πρώτα κομμάτια έχεις ήδη συνειδητοποιήσει ότι δεν ακούς άλλον έναν τυπικό δίσκο U2 σαν τους δύο προηγούμενους, αλλά κάτι πιο εμπνευσμένο, πιο ώριμο, πιο προσεγμένο, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά.

Με εξαίρεση λοιπόν το single "Get On Your Boots" και το μέτριο "I’ll Go Crazy, If I Don't Go Crazy Tonight", ο δίσκος αποτελεί ένα πολύ καλό σύνολο. Από την εποχή του "Joshua Tree" και το "Where The Streets Have No Name" είχε να εμφανιστεί ένα επιβλητικό opener, όπως το ομώνυμο "No Line On The Horizon", σε δίσκο τους. Το "Breathe" είναι ό,τι πιο blues/rock έχουν γράψει εδώ και είκοσι χρόνια, βγαλμένο από την "Rattle And Hum" εποχή. Το "White As Snow", που αποτελεί μελοποίηση παραδοσιακού τραγουδιού, αναδεικνύει τη «ζεστασιά» και την ιδιαιτερότητα της φωνής του Bono, ο οποίος μπορεί όταν ανοίγει το στόμα του για να μιλήσει να γίνεται ανυπόφορος φαφλατάς, αλλά όταν το χρησιμοποιεί στο τραγούδι είναι απολαυστικός. Ο The Edge, η ήρεμη δύναμη και το αντίβαρο της περσόνας του Bono, για άλλο ένα album αποδεικνύει πως με τα effects του, με ένα απλό solo ή riff μπορεί να «χρωματίσει» και να στιγματίσει ένα κομμάτι, όπως π.χ. το ατμοσφαιρικό "Moment Of Surrender". Στο "Magnificent" όμως είναι που η χημεία της μπάντας μας παραδίδει την καλύτερη στιγμή του δίσκου, ένα κομμάτι που μπορεί να καταταχθεί στα κλασικά τους μετά από κάποια χρόνια.

Οι U2 έβγαλαν σίγουρα τον καλύτερο δίσκο τους για την τρέχουσα δεκαετία και ίσως και τον καλύτερο της «μετά-"Achtung Baby"» εποχής τους. Θεωρώντας ως δεδομένο πως τα μουσικά επίπεδα των "Unforgettable Fire", "Joshua Tree" και "Achtung Baby" είναι αξεπέραστα, το "No Line On The Horizon" έχει τα φόντα να είναι ο δίσκος που θα ακολουθήσει, σε μεγάλη απόσταση βέβαια, την ποιότητα των προαναφερθέντων. Μικρή σημασία έχουν όμως οι κατατάξεις, που σε τελική ανάλυση είναι υποκειμενικό θέμα, καθώς αυτό που μετράει είναι το ότι οι U2, ένα βήμα πριν συμπληρώσουν στη δισκογραφία τα πρώτα «-άντα», εξακολουθούν να (εξ)ελίσσονται μουσικά και να γράφουν ακόμα συναρπαστικά τραγούδια.