Trick Or Treat

Ξεκινώντας ως μια tribute band στους Helloween, οι Ιταλοί Trick Or Treat ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένο ποιον μουσικό δρόμο θα επέλεγαν να ακολουθήσουν, όταν αποφάσιζαν να συνθέσουν το δικό τους, πρωτότυπο (λέμε τώρα...) υλικό. Euro - power metal κι άγιος ο θεός, λοιπόν, για το κουιντέτο από τη Modena, το οποίο έχει το προνόμιο να φιλοξενεί στις τάξεις του μια από τις καλύτερες φωνές στο ιδίωμα τα τελευταία χρόνια, εκείνη του (γνωστού από τις συνεργασίες του με τους Luca Turilli’s Rhapsody και Twilight Force) Alessandro Conti, ενός τραγουδιστή που βαδίζει ευλαβικά - και με σεβαστά αποτελέσματα - στα χνάρια του Michael Kiske.

Το "Legend Of The XII Saints" αποτελεί την έκτη δουλειά του σχήματος, έχοντας την ιδιαιτερότητα να έχει παρουσιάσει την πλειονότητα του υλικού του ήδη. Βλέπετε, ακολουθώντας ένα concept σχετικό με τον ζωδιακό κύκλο, η μπάντα αποφάσισε να κυκλοφορεί κάθε μήνα, από τον Μάρτιο του 2019 έως και τον Φλεβάρη του τρέχοντος έτους, ένα αντιπροσωπευτικό single. Συλλέγοντας, τελικά, όσα τραγούδια προέκυψαν από αυτήν τη διαδικασία, το άλμπουμ κυκλοφόρησε στα τέλη του περασμένου μήνα, δίνοντας μας μια πλήρη εικόνα της τωρινής κατάστασης του σχήματος, η οποία το παρουσιάζει στην καλύτερη του φάση από ποτέ.

Με πιο εστιασμένο songwriting, πιστό ωστόσο στις διδαχές των Μεγάλων Πατέρων του είδους (Helloween, Gamma Ray, Stratovarius), και θυμίζοντας ανά στιγμές τους Γάλλους Heavenly, οι Trick Or Treat καταφέρνουν να αποβάλουν μέρος της «αφέλειας» τους, διατηρώντας το συνθετικό επίπεδο ψηλά. Οι ματζόρε μελωδίες και τα μεγάλα ρεφρέν δίνουν και παίρνουν, οι ερμηνείες του Conti είναι μεγάλο ατού για ένα υλικό που θεωρεί τιμή το να θυμίζει παλιούς, καλούς Helloween, οδηγώντας με μαθηματική ακρίβεια σε έναν από τους πιο ευδιάθετους happy metal δίσκους της χρονιάς.

Προσωπικά, έχοντας ένα περισσότερο συναισθηματικό δέσιμο με το είδος (ευρωπαϊκό power metal) που όσο μας πληγώνει, τόσο μας πορώνει, απήλαυσα πραγματικά το υλικό του "Legends Of The XII Saints", παρά την παντελή έλλειψη πρωτοτυπίας του και τον χαρακτήρα του, που κινείται στα λεπτά όρια του tribute. Έτσι κι αλλιώς, ένας καλός δίσκος είναι τέτοιος ακόμη και υπό τις προαναφερθείσες συνθήκες και οι Trick Or Treat κατάφεραν, ακόμη και με αυτήν την παράδοξη προ-παρουσίαση του, να κυκλοφορήσουν τον ίσως καλύτερο της πορείας τους.