The Final Sigh

Από τότε που ανακαλύφθηκαν οι κραυγές, χάθηκε το φιλότιμο. Αυτή η φράση στροβιλίζεται στο μυαλό μου όσο ακούω τον αχταρμά των The Final Sigh, ο οποίος ονομάζεται και "ninja emo" και έχει και ως τίτλο ένα σιδηρόδρομο από ατάκα του πρώτου "Die Hard" (το τελευταίο δεν το λένε οι ίδιοι, εγώ το θυμάμαι).

Ας πάμε τώρα στο προκείμενο. Τι να είναι το "ninja emo"; Ninja που παίζουν emo; Emo-φλώροι που γουστάρουν τις πολεμικές τέχνες; Ένας "πετυχημένος" τρόπος να περιγράψεις κάτι που δεν ξέρεις τι ακριβώς είναι; Μάλλον το τελευταίο...

Δε λέω, όταν οι Final Sigh παίζουν emo, κάπως τα καταφέρνουν. Ο συνδυασμός καθαρών και brutal φωνητικών είναι αξιοπρεπής και κάποιες ιδέες αχνοφαίνονται στο βάθος (ιδιαίτερα όταν προσεγγίζουν τους Porcupine Tree). Όταν όμως πάνε να τη δουν ninja, νομίζοντας πως κοπιάροντας ιδέες από Morbid Angel και προσπαθώντας να μιμηθείς τον Cavalera, ουρλιάζοντας μονότονα και συνέχεια (όχι Κωστή, ο Cavalera δεν κάνει ακριβώς το ίδιο), αγνοώντας τη μουσική στο υπόβαθρο και έχοντας μια παραγωγή που πρέπει να έγινε από οπαδό του δόγματος "όλα τα καλά μουσικά είδη χωράνε", το μπάχαλο είναι απερίγραπτο. Ειδικότερα όταν προσπαθείς και να το περάσεις ως άποψη, με τον ευφάνταστο τίτλο και την απουσία στίχων και πληροφοριών γύρω από τη μπάντα στο booklet.

Ωραίο το emo, ωραίοι και οι ninja, "άπατοι" όμως οι The Final Sigh. Δεν πειράζει παιδιά. Του χρόνου...