Tropical Fuck Storm

Στις περσινές ανασκοπήσεις, στο κομμάτι με τα θορυβώδη rock είχα γράψει ότι αν θυμάσαι τους The Drones τότε είσαι κοντά στον ήχο των Tropical Fuck Storm και τους κατέταξα επίσης κοντά στους Grinderman. Η πρόβλεψη μου ότι θα λάμψουν φαίνεται πως ήταν εύστοχη.

Φέτος παρουσιάζουν έναν εξίσου καλό δίσκο και χωρίς να προσπαθώ να τα συγκρίνω, νομίζω ότι όσοι γουστάρουν αυτό το παράξενο αλλά μοδάτο punk blues στυλάκι, θα γουστάρουν υπερβολικά. Ακούγονταν μοντέρνοι και έδειχναν ότι είναι ιδιαίτερα φιλόδοξοι. Νομίζω ότι φέτος θα ακουστούν ακόμα περισσότερο μοντέρνοι και θα λάβουν θέσεις σε λίστες με πειραματικούς, noise, αρτιστίκ punk και alternative δίσκους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχουν ήδη καθιερώσει ένα στυλ χειραγώγησης και παραμόρφωσης ή καλύτερα μετάλλαξης των μουσικών ειδών που υπηρετούν. Η ουσία είναι ότι δεν παίζουν και δεν κάνουν οποιαδήποτε πειραματική παραλλαγή, έτσι για να την κάνουν. Δεν είναι πειραματικοί επειδή είναι μόδα να πειράζουμε τα πάντα, επειδή πουλάει το πειραγμένο και το παρα-παραμορφωμένο. Είναι πραγματικά πειραγμένοι σαν μουσικοί και σαν άνθρωποι, οπότε το αποτέλεσμα είναι αυτό που πρέπει και μπορούν (ή θέλουν) να κάνουν. Είναι γνήσιο και ξεκάθαρα μοντέρνο μετά-punk που χωράει ψυχεδέλειες, θορύβους, χορό, ρυθμό, θλίψη και μαυρίλα.

Η μουσική τους ασάφεια περνάει και στους στίχους τους. Δεν μπορείς να τους ερμηνεύσεις εύκολα. Ίσως και να είναι επίτηδες ευφάνταστοι και παράξενοι για να αφήνουν την ερμηνεία αρκετά ανοιχτή. Σίγουρα επικεντρώνονται στην περιβαλλοντική παρακμή και στην κοινωνική αποσύνθεση. Όπως και να το πεις, ή ότι και να ερμηνεύσεις, το σύνολο είναι μια όμορφη τρέλα. Μπορεί το όνομα τους να μην είναι και τόσο ωραίο, μπορεί το εξώφυλλο του δίσκου να είναι αρκετά παράξενο, αλλά άκουσε με, οφείλεις να τους ακούσεις γιατί η πρώτη εντύπωση δεν είναι πάντα σωστή/εύστοχη. Ο ήχος τους είναι άψογος. Οι αρμονίες στις φωνές και οι αλλαγές στα κανάλια του ήχου δημιουργούν κάτι ξεχωριστό. Δεν το έχω γράψει για πολλούς δίσκους, αλλά δεν ξεχωρίζω κανένα κομμάτι. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι μου αρέσουν εξίσου όλα. Αυτό είναι εντυπωσιακό. Δεν βρίσκω καλύτερο και χειρότερο και δεν προσπερνάω ως αδιάφορο ή έστω μέτριο κ α ν έ ν α! Άντε να πω ότι το "Paradise" είναι σαν ν’ ακούς τους συμπατριώτες τους Dirth Three, το "Aspirin" είναι το πιο αργό και βαθύ και το "The Planet Of Straw Men" το πιο παλαβό.

Οι Αυστραλοί παίζουν με τ' αυτιά μας. Οι συνθέσεις τους είναι άρρωστες. Ο δίσκος είναι ό,τι πιο εγκεφαλικό θα ακούσεις φέτος. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα προσεγμένο και έντονο χάος, το οποίο παραδόξως δεν είναι καθόλου χάλια. Ίσα ίσα, ίσως είναι το καλύτερο χάος που έχεις ακούσει ποτέ.

Bandcamp
Spotify