Όποτε φιλοτιμηθεί να γράψει καμιά αράδα, κυρίως έχει να κάνει με το ευρύτερο φάσμα του σύγχρονου punk-rock, αλλά δε θα ντραπεί να κάνει τον ειδήμονα σε πολλαπλά ταμπλό, για τα οποία δεν ξέρει σχεδόν...
Μόνο προς τα πάνω φαίνεται να πάνε οι κύριοι. Μετά το αγαπημένο μου "Lies For The Liars" του 2007, δεν περίμενα να βγάλουν κάτι καλύτερο. Διαψεύστηκα και εξεπλάγην μπορώ να πω, όχι μόνο από τον «ωμό» ήχο που προσδιορίζει αυτήν την κυκλοφορία, αλλά και από την στιχουργική ποιότητα αυτής.
Γενικά, προτού το ακούσω, ήμουν πεπεισμένος πως το κουαρτέτο από τη Utah θα το παίξει «safe» και θα πατήσει πάνω στα σίγουρα μονοπάτια του επιτυχημένου προηγούμενου δίσκου τους, που τους άνοιξε τις πόρτες σε πιο mainstream ακροατήρια. Η αλλαγή όμως του σταθερού (για κοντά μια δεκαετία) παραγωγού, προφανώς φανέρωσε και τη διάθεση αλλαγής που διακατείχε την μπάντα και την επιθυμία της για πειραματισμό. «Gross pop» (ωιμέ) λένε πως παίζουν οι The Used και κατά μία έννοια δεν θα μπορούσα να βρω πιο ταιριαστή ταμπέλα. Βρωμά απόγνωση και περιποιημένα ρεφρέν το άλμπουμ από το χιλιόμετρο, που ανέκαθεν ήταν αυτό που αγαπούσα στους The Used. Από το προκλητικό εξώφυλλο, στο πρώτο single "Blood On My Hands" και τελειώνοντας στην σχεδόν avant-garde εκτέλεση του τελευταίου κομματιού "Men Are All The Same", καταφέρνουν να δημιουργήσουν μία σκοτεινή, αλλά παράλληλα, «scream your hearts out» διάθεση.
Δεν θέλω καν να φανταστώ τι δαίμονες τυραννάνε τον frontman και κύριο στιχουργό της μπάντας, Brent McCracken, για να γράφει τέτοιους στίχους (στιχάρες), αλλά πρόκειται για κατάθεση μίας πολύ βασανισμένης ψυχής. Το "Sold My Soul" (μάλλον το καλύτερο τραγούδι του δίσκου), για παράδειγμα, βγάζει μία απερίγραπτη πικρία και μίσος για το παρελθόν, περνώντας από ένα δυναμικό ρεφρέν (ξέσπασμα), καταλήγοντας σε ένα υποτονικό outro (επαναβύθιση στη μιζέρια). Ως highlight του δίσκου θεωρώ την ατμόσφαιρα που δημιουργεί απόσπασμα της ομιλίας του Khallid Muhammad, aka "America's Black Hitler", που πλαισιώνει άριστα το "On The Cross", ένα αφοριστικό, προς τη θρησκεία, τραγούδι.
Οι The Used είναι συγκρότημα που δεν θεωρείται ακριβώς αναγνωρισμένο από το γενικό μουσικό κοινό, πράγμα κατανοητό. Δεν είναι πολλοί εκείνοι που μπορούν να ταυτιστούν με τη ζοφερή προσωπικότητα της μπάντας, διατηρώντας παράλληλα έναν εύπεπτο, ροκ χαρακτήρα. Το θέμα είναι πως στο γήπεδο που παίζουν είναι πρωταθλητές, χωρίς ιδιαίτερο συναγωνισμό και ο δίσκος αυτός προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όσους αρχίζουν ήδη να νιώθουν τη καταθλιπτική μουντίλα του χειμώνα.
ΥΓ. "Kissing You Goodbye". Δάκρυα φίλε αναγνώστη, δάκρυα.
Γενικά, προτού το ακούσω, ήμουν πεπεισμένος πως το κουαρτέτο από τη Utah θα το παίξει «safe» και θα πατήσει πάνω στα σίγουρα μονοπάτια του επιτυχημένου προηγούμενου δίσκου τους, που τους άνοιξε τις πόρτες σε πιο mainstream ακροατήρια. Η αλλαγή όμως του σταθερού (για κοντά μια δεκαετία) παραγωγού, προφανώς φανέρωσε και τη διάθεση αλλαγής που διακατείχε την μπάντα και την επιθυμία της για πειραματισμό. «Gross pop» (ωιμέ) λένε πως παίζουν οι The Used και κατά μία έννοια δεν θα μπορούσα να βρω πιο ταιριαστή ταμπέλα. Βρωμά απόγνωση και περιποιημένα ρεφρέν το άλμπουμ από το χιλιόμετρο, που ανέκαθεν ήταν αυτό που αγαπούσα στους The Used. Από το προκλητικό εξώφυλλο, στο πρώτο single "Blood On My Hands" και τελειώνοντας στην σχεδόν avant-garde εκτέλεση του τελευταίου κομματιού "Men Are All The Same", καταφέρνουν να δημιουργήσουν μία σκοτεινή, αλλά παράλληλα, «scream your hearts out» διάθεση.
Δεν θέλω καν να φανταστώ τι δαίμονες τυραννάνε τον frontman και κύριο στιχουργό της μπάντας, Brent McCracken, για να γράφει τέτοιους στίχους (στιχάρες), αλλά πρόκειται για κατάθεση μίας πολύ βασανισμένης ψυχής. Το "Sold My Soul" (μάλλον το καλύτερο τραγούδι του δίσκου), για παράδειγμα, βγάζει μία απερίγραπτη πικρία και μίσος για το παρελθόν, περνώντας από ένα δυναμικό ρεφρέν (ξέσπασμα), καταλήγοντας σε ένα υποτονικό outro (επαναβύθιση στη μιζέρια). Ως highlight του δίσκου θεωρώ την ατμόσφαιρα που δημιουργεί απόσπασμα της ομιλίας του Khallid Muhammad, aka "America's Black Hitler", που πλαισιώνει άριστα το "On The Cross", ένα αφοριστικό, προς τη θρησκεία, τραγούδι.
Οι The Used είναι συγκρότημα που δεν θεωρείται ακριβώς αναγνωρισμένο από το γενικό μουσικό κοινό, πράγμα κατανοητό. Δεν είναι πολλοί εκείνοι που μπορούν να ταυτιστούν με τη ζοφερή προσωπικότητα της μπάντας, διατηρώντας παράλληλα έναν εύπεπτο, ροκ χαρακτήρα. Το θέμα είναι πως στο γήπεδο που παίζουν είναι πρωταθλητές, χωρίς ιδιαίτερο συναγωνισμό και ο δίσκος αυτός προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όσους αρχίζουν ήδη να νιώθουν τη καταθλιπτική μουντίλα του χειμώνα.
ΥΓ. "Kissing You Goodbye". Δάκρυα φίλε αναγνώστη, δάκρυα.
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
