Title Fight
Shed
SideOneDummy (2011)
06/05/2011
Άτιμη εθνικότητα. Αν γκαρίζεις σα βραχνοκόκκορας και είσαι Έλληνας, το πολύ-πολύ να κερδίσεις τρία λεπτά δημοσιότητας σε κάποιο fun video του Θέμου από τα προκριματικά του talent show που κόπηκες, ενώ αν κάνεις το ίδιο και έχεις μαζέψει και το κουλό παρεάκι σου να βαράει τα κλαπατσίμπανα τριγύρω, βγάζεις το "Shed", ένα όμορφο ντεμπούτο δισκάκι, καλιφορνέζικου pop-punk... Και η σταδιοδρομία σου έχει μόλις αρχίσει.
Οι Title Fight, απ' όσο μου λέει ο συνάδελφος γούγλης, έχτισαν το όνομά τους στα πολλά μικρά club της Pennsylvania και το ανελέητο touring, αλλά και οι συμμετοχές σε συλλογές και EP τους χάρισαν ένα αξιοσέβαστο όνομα στο underground punk της Αμερικής, όνομα που κεφαλαιοποιήθηκε σε συμβόλαιο με τη γνωστότατη εταιρία του χώρου, SideOneDummy. Ήδη από τα παχιά μαύρα γράμματα γραφομηχανής του οπισθόφυλλου, που παραπέμπουν σε εσωτερικά liner notes σχεδόν οποιασδήποτε punk μπάντας πλακωνόταν με τους μπάτσους (που τότε δε μασούσαν και έσπαγαν κεφάλια), στις αρχές των '90s, πριν δηλαδή το L.A. γίνει η πόλη των Peppers, των σερφάδων και του clean cut Kobe, καταλαβαίνεις πως η retro αισθητική του δίσκου θα είναι σχεδόν φετιχιστική.
Υψηλές ταχύτητες, ένας τραγουδιστής που δεν ξέρεις αν είναι βραχνιασμένος, μεθυσμένος, χτυπημένος ή όλα τα παραπάνω ταυτόχρονα, απλές power chords και δύο αργά κομμάτια που ξεχωρίζουν δίνουν στο "Shed" άλλη μια στροφή στο στερεοφωνικό μου, φέρνουν δάκρυα στα μάτια για τη σκηνή του LA, που όπως φαίνεται χάθηκε, αλλά καταχωρούνται μαζί με όλους τους υπόλοιπους που ξέρεις ότι χτυπάνε τα πράγματα στα ταμεία του σούπερ μάρκετ, έχοντας τατουάζ στη γάμπα, πριν πάνε να φάνε το χαρτζιλίκι που τους δίνει ο πατέρας τους στις μπύρες και το προβάδικο. Και δεν είναι και πλέον teenagers, για να μην ξεχνιόμαστε.
Retro και τίμιο, σπαραχτικό και μελωδικό, το "Shed" βγάζει έξω τον χαζούλη εαυτό σου που άκουγε punk, πριν τον φάνε τα μανατζεριλίκια. Εντάξει, δε θα αλλάξει την μουσική βιομηχανία, αλλά μόνο και μόνο για αυτή την αίσθηση προστασίας της μουσικής των προγόνων της πόλης των αγγέλων, ε, θέλει μια δεύτερη αυτιά.
Οι Title Fight, απ' όσο μου λέει ο συνάδελφος γούγλης, έχτισαν το όνομά τους στα πολλά μικρά club της Pennsylvania και το ανελέητο touring, αλλά και οι συμμετοχές σε συλλογές και EP τους χάρισαν ένα αξιοσέβαστο όνομα στο underground punk της Αμερικής, όνομα που κεφαλαιοποιήθηκε σε συμβόλαιο με τη γνωστότατη εταιρία του χώρου, SideOneDummy. Ήδη από τα παχιά μαύρα γράμματα γραφομηχανής του οπισθόφυλλου, που παραπέμπουν σε εσωτερικά liner notes σχεδόν οποιασδήποτε punk μπάντας πλακωνόταν με τους μπάτσους (που τότε δε μασούσαν και έσπαγαν κεφάλια), στις αρχές των '90s, πριν δηλαδή το L.A. γίνει η πόλη των Peppers, των σερφάδων και του clean cut Kobe, καταλαβαίνεις πως η retro αισθητική του δίσκου θα είναι σχεδόν φετιχιστική.
Υψηλές ταχύτητες, ένας τραγουδιστής που δεν ξέρεις αν είναι βραχνιασμένος, μεθυσμένος, χτυπημένος ή όλα τα παραπάνω ταυτόχρονα, απλές power chords και δύο αργά κομμάτια που ξεχωρίζουν δίνουν στο "Shed" άλλη μια στροφή στο στερεοφωνικό μου, φέρνουν δάκρυα στα μάτια για τη σκηνή του LA, που όπως φαίνεται χάθηκε, αλλά καταχωρούνται μαζί με όλους τους υπόλοιπους που ξέρεις ότι χτυπάνε τα πράγματα στα ταμεία του σούπερ μάρκετ, έχοντας τατουάζ στη γάμπα, πριν πάνε να φάνε το χαρτζιλίκι που τους δίνει ο πατέρας τους στις μπύρες και το προβάδικο. Και δεν είναι και πλέον teenagers, για να μην ξεχνιόμαστε.
Retro και τίμιο, σπαραχτικό και μελωδικό, το "Shed" βγάζει έξω τον χαζούλη εαυτό σου που άκουγε punk, πριν τον φάνε τα μανατζεριλίκια. Εντάξει, δε θα αλλάξει την μουσική βιομηχανία, αλλά μόνο και μόνο για αυτή την αίσθηση προστασίας της μουσικής των προγόνων της πόλης των αγγέλων, ε, θέλει μια δεύτερη αυτιά.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
