The Heavy Eyes

Τις τελευταίες ημέρες έχει δημιουργηθεί στο forum του Rocking.gr ένα άκρως ενδιαφέρον δημοψήφισμα περί του καλύτερου proto-stoner άλμπουμ κι ανάμεσα στις επιλογές θα συναντήσετε συγκροτήματα όπως Jerusalem, Dust, Blue Cheer, Sir Lord Baltimore κι άλλα της περιβόητης αυτής συνομοταξίας. Δόξα και τιμή λοιπόν στον δημιουργό του, που έχει όμως τώρα την ιερή υποχρέωση να προσθέσει στη λίστα και το ομότιτλο ντεμπούτο των The Heavy Eyes. Όχι, δεν κυκλοφόρησε πριν από καμιά σαρανταριά χρόνια, φετινό είναι το καψερό, είναι όμως και proto-stoner το γαμήδι.

Το trio από το Memphis ακούγεται λες κι έχει κλειστεί σε κάποιο studio για πρόβα και στο ξαφνικό αποφασίζει να ηχογραφήσει μονοκοπανιά τις 11 συνθέσεις του. Ready or not, το χρονόμετρο γράφει και το "5%" σου τραβάει μια ξεγυρισμένη σφαλιάρα, δυνατότερη ακόμα κι από το θρυλικό πλέον στ' αφτιά μου "Frustrating Sound" των Radio Moscow. Το groove και ο τσαμπουκάς των The Heavy Eyes δεν είναι πρωτόγνωρα ακούσματα, δημιουργούν όμως αντανακλαστικές κινήσεις και την παραίσθηση πως μπορείς να τραγουδήσεις τους στίχους, χωρίς να τους έχεις ακούσει ποτέ άλλη φορά. Ψέματα. Το "Drifter" είναι από τον περσινό δίσκο των Year Long Disaster, οπότε κάτι ψιλοθυμάμαι.

Καθυστερημένο μου μυαλό (ξανα)κάηκες, αλλά δε φταις εσύ αυτή τη φορά. Σου είναι όλα τόσο οικεία και αγαπημένα που βιάζεσαι να πανηγυρίσεις, αλλά μην απογοητεύεσαι γιατί έχεις τη διαύγεια να αναθεωρήσεις σε κλάσματα δευτερολέπτου. Έχε χάρη δηλαδή που η μπάντα δεν έχει συναίσθηση του outro στις συνθέσεις της και χωρίς να το πάρεις πρέφα έχει ήδη ξεκινήσει το επόμενο τραγούδι. Ακούγεται σα μειονέκτημα, αλλά δεν είναι. Μη με ρωτήσεις γιατί, δεν έχω απάντηση κι ούτε θέλω να βρω. Μου αρκεί που η επιτηδευμένη αμπαλοσύνη τους στον τομέα αυτό είναι ελκυστική κι όχι αποτροπιαστική.

Στο δίσκο αυτό δε θα τολμήσεις καν να σκεφτείς να πατήσεις το «skip», όχι μόνο γιατί δε θα προλάβεις, αλλά και γιατί οι The Heavy Eyes δε σου δίνουν το δικαίωμα να πράξεις κάτι τέτοιο. Αψεγάδιαστος από την πρώτη μέχρι και την τελευταία του νότα, με εντυπωσιακή την αίσθηση της ομοιογένειας και όχι της επανάληψης, κερδίζει κατά κράτος τις εντυπώσεις και προσπαθεί να τρυπώσει στα μουλωχτά στη λίστα του προαναφερθέντος δημοψηφίσματος. Εγώ πάντως, τα στραβά μάτια τα κάνω ευχαρίστως για πάρτη τους...