The Tea Party

Μια πρόσκληση σε πάρτι για τσάι με Καναδούς σας λέει κάτι ή σας φαίνεται σαν ανέκδοτο βγαλμένο από το South Park; Οι The Tea Party πάντως τα τελευταία 15 χρόνια φροντίζουν να τρατάρουν τους οπαδούς τους με κατά κανόνα προσεγμένες κυκλοφορίες, που κάθε μία έχει το προσωπικό της στίγμα. Από το "Splendor Solis" του 1993 μέχρι το φετινό "Seven Circles" βέβαια, έχουν αλλάξει αρκετά πράγματα όσον αφορά τον τρόπο που η μπάντα προσεγγίζει τη μουσική.

Στην αρχή της καριέρας τους οι Καναδοί είχαν αρκετά στοιχεία από Led Zeppelin και Doors τα οποία αργότερα εμπλούτισαν με εξωτικούς ρυθμούς που πάντα πλαισίωναν τις βασικές heavy rock μελωδίες των The Tea Party. Ήταν το 1999 που οι κόποι των Καναδών άρχισαν να αποδίδουν καρπούς, όσον αφορά το εμπορικό τουλάχιστον κομμάτι μιας μουσικής καριέρας, με το "Heaven Coming Down", το οποίο έφτασε στο No1 των charts. Κάπου εκεί νομίζω πως η μπάντα ίσως έχασε λίγο τον προσανατολισμό της. Πραγματικά δε μπορώ να ξέρω αν αυτή η στροφή προς το μελωδικό, εμπορικό ροκ -η οποία φαίνεται καθαρά στο "Seven Circles"- είναι συνειδητή επιλογή ώστε να ανέβει εμπορικά το συγκρότημα ή αν είναι απλά μια λογική μουσική εξέλιξη. Όπως και να 'χει, ο συγκεκριμένος δίσκος (κατά την προσωπική μου άποψη πάντα) δε μπορεί να σταθεί δίπλα σε αυτούς του παρελθόντος. Νομίζω πως λείπει αυτή η σκοτεινή ατμόσφαιρα των The Tea Party που θα μπορούσε να δέσει τα τραγούδια μεταξύ τους και να δώσει άλλη βαρύτητα στον δίσκο.

Για παράδειγμα, το "Stargazer" είναι ένα πολύ εμπορικό, ραδιοφωνικό κομμάτι αλλά στηρίζεται κυρίως στην ικανότητα της μπάντας να δομεί «σωστά» κομμάτια γύρω από τη φωνή του Jeff Martin και όχι στην ατμόσφαιρα που δημιουργούν όλοι μαζί. Τα ίδια ισχύουν νομίζω και για κομμάτια όπως το "Oceans" και το "Empty Glass", τα οποία απλά δεν έχουν το κάτι παραπάνω για να ξεχωρίσουν. Αντίθετα κομμάτια όπως το "Luxuria", "Overload", "Seven Circles" και "Coming Back Again" είναι τουλάχιστον μια κλάση πάνω από τα άλλα, κυρίως γιατί διαθέτουν χαρακτήρα και συναίσθημα. Εξάλλου το συναίσθημα ήταν πάντα αυτό που έδινε μια μοναδική χροιά στις κυκλοφορίες των The Tea Party και όχι η τεχνική ή η παραγωγή (χωρίς αυτό να σημαίνει πως Bob Rock και Gavin Brown έκαναν άσχημη δουλειά).

Τελικά το "Seven Circles" τελειώνει και δε σε ξαναβάζει στο τριπάκι να το ξανακούσεις (τουλάχιστον όχι ολόκληρο). Ίσως να μην ήμουν εγώ σε θέση να δεχτώ και να καταλάβω τον δίσκο. Δε μπορώ να ξέρω τι επιφυλάσσει το μέλλον γι' αυτή την πραγματικά σπουδαία μπάντα, αλλά το τζαμάρισμα στο τέλος του δίσκου δείχνει ότι οι Καναδοί το «έχουν» ακόμα...