The White Stripes

To καλοκαίρι του 2007 οι White Stripes με το "Icky Thump" στις βαλίτσες τους περιοδεύουν στον Καναδά, aka Great White North. Και μαζί τους παίρνουν κάμερες και κονσόλες ηχογράφησης, για να κυκλοφορήσουν κάποια στιγμή το υλικό εκείνης της περιοδείας. Το 2010 η στιγμή αυτή έφτασε. Κάποια χρόνια πριν, ισχυροί άνεμοι και ένας τραυματισμός roadie, έκαναν το αθηναϊκό κοινό (στη Θεσσαλονίκη είχαν περισσότερη τύχη) να δει μόνο 30 λεπτά από το δυναμικό ντουέτο. Εκείνα τα λεπτά ήταν και τα μοναδικά που έχουμε δει μέχρι σήμερα.

Έτσι το ηχητικό περιεχόμενο του "Under Great White Northern Lights" αποκτά άλλο νόημα για ένα Έλληνα οπαδό του σχήματος, καθώς οι Stripes απασχολούν πολλάκις τόσο τα μεγάλα ειδησεογραφικά μέσα, όσο και το rocking.gr τόσο με τις μουσικές τους, όσο και με τις παράλληλες δραστηριότητες του Jack, καθώς με τα τόσα (και τουλάχιστον ενδιαφέροντα, αν όχι όλα επιτυχημένα) παράλληλα σχήματα που έχει να επιδείξει, είναι να απορεί κανείς για το πώς δεν έχει παίξει ακόμα στην μπάντα του Δήμου Αθηναίων. Επίσης, σύμφωνα με τον καλό φίλο Χρήστο Καραδημήτρη, είναι να απορεί κανένας και γιατί ασχολείται τόσος κόσμος μαζί του, θεωρώντας τον ένα από τους guitar heroes του σήμερα, απορία που το παρόν δισκάκι έρχεται εν μέρει να απαντήσει.

Το 2007 λοιπόν οι White Stripes έχουν ίσως κυκλοφορήσει τον μετριότερο δίσκο τους, ένα δίσκο όμως που φανερώνει τον συνθετικό κύκλο που έχει κάνει ο Jack, καθώς από τις πρώιμες μέρες του rock 'n' roll και του garage, έκανε μια πορεία 360 μοιρών, για να εξερευνήσει παράλληλα και όλες τις άλλες πτυχές του ήχου του, και δη τις επιρροές από την αμερικανική folk και blues μουσική παράδοση και να ξαναγυρίσει τελικά στον ήχο του. Ο δίσκος εκείνος μπορεί να ήταν ο δεύτερος σερί δίσκος (μετά το επίσης μέτριο αν και ανώτερο, "Get Behind Me Satan", που έχασε σε βάθος χρόνου), αλλά έδειξε το όραμα του White για ένα ήχο χωρίς στεγανά. Στο studio ο Jack έτριψε τα τραγούδια του τόσο πολύ με το γυαλόχαρτο, που παραγωγή και γυαλόχαρτο μετά θύμιζαν πόδια σε διαφήμιση της Veet. Στον δρόμο ο White παίρνει την τσακμακόπετρα και τα χτυπάει στα βράχια για να ξανααγριέψουν και σαφώς το καταφέρνει περίφημα.

Το set του live είναι σαφές πως επικεντρώνεται στην μετά "Elephant" εποχή, αν και το "Black Math" παιγμένο με υπερένταση φανερώνεται στην αρχή του set για να μας υπενθυμίσει σε τι οφείλουν εν πολλοίς τη φήμη τους οι White Stripes. Το "Little Ghost" , κρατάει ψηλά το tempo για να ακολουθήσει το "Βlue Orchid" και να απογειώσει συγκρότημα και κοινό με την ξεσηκωτική riffάρα του. Στο "Union Forever" ο Jack ξεδιπλώνει περισσότερο τη jam πλευρά του και ξεχειλώνει ένα ήδη αργό κομμάτι, ερμηνεύοντάς το παράλληλα θεατρικά, για να ακολουθήσει το "Ball & Biscuit" με τα πλήκτρα και τα νευρικά του solo με το μπουκωμένο distortion που δικαιολογεί την έννοια του live, καθώς αποδίδεται καλύτερα από το studio. Επιστροφή στο "Icky Thump" και το μεθυσμένο λόγω τσαλιμιών στα πλήκτρα, rock 'n' roll, για να βρούμε στην συνέχεια στη διασκευή του "Jolene" της Dolly Parton, μια αληθινά μεγάλη στιγμή της συναυλίας, με τον Jack να τραγουδά σπαρακτικά την μπαλάντα και το κοινό να ουρλιάζει για να τον καλύψει. "I Don't Know What To Do With Myself" για ατελείωτο sing along από το κοινό, "Fell In Love With A Girl" σε μια εξαίσια riffάτη αργή αποδόμηση και το set κλείνει με το "Seven Nation Army", το οποίο ανοίγει με μια εντελώς jam εισαγωγή, για να κλείσει καταιγιστικά, όπως άλλωστε πρέπει σε ένα τόσο μεγάλο κομμάτι.

Η τελική αποτίμηση ενός live album πρέπει να γίνεται πάντα με βάση τα συναισθήματα που σου γεννώνται, καθώς τη μουσική θεωρητικά την ξέρεις ήδη. Στο "Under Great White Northern Lights" οι δύο Stripes δίνουν ένα rock show για το κοινό του Καναδά, αγριεύοντας τα κομμάτια τους και ασελγώντας ανελέητα πάνω στις πεντακάθαρες παραγωγές (με bluesy περάσματα και jam ξεσπάσματα και κραυγές) και  που οι ίδιοι επιμελούνται, δίνοντας στο υλικό τους νέα πνοή και στο κοινό τους ένα πολύ καλό λόγο για να τους δει ζωντανά. Σίγουρα έλειψαν περισσότερα κομμάτια, από τον καλύτερο δίσκο τους ("White Blood Cells"), σίγουρα θα θέλαμε περισσότερη μουσική, αλλά αναμφίβολα με το τέλος του δίσκου, θαρρείς πως θέλεις να κάνεις ένα ντουζάκι γιατί σίγουρα ο ιδρώτας των διπλανών σου θα σε έχει λούσει, μαζί με την γλυκιά κόπωση του χορού υπό τους ήχους των δύο White. Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος αν ο White είναι υπερεκτιμημένος κιθαρίστας ή όχι, αλλά σίγουρα μπορώ να γράψω ότι είναι μεγάλος συνθέτης και όταν παίζει μπάλα στο σανίδι του, η μπάλα αυτή είναι μεγάλη. Άντε και στα δικά μας και πάλι κάποια στιγμή.