Thieves And Villains

Το ντεμπούτο άλμπουμ των Thieves And Villains, όσες φορές κι αν το άκουσα, μου δημιούργησε τον ίδιο φαινομενικά άσχετο συνειρμό. Πάντα μου έφερνε στο μυαλό νεανικές αμερικανικές κωμωδίες και συγκεκριμένα τη στάνταρ σκηνή που υπάρχει σχεδόν σε όλες τους, με τον έφηβο ήρωα να τρώει μία μεγαλοπρεπέστατη σαβούρα μπροστά στο κοινό που προσπαθεί να εντυπωσιάσει. Παραδόξως, δε μπορώ να σκεφτώ καλύτερο τρόπο για να χαρακτηρίσω τη μουσική των Thieves And Villains και για αυτό θα μείνω σε αυτό τον παραλληλισμό.

Καταρχάς, όπως το συγκεκριμένο αστείο δεν είναι πρωτότυπο, έτσι και η μουσική τους είναι χιλιοπαιγμένη, πολυφορεμένη και μοιάζει η εύκολη και σίγουρη λύση για να μην προκαλέσουν δυσφορία στον Αμερικανό ακροατή. Το emo - punk pop στυλ τους, με τα εφηβικά φωνητικά και τους καψουροστίχους, ουδείς το μίσησε, αλλά και κανείς δεν το αγάπησε. Πλέον περνάει θεωρώ απαρατήρητο και η αμερικανική σκηνή έχει γεμίσει από συγκροτήματα με πανομοιότυπο ήχο. Αμερικανιά από τις λίγες η μουσική τους, ακριβώς όπως και το αστείο της σαβούρας.

Το νεανικό στοιχείο του δίσκου είναι τόσο εμφανές που θα μπορούσε να χρησιμεύσει και ως μουσικό χαλί στις διαφημίσεις του Clearasil. Η νεανική αισιοδοξία της μουσικής τους και η μηδέν αλητεία τους σε κάνουν να πιστεύεις πως πρόκειται για μια μπάντα από καλά παιδάκια, που παίζουν στο γκαράζ των γονιών τους, πίνοντας τη λεμονάδα της μαμάς τους και εντάσσονται στην, κατά τ' άλλα συμπαθή, κατηγορία των «καληνυχτάκηδων».

Η μουσική τους είναι ακριβώς όσο ρηχό είναι και το αστείο με τη τούμπα. Και σίγουρα το να έχεις ένα δίσκο με βάθος δεν είναι αυτοσκοπός, αρκεί όμως ο δίσκος να μπορεί όντως να σου βελτιώσει τη διάθεση και να σε ανεβάσει. Το "Movement" ποτέ δε θα βελτιώσει τη διάθεση σου. Αν είσαι τυχερός, ίσως να παραμείνεις το ίδιο ευδιάθετος. Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο θα πρέπει να παραβλέψεις το γεγονός πως σχεδόν όλα τα κομμάτια του δίσκου είναι ίδια. Ένα επαναλαμβανόμενο mid tempo, με μηδέν τεχνική δυσκολία, που συνοδεύεται από μια κιθάρα που ξέχασε να φάει πρωινό, τα ντραμς του «μικρού τυμπανιστή» και ένα ντροπαλό μπάσο που φοβάται να βγει παραέξω.

Μπράβο στα παιδιά που κατάφεραν να βγάλουν ένα δίσκο και να ακουστούν στα πέρατα της Γης. Σίγουρα ο μπαμπάς τους θα τους αγόρασε το καινούργιο ποδήλατο που τόσο ήθελαν και πλέον θα λένε «καληνύχτα, πέρασα υπέροχα, ελπίζω να τα πούμε ξανά» σε πολύ περισσότερες γυναίκες. Δε νομίζω όμως πως αξίζουν περισσότερης προσοχής εκ μέρους μας. Αδιάφορος δίσκος που σύντομα θα έχω ξεχάσει ακόμα και την ύπαρξη του.