The Safety Fire

Έχω τεράστια αδυναμία στην Inside Out και κάθε νέο της απόκτημα το εμπιστεύομαι με κλειστά μάτια. Είναι – μάλλον -  η ανεξάρτητη εταιρεία με την μεγαλύτερη ποσόστωση άλμπουμ στη δισκοθήκη μου και η πλειονότητα του prog που κυκλοφορεί είναι από το πιο πάνω ποιοτικό ράφι. Έτσι λοιπόν, περίμενα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τους The Safety Fire, καθώς οι υπεύθυνοι της εταιρείας δήλωναν ενθουσιασμένοι που τους ενέταξαν στον roster τους, γνωρίζοντας καλά πόσο δύσκολα υπογράφουν ή λένε τόσο καλά λόγια.

Δεν ήταν σίγουρα αυτό που περίμενα να ακούσω, καθώς για πρώτη ίσως φορά η εταιρεία ανοίγεται σε πιο μοντέρνα μονοπάτια, μιας και οι The Safety Fire παίζουν αυτό το μοντέρνο υπέρ-τεχνικό metal που συνορεύει με το djent,  οφείλοντας πάρα πολλά στους Meshuggah, στις διάφορες εκφάνσεις της ανωμαλίας του Devin Townsend, αλλά και σε πιο shredding σχήματα όπως οι Dream Theater. Σε κάθε στιγμή του άλμπουμ πραγματικά λαμβάνει χώρα ένας μουσικός πόλεμος από πίσω, ενώ είμαι σίγουρος πως μετά το πέρας των ηχογραφήσεων αν ζήταγες από κάποιο μέλος της μπάντας να σου μετρήσει μέχρι το τέσσερα, δεν θα μπορούσε να το επιτύχει χωρίς να κάνει έστω μια παύση. Κοφτά riff, αρμονικές, αρπισμοί και σωρεία από φράσεις ξεπετάγονται διαρκώς από παντού.

Πέραν του φοβερού παιξίματος, το άλμπουμ έχει καταπληκτικό ήχο και σωρεία ιδεών, αλλά ο παράγοντας που εν τέλει καθορίζει την τύχη του είναι τα φωνητικά του Sean Robert McWeeney. Εναλλασσόμενα διαρκώς μεταξύ ξεσκισμένων «γκαριζέ» και καθαρών, το μεγάλο ποσοστό των πιο επιθετικών στιγμών καθιστά τη συνολική ακρόαση κάπως κουραστική για έναν ακροατή σαν κι εμένα που δεν είμαι κι ο μεγαλύτερος οπαδός τους, παρόλο που πρέπει να παραδεχτώ πως για το ύφος στέκονται παραπάνω από αξιοπρεπώς. Είναι πραγματικά δύσκολο εγχείρημα να βάλεις αξιομνημόνευτες φωνητικές γραμμές σε τέτοιο μουσικό υπόβαθρο, αλλά μερικές από τις καθαρές του φράσεις δείχνουν ότι μπορεί να το επιτύχει.

Τα κανονικά τραγούδια (πέραν των δύο δίλεπτων εισαγωγών) κυμαίνονται σε διάρκειες μεταξύ των πέντε και εφτά λεπτών, αφήνοντας αφενός τις ιδέες να αναπτυχθούν, αλλά δυσκολεύοντας αφετέρου την ανάδειξη μεμονωμένων συνθέσεων. Κάτι που σε ένα βαθμό επιτυγχάνει το εναρκτήριο και πράγματι εξαιρετικό "Huge Hammers", το οποίο επιλέχτηκε και για video, ενώ προσωπικά χρειάστηκα πολλές ακροάσεις για να αρχίσω να αφομοιώνω τις συνθέσεις του άλμπουμ και να μου αποτυπώνονται κάποιες μελωδίες όπως αυτές των "Floods Of Colour" και "DMP(FPD)" ή σημεία όπως το τελείωμα του "Circassian Beauties" που πράγματι ξεχωρίζουν. Επίσης, αρκετά δυνατό είναι το - κάπως πιο μελωδικό - κλείσιμο του δίσκου με το ομώνυμο τραγούδι.

Εν κατακλείδι, η πρώτη ολοκληρωμένη πρόταση των Εγγλέζων κρίνεται άρτια και πολλά υποσχόμενη, προτεινόμενη ανεπιφύλακτα σε οπαδούς συγκροτημάτων όπως οι TesseracT, οι Periphery, αλλά και οι Protest The Hero, καθώς το επίπεδο μουσικής ικανότητας καταπλήσσει. Αν καταφέρουν να γίνουν λίγο πιο εστιασμένοι στις φωνητικές μελωδικές γραμμές και στις δομές τους δείχνουν να είναι ικανοί για μεγάλα πράγματα. Οι μεγάλοι prog δίσκοι έχουν το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ότι συνδυάζουν ουσία και θέαμα και οι The Safety Fire με το ντεμπούτο άλμπουμ τους, "Grind The Ocean", έφτιαξαν κάτι που πρωτίστως χαζεύεις και δευτερευόντως απολαμβάνεις, έχοντας κάποια μικρά βήματα να κάνουν προς την ιδανική ισορροπία.